Μινιατούρες και ταξίδια.

Απριλίου 24, 2016

Μινιατούρες και ταξίδια.

Όταν ήμουν μικρή η μαμά μου είχε ένα μικρό γυάλινο κουτί. Θυμάμαι πώς το περιεργαζόμουν, το κοίταζα έκθαμβη, καθώς δεν είχα συναντήσει ποτέ κουτί όμοιό του εκεί έξω.

Θέλω να πω, να, το μαγνητάκι- μήλο στο ψυγείο με το οποίο έπαιζα ξανά και ξανά έμοιαζε στο αντίστοιχο πραγματικό μήλο που είχαμε στην φρουτιέρα.

Η κούκλα μου έμοιαζε στα παιδάκια που συναντούσα στο σχολείο. Ακόμα και εκείνη η ζωγραφιά, μού θύμιζε την γειτονιά μου. Όλα είχαν μια πραγματική και μία ονειρική διάσταση για ένα παιδί τεσσάρων ετών.

Απορία όμως το είχα, ποιά να ήταν η πραγματική διάσταση εκείνου του κουτιού; Πουθενά, δεν το είχα δει πουθενά. Τί και αν οι γονείς μού εξήγησαν πως επρόκειτο για ένα μνημείο το οποίο δεν μπορώ να το δω, καθώς βρίσκεται πολύ πολύ μακριά; Εγώ έπρεπε να το λύσω το μυστήριο.

Έπρεπε να δω αν υπάρχει.

Μεγάλωσα που λέτε και το κουτί ήταν ακόμα εκεί, στο ράφι πάνω από το ψυγείο.

Πλέον είχα φτιάξει ολόκληρη λίστα με τους λόγους που ήθελα να ταξιδέψω, επαγγελματικής, οικονομικής, κοινωνικής φύσης.

Μα η αλήθεια ήταν πως ο κύριος λόγος, ήταν για να δω εκείνο το κουτί.

Ήταν η περιέργεια ενός τετράχρονου παιδιού που θέλει να ανακαλύψει τον κόσμο γύρω του.

Το είδα λοιπόν, και μπόρεσα να διαπιστώσω πως όλες εκείνες οι εικασίες που είχα κάνει κάποτε, παριστάνοντας πως τα playmobil ήμουν εγώ και το κουτί ήταν "το μνημείο",δεν ήταν άτοπες.

Αντιθέτως, ήταν λίγες μπροστά στην δύναμη που μπορεί να σου ασκήσει το διαφορετικό.

Γιατί, δεν ήταν μόνο το κουτί.

Ήταν ό,τι το περιτριγύριζε.

Ένας άλλος κόσμος.

Άνθρωποι που μεγάλωσαν με πολύ διαφορετικές απορίες από τις δικές μου, με το κουτί να τους είναι τόσο αδιάφορο, όσο ήταν σε εμένα το μαγνητάκι- μήλο μου όταν σταμάτησα να παίζω μαζί του και εστίαζα στο γυάλινο κουτί, που- μεταξύ μας- ήταν πιο ενδιαφέρον γιατί κουβαλούσε ένα μυστήριο.

Και μια μέρα,πολύ αργότερα, έκανα το κουτί και τον κόσμο αυτό κτήμα της ψυχής μου και απλά άρχισα να έχω νέες απορίες. Γιατί ξέρετε, δίπλα στο γιγάτιο κουτί, βρήκα μία μινιατούρα ένος πύργου.

Η μαμά με κοίταξε διερευνητικά.

"Μα πες μου, πότε θα σταματήσεις να έχεις απορίες;"

Σταματάει ποτέ κανείς να βλέπει, να ακούει, να αισθάνεται;

Να παρατηρεί, να φαντάζεται, να ονειρεύεται;

Και αν δεν μπορεί να φύγει μακριά και πάλι θα ταξιδεύει, θα ανακαλύπτει, θα ρωτάει, όπου κι αν είναι, να το θυμάσαι αυτό.

Θα θέλει να διαπιστώσει ότι υπάρχει ένας κόσμος όπως τον ονειρευτήκαμε όταν ήμασταν παιδιά, ή, αν δεν υπάρχει θα προσπαθήσει να τον διαμορφώσει έτσι.

Και θα ψάχνει, θα το παλεύει, θα προσπαθεί, είτε βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά είτε στο σοκάκι της γειτονιάς μας.

Και να σού πω και κάτι;

Όταν κάνεις όσα θες πραγματικότητα, εκτιμάς και το μαγνητάκι στην φρουτιέρα.

Γιατί ξέρεις, πως όσα μνημεία και να δεις, αυτό ήταν η πρώτη απορία που είχες ποτέ.

Και όσο μεγαλώνεις διαπιστώνεις πως, όσο μεγάλη και αν είναι η όρεξή σου να δεις τις μινιατούρες όπως πραγματικά είναι, ακόμα μεγαλύτερη είναι η διάθεσή σου να δημιουργήσεις καινούριες.

Δικές σου. Που ίσως να φτιάξουν έναν κόσμο όπως κάποτε τον είχε ονειρευτεί ένα τετράχρονο που έπαιζε με μαγνήτες, μπογιές και πράσινα φύλλα.