Το παρελθόν μου και εγώ.

Απριλίου 30, 2016

Το παρελθόν μου και εγώ.

Κάθε ένας από εμάς, κουβαλάει ένα παρελθόν.

Σκοτεινό ή φωτεινό, ήταν η διαδρομή σου και οι αναμνήσεις μου, οι εμπειρίες του και οι στιγμές της μέχρι τώρα.

Ο χρόνος περνά, και μερικές φορές στεκόμαστε να κοιτάζουμε και να επεξεργαζόμαστε περασμένες εικόνες, άλλοτε βιαζόμαστε να πάμε στην επομενη σελίδα και τελικά, λίγες φορές βιώνουμε αυτό ακριβώς που γίνεται μπροστά μας, εδώ και τώρα.

Και να μού πεις, γιατί κολλάμε στο παρελθόν, ποιό το νόημα;

Ίσως γιατί κάποιες στιγμές από αυτό, τις αγαπάμε. Είναι ξεχωριστές για εμάς. Κάποιοι άνθρωποι από το "τότε" κατάφεραν να μάς αλλάξουν, σε συναισθηματικό επίπεδο ή σε θέματα συμπεριφοράς. Κάποιες τοποθεσίες ίσως και να καθόρισαν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, κάποια γεγονότα ίσως και να μάς άφησαν να εκφραστούμε όπως ακριβώς θα θέλαμε, σαν μικρά παιδιά.

Βέβαια ορισμένες φορές, κοιτάζουμε πίσω γιατί κάποιες καταστάσεις έμειναν μισές.
Δεν προλάβαμε να τις ζήσουμε όπως είχαμε ονειρευτεί, έτσι μένουμε εκεί, σε μία παγωμένη εικόνα να σκεφτόμαστε διαφορετικές εκδοχές του "τί θα γινόταν αν..." και αυτό κατέληξε να είναι τόσο ψυχοφθόρο που ξαφνικά....

......αρχίσαμε να μισούμε αυτό που κάποτε αγαπούσαμε, αυτό, που το κρατούσαμε μέσα μας σαν γυάλινο φυλαχτό και φοβόμασταν να μιλήσουμε στον κόσμο για αυτό, μήπως εκτεθούμε και μάς σπάσει.

Και να σου τα delete και να τα "δεν πρόκειται να γυρίσω πίσω στην αιτία που με κάνει να χάνω τις στιγμές από το τώρα μου" και πάμε πάλι στα "θα τα ξεχάσω όλα και θα ξεκινήσω από το μηδέν".

Μα πώς μπορείς;

Πώς μπορείς να διαγράφεις ό,τι κάποτε σε έκανε χαρούμενο, επειδή δεν είχες την ωριμότητα να αποδεχθείς πως τελικά, κάποια πράγματα μένουν μισά;

Ναι φίλε μου, μένουν μισά. Μα αυτό δεν ελαττώνει την αξία τους.

Γιατί βλέπεις, δεν φταίνε οι στιγμές που εσύ αποφάσισες να μείνεις εκεί και να τις επεξεργάζεσαι ξανά και ξανά.
Ούτε οι άλλοι άνθρωποι φταίνε που αποφάσισαν να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν: στο παρόν τους.

Φταις εσύ -ναι ναι εσύ- που δεν μπόρεσες να αποδεχθείς πως κάποια κεφάλαια κλείνουν.
Δεν έχει γιατί και πως.

Έχει "έκανα ό,τι μπορούσα για να κρατήσω αυτόν τον άνθρωπο/ αυτό το μέρος/ αυτό τον τρόπο ζωής στο παρόν μου;".

Έκανες ό,τι μπορούσες; Αν ναι, μπράβο. Όμως δεν εξαρτώνται όλα από εσένα ξέρεις. Μόνο οι αποφάσεις σου και τα συναισθήματά σου. Όταν δεν σε θέλουν στην ζωή τους πχ, ή όταν έχετε κακό Timing, στο χέρι σου είναι να αποφασίσεις ότι δεν θέλεις να βρίσκεσαι σε μία κατάσταση που απλά επαναλαμβάνεται σαν ταινία στο μυαλό σου και δεν σού προσφέρει τίποτα άλλο παρά ένα αδιέξοδο.

Δεν έκανες ό,τι μπορούσες;
Εδώ, τίθενται δύο θέματα: Ή θα κάνεις ό,τι μπορείς τώρα (αν δεν είναι ήδη πολύ αργά)
ή θα καταλάβεις πως κάποια πράγματα απλά μένουν μισά, γιατί τα αφήσαμε.
Μπορεί να μην φταίγαμε εμείς, ίσως δεν ήμασταν έτοιμοι να διαχειριστούμε κάτι τόσο σημαντικό, ίσως δεν το είδαμε όταν έπρεπε να το δούμε,, ίσως δεν το εκτιμήσαμε.

Και τώρα;
Τώρα, κοιτάζουμε αυτό που μάς συμβαίνει
και αγκαλιάζουμε το περισσότερο ή λιγότερο βεβαρυμένο, μα πάντα αγαπημένο παρελθόν μας, σαν το παιχνίδι που είχαμε ότα ήμασταν παιδιά.
Δεν φταίει το παιχνίδι που σταματήσαμε να παίζουμε με αυτό.
Φταίμε εμείς, που αποκτήσαμε νέα ενδιαφέροντα.
Φταίει η ίδια η ροή της καθημερινότητας.
Φταίει ο χρόνος που περνάει.
Φταίνε οι ευκαιρίες που έμειναν ανεκμετάλλευτες.

Μα οι στιγμές, οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες, όλα εκείνα που μάς επηρέασαν, μάς άλλαξαν και τα αγαπήσαμε, είναι αυτά που έχουμε να θυμόμαστε και, πού και πού να νιώθουμε μια γνώριμη ζεστασιά στο άκουσμά τους.