Οι άνθρωποι της ζωής μας.

"Ξέρεις, από την παλιά μου ζωή το μόνο που έχει μείνει ίδιο, είσαι εσύ." μού είπε, καθώς κοιτάζαμε την ίδια θάλασσα, όπου είχαμε περάσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής μας.

Και μπόρεσα να δω πόσο απλό είναι τελικά να είσαι εκεί για τους ανθρώπους της ζωής σου, χωρίς τα τυπικά. Σε διαφορετικές πολεις και φάσεις ζωής, και όμως, τα είχαμε καταφέρει.
Απλώς ήμασταν ακόμα εδώ.

Χωρίς προσωπεία, κανόνες ιδανικής συμπεριφοράς , "πάρε" και "δώσε", λόγια, παράπονα, κατηγορίες.
Τελικά, το να είσαι εδώ, δεν προϋποθέτει απολύτως τίποτα. Ούτε καν την φυσική παρουσία σου.
Μόνο να ξέρεις να βλέπεις τους ανθρώπους που έχεις απέναντί σου.

Και να τους δίνεις την ελευθερία να αναπνέουν με τον ρυθμό που εκείνοι θέλουν, να μιλούν με τα μάτια και να σού πιάνουν το χέρι για να πορεύεστε δίπλα δίπλα.
Nα τους σκέφτεσαι.
Να, σε εκείνο το τραγούδι που άκουσες το πρωί, σε εκείνη την έκφραση, σε εκείνη την μικροσυνήθεια.

Να μοιράζεστε. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα επικοινωνείτε αλληλογραφώντας.
Ξέρεις, το να είσαι εδώ, δεν προϋποθέτει πως θα τα παρατήσεις όλα απλά για να είσαι παρών, θες δε θες, απλά επειδή πρέπει.
Κανονικά, οι άνθρωποι της ζωής σου δεν σού θέτουν διλήμματα και "πρέπει".
Κάνετε διάλογο και λύνετε τις διαφωνίες σας, γιατί καταλαβαίνετε.

Είναι εκείνα τα άτομα από τα οποία δεν μπορείς να κρυφτείς.
Αν δεν γελάς, θα κάνουν τον καραγκιόζη για να σκάσεις ένα χαμόγελο.
Αν δουν πως τα μάτια σου έχουν σκοτεινιάσει αλλά τα χείλη σου γελούν, θα κάνουν αυτό που ξέρουν καλά. Θα σε κάνουν έναν χαρούμενο άνθρωπο.
Επειδή είσαι τυχερός που τους έχεις δίπλα σου.

Οι άνθρωποι της ζωής σου, θα είναι εδώ.
Χωρίς να σού θέτουν ταμπέλες και επίθετα μιλώντας υπερβολικά πολύ για το τί άτομο είσαι- αυτό το ξέρουν καλά. Εξάλλου,έχει περισσότερη πλάκα να πείτε για εκείνο το ανέκδοτο!

Οι άνθρωποι αυτοί, δεν θα κάνουν πως φεύγουν για να δουν αν αντέχουν μακριά σου.
Ξέρουν πως δεν αντέχουν, ούτε κι εσύ.

Ούτε για αστείο δεν θα αφήσουν τον χρόνο να λύσει την διαφωνία σας. Θα σε "αρπάξουν απ το μαλλί" και θα το λύσετε τώρα το θέμα.
Δεν θα μιλήσουν σε άλλους για σένα, θα σε κοιτάξουν στα μάτια και θα είναι ειλικρινείς.

Γιατί οι άνθρωποι της ζωής σου ξέρουν πολύ καλά τις ανάγκες και τις επιθυμίες σου, τα όνειρα και τις παρανοήσεις σου, τα πλεονεκτήματα και τα ελαττώματά σου.
Και παρόλα αυτά, σε αγαπούν.

Είναι εν ολίγοις εκείνοι-ες, που σε καταλαβαίνουν και βάζουν την αγάπη τους για σένα, πάνω από τον εγωισμό.
Γιατί εν τέλει, οι άνθρωποι της ζωής μας δεν είναι αυτοί που μάς καλύπτουν κάθε ανάγκη, αλλά εκείνοι που μάς αντέχουν και ξέρουν πως και εμείς τους αντέχουμε.

Και κάπως έτσι, κοιτάζουμε την ίδια θάλασσα για χιλιοστή φορά και συμφωνούμε πως η φιλία ή η αγάπη δεν είναι μια σύμβαση.
Είναι απλά το να μπορείς να παραμένεις εδώ, όταν όλα τριγύρω αλλάζουν...