τρία μείον δύο ισον ένα.

"Κόψε και μοίρασε στα δύο,

πάντα η αγάπη θέλει δύο,

δυο να γελούν στο ίδιο αστείο,

δυο να ζεσταίνουνε το κρύο,

δυο να μοιράζονται αμαρτία και Θεό

Κόψε και μοίρασε στα δύο,

πάντα η αγάπη θέλει δύο,

δυο μονομάχους στο πεδίο, 

δυο στο μαζί και στο αντίο,

δυο να μοιράζονται τα πάντα ή το κενό....

...το κενό....."

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν δύο άνθρωποι. Γνωρίστηκαν σε μια γιορτή, την κοίταξε, τον κοίταξε, έγινε το μπαμ και αποφάσισαν να μοιραστούν περισσότερα ο ένας για τον άλλον.

Αυτοί οι δύο που λέτε, άρχισαν να βγαίνουν και να καταλαβαίνουν πως έχουν πολλά περισσότερα να ανταλλάξουν από ένα βλέμμα. Με τον καιρό κατάφεραν να χτίσουν αυτό που οι κοινοί θνητοί ονομάζουν "σχέση" και άρχισαν να νοιάζονται, να υπολογίζουν, να συν-περιλαμβάνουν, να ακούν και να σκέφτονται. Ξέρετε, αυτό, που δεν μπορείς να βγάλεις τον άλλο από το μυαλό σου, εσάς τους δύο, αυτό το ξεχωριστό που έχετε. Ώσπου, ένα τρίτο άτομο αποφάσισε να κοιτάξει, για να ξεκινήσει να μοιράζεται. Και ο ένας απ' τους δύο, αποφάσισε να ανταποκριθεί και να μοιραστεί και να νοιαστεί και να συμπεριλάβει και να σκεφτεί. Και εδώ προκύπτει το ερώτημα: Το άλλο άτομο;

Α, κλισέ. Το άλλο άτομο το λυπόμαστε.

Είναι ο ένας που "δεν θέλουμε με τίποτα στον κόσμο να πληγώσουμε", ο ένας για τον οποίο νοιαζόμαστε, είναι εκείνος που είναι τόσο τυφλά ερωτευμένος (τον καημένο, depon πήρε;) που δεν ξέρουμε πώς να τον προσγειώσουμε- διότι πρέπει να προσγειωθεί. Γιατί, τώρα πια, δεν είναι δύο, είναι ένας, μόνος του και πρέπει κομψά μεν, ακαριαία δε, να του πούμε πως δεν τον σκεφτόμαστε πια, δεν δίνουμε δεκάρα για το αν ζει ή αν πέθανε και μάς αρέσει να αντλούμε αυτοπεποίθηση από αυτό το τρίτο άτομο που, κομψότατα μεν θρασύτατα δε, είδε τους δύο και είπε "ε και; Όλα είναι απλή αφαίρεση. Βγάζουμε τον ένα από τη μέση και πάλι δύο είμαστε.". 

Όχι αγαπητό μου ένα, μην λυπάσαι.

Δεν αξίζει να λυπάσαι, και θα σου το αποδείξω παρακάτω το γιατί:

• Πρώτον, βάλε για λίγο τον εαυτό σου στην θέση των άλλων δύο. Και κάνε του δύο απλές ερωτήσεις. Ερώτηση 1: "Εγώ αν είχα ειλικρινή αισθήματα για έναν άνθρωπο, θα τον κορόϊδευα ότι νιώθω ενώ δεν νιώθω, ότι δεν το εννοούσα έτσι, ότι δεν ήταν ότι έλεγα ψέματα, απλά έκρυβα την αλήθεια;" και ερώτηση 2: "θα προσπαθούσα να δω τον έρωτα σαν απλή αφαίρεση απλά και μόνο επειδή με βολεύει να το παίζω drama queen που 'παλεύει/ διεκδικεί/ αγωνίζεται' σαν την πρωταγωνίστρια σε κακογραμμένο ελληνικό 90'ς σίριαλ, ενώ καταβάθος θα ήξερα πως ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα ένα άτομο τρίτο- τουλάχιστον για όσο σκέφτομαι με αυτό τον τρόπο;". Αν η απάντηση είναι όχι. τότε ξέρεις πολύ καλά πως καλύτερα ήταν που έγινε τώρα η αφαίρεση, γιατί δεν σού πήγαινε αυτός ο ρόλος. Όταν οι αρχές σου διαφέρουν από τις αρχές των άλλων δύο, τότε καλύτερα να τις μοιράζεσαι με τον περιπτερά από απέναντι, παρά να επενδύεις σε άτομα που σε λυπούνται χωρίς να είσαι εσύ ο/η άξιος-α λύπησης. 
• Δεύτερον, όταν νομίζεις πως ο άλλος είναι ηλίθιος που σ' αγαπάει, οταν τον λυπάσαι που μπορεί να εμπιστευτεί και να δώσει, να αγκαλιάσει και να ακούσει, δεν νομίζω πως έχει εκείνος το πρόβλημα.

 Θέλω να πω βρε ένα μου, εσύ ό,τι ένιωθες το εξέφρασες; Ό,τι ήθελες το έκανες; Άσε αυτόν που νομίζει πως είσαι λάθος επειδή ξέρεις να νιώθεις, να νομίζει. Για κάποιους ο έρωτας είναι παιχνίδι, για κάποιους άλλους δύναμη. Να χαίρεσαι που ανήκεις στους δεύτερους.

• Τρίτον. Και πες τρίτε-η μου, πως κερδίζεις το πολυπόθητο τρόπαιο. Τώρα, τί; Όχι άλλο δράμα; Όχι άλλο σασπένς; Όχι άλλη ίντριγκα; Μάθε στα δύσκολα λοιπόν. Μάθε να αγαπάς και να διαιρείς αντί να αφαιρείς. Και τώρα αγαπητό τρόπαιο, τί; Δεν σε διεκδικούν άλλο; Είστε και πάλι δύο; Πρέπει να μάθεις να είσαι ειλικρινής για τα ανειλικρινή σου συναισθήματα; Λυπάμαι.
• Και εσύ ένα μου, ναι εσύ, που τρέμεις μήπως τελικά οι δύο που σε λυπήθηκαν τα καταφέρουν, μήπως αυτός ο άνθρωπος που αγάπησες και ονειρεύτηκες μαζί του σκέφτεται όλη μέρα ένα άτομο τρίτο που σε πλήγωσε και μήπως ερωτευτούν, δες καθαρά. 

Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να είμαστε ζευγάρια, δύο παντού, δύο συνέχεια, απόλυτα ταιριαστοί και πιασμένοι συνέχεια απ' το χέρι.

Είμαστε μονάδες.

Άνθρωποι  που βλέπουν ακούν, θέλουν και επιλέγουν.

Άνθρωποι που έχουν πλήρη επίγνωση για τις πράξεις τους και για τα συναισθήματά τους.

Ένας ήσουν και ένας θα είσαι και, αν βρεθεί άλλος ένας που να εννοεί κάθε ματιά, κάθε αλήθεια και κάθε ψέμα οπως εσύ, δεν θα υφίστανται καν τρίτοι.

Τότε θα είστε δύο με "Δ" κεφαλαίο.

Νιώσε περήφανος-η που είσαι ένας-μία και μην εξαρτάσαι.

Αλλά ταυτόχρονα να υπερηφανεύεσαι που μπορείς και μοιράζεσαι, υπολογίζεις και σκέφτεσαι.

Δεν το μπορούν όλοι αυτό.

Τελικά, δεν είναι η ματιά που μετράει, δεν είναι το ραντεβού ή η σχέση.

Είναι το κατά πόσον θέλουμε ως μονάδες, παρόμοια πράγματα.

Και το κατά πόσο λέμε την αλήθεια στον άλλον έναν για αυτά.

Στις σχέσεις, όλοι φέρουμε ευθύνες, γιατί όλοι κάνουμε επιλογές.

Οφείλουμε να λέμε την αλήθεια στους άλλους και στον εαυτό μας.

Το θέμα είναι ποιός μπλοφάρει και ποιός ανοίγει τα χαρτιά του σχετικά με τις επιθυμίες του.

Ποιός αντέχει την αλήθεια και ποιός όχι.

Ποιός πληγώνει και ποιός πληγώνεται.

"Ε και; Πάντα κάποιος στο τέλος πληγώνεται." είπε.

".....δεν είναι όμως ο ειλικρινής αυτός ο κάποιος" απάντησε.

Τουλάχιστον ως ένας να έχεις καθαρή την συνείδησή σου, και δεν θα είσαι ποτέ τρίτος. 

Θα είσαι πάντα ο πρώτος, γιατί το επέλεξες.