Μετασεισμοί πολλών ρίχτερ

Σού έχει τύχει ποτέ να είσαι σε μία κατάσταση(πχ παρέα) που όλα είναι "μέλι-γάλα" και ξαφνικά να έρχονται τα πάνω κάτω και εσύ να αισθάνεσαι όπως εκείνοι οι ήρωες στα κινούμενα σχέδια- ξέρεις, τότε, που γινόταν σεισμός και άνοιγε το έδαφος κάτω από τα πόδια τους και έπρεπε σύντομα, πολύ σύντομα, πολύ πολύ σύντομα(εντάξει,σταματάω!) να διαλέξουν σε πια πλευρά θα ριζώσουν, έτσι ώστε να μπορέσουν να ορθοποδήσουν και πάλι. Να ισορροπήσουν στα νέα δεδομένα.

Βάλε τώρα στην θέση του σεισμού έναν καυγά ανάμεσα σε δύο(ή και παραπάνω) αγαπημένα σου πρόσωπα- ας πούμε ότι πρόκειται για δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα.

Τα στρατόπεδα είναι οι δύο πλευρές του εδάφους που χωρίστηκε. Το ρήγμα είναι στην μέση και εσύ εξακολουθείς να βρίσκεσαι στο επίκεντρο. Και πρέπει γρήγορα, πολύ γρήγορα, να πάρεις μια απόφαση. Γιατί αν αφήσεις το ζήτημα στον χρόνο, θα σε τραβήξει το κενό ανάμεσα, και αυτό είναι κάτι που δεν το θέλει κανείς μας.

Ανάμεσά μας λοιπόν, υπάρχουν οι μεν που εντελώς ενστικτωδώς πάνε από την μία πλευρά. 

Γιατί; Γιατί ενστικτωδώς την αγαπούν περισσότερο. Γιατί η αλήθεια είναι πως πάντα είχαν μια κλίση πχ προς τα δεξιά και στα αριστερά πλησίαζαν έτσι για να αλλάξουν τον αέρα τους. 

Ίσως επειδή αγαπούσαν πιο πολύ την πλευρά αυτή ή απλά ταίριαζαν καλύτερα μαζί της.

Και δεν μπορείς να κρίνεις κάποιον επειδή είναι καλά. Ή μπορείς;

Εδώ, θέλουμε δεν θέλουμε τίθεται θέμα προτεραιοτήτων.

Και η αριστερή πλευρά; Τί κάνει η αριστερή πλευρά; Εξακολουθεί να φωνάζει "έλα", να περιμένει;

Ή απλά απολαμβάνει την όμορφη πλευρά της ζωής με cartoon που τελικά την αγαπούν και θέλουν ενστικτωδώς να είναι στα δικά της εδάφη, παρά τις όποιες δοκιμασίες;

Και οι μεν με τους δε τί κάνουν; Κόβουν την καλημέρα;

Καλά οι δύο πλευρές που τις χώρισε ο σεισμός. 

Με τα cartoon τί γίνεται; Κόβουν την καλημέρα και αυτά;

Έχουν λόγο να κόψουν την καλημέρα;

Υπάρχουν και οι δε, οι οποίοι είναι εκ φύσεως ή εξ ανατροφής δίκαιοι και αναγνωρίζουν πως η πλευρά που επέλεξαν είχε δίκιο, άρα έχουν την υποχρέωση να την υπερασπιστούν με το να ριζώσουν κοντά της.

Και απλά το κάνουν. Χωρίς αποχαιρετισμούς με την άλλη πλευρά.

Δεν προλαβαίνουν εξάλλου γιατί το χάσμα μεγαλώνει και οι πλευρές απομακρύνονται....

Κάπως έτσι, το όποιο δέσιμο υπήρχε με την άλλη πλευρά χάνεται στο σκοτάδι και η απόφαση έχει ληφθεί.

Και εδώ τίθεται το ζήτημα της ουδετερότητας.

Πρέπει πράγματι να ριζώσεις κάπου;

Πράγματι, πολλοί από εμάς έχουμε την ανάγκη να αισθανόμαστε πως έχουμε ένα σημείο αναφοράς,  τους φίλους μας, που μαζί τους βγαίνουμε κάθε Σάββατο, μαζί τους γελάμε και περνάμε καλά και υπάρχει κάτι σταθερό που μάς δένει.

Και όταν αυτοί οι φίλοι τσακώνονται, ο κόσμος μας κλονίζεται ολοσχερώς.

Νιώθουμε αδύναμοι να πάρουμε κάποια απόφαση,έτσι λειτουργούμε ή ενστικτωδώς ή με την μέθοδο της τιμωρίας σε αυτόν που έφταιξε.

Και όσο και αν λένε πως οι διαφωνίες δεν είναι δικό μας θέμα, ξέρουμε πολύ καλά πως είναι, γιατί εμείς προσπαθούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στο ρήγμα, σε μια προσπάθεια να χωριστούμε στα δύο.

Όσοι όμως υπήρξαν καλά παιδιά που έβλεπαν cartoon, ξέρουν τί θα γίνει στο τέλος.

Κενό. Είτε εξάντληση,είτε αποχώρηση του εδάφους συνολικά και πτώση.

Ωραία λοιπόν, η διαφωνία των φίλων μας μάς αφορά και μάλιστα άμεσα.

Το θέμα είναι: Μάς επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό που καταλήγουμε να μην μιλάμε σε άτομα που δεν μάς έχουν ενοχλήσει και που μπορεί-μπορεί λέω- να μάς αγαπούν, ανεξαρτήτως του τί συνέβη με τους υπολοίπους;

Να μού πεις, γιατί να μάς φέρουν σε αυτήν την άβολη θέση;

Θα σού απαντήσω: Εσύ γιατί δεν μπόρεσες να δείξεις κ α τ α ν ό η σ η;

Αυτή τελικά είναι η λέξη-κλειδί.

Δεν μπορούν όλοι να ταιριάζουν με όλους, είναι ό,τι πιο ανθρώπινο έχω συναντήσει.

Μια παρέα με 15 άτομα στην αρχή,τα 4 "δένουν" μεταξύ τους τελικά.

Συμβαίνουν και λάθη, συμβιβαζόμαστε πολύ συχνά σε  καταστάσεις και στην πορεία αλλάζουμε.

Αυτός ο μη-συμβιβασμός δεν αρέσει στην άλλη πλευρά και κάπως έτσι προκύπτει το ρήγμα.

Είναι και τα λόγια. "Τα λόγια κομμάτια, καπνός οι στιγμές" δεν λέει ο τραγουδιστής; Κάτι τέτοιο.

Μην σάς επηρεάζουν τα λόγια. Αποστασιοποιηθείτε από αυτά. Όποιος έχει αξιοπρέπεια κρατάει τα καλά και απλά αποδέχεται πηγαίνοντας παρακάτω.

Έτυχε να βρεθώ και σε αντιμαχόμενη πλευρά και στο ρήγμα.

Και ήταν τεράστιο και σκοτεινό.

Όλοι κάνουμε λάθη πάνω στην βιασύνη μας και στον πανικό.

Ανθρώπινο είναι.

Η ουδετερότητα όμως είναι τελικά η καλύτερη λύση.

Δεν πληγώνεται ούτε αδικείται κανείς έτσι.

"Ρίζωσε" λοιπόν αν θες κάπου. Αλλά κάνε και ένα άλμα που θα είναι η υπέρβασή σου.

Πες ένα "γεια" και ένα "πώς περνάς;" στους ανθρώπους που δεν σε πείραξαν, δεν σε ενόχλησαν, απλά δεν χωρούσαν σε μία κατάσταση με συνεχείς σεισμούς.

Το θέμα των σεισμών είναι άλλο.

Πιστεύω πως τα ρήγματα καλύπτονται μόνο με τους ισχυρούς δεσμούς χρόνων ή δοκιμασιών.

Και φυσικά, με την αμοιβαία θέληση.

Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Στην περίπτωσή μας είναι μια κατάσταση ανεπιστρεπτί, στην οποία εσύ καλείσαι να συμβιβαστείς χωρίς να πληγώσεις κανέναν.

Ούτε άλλους ούτε τον εαυτό σου.

Μπορείς;