Όλα αυτά που αγνοούμε

Όλα αυτά που αγνοούμε, τα αγνοούμε για να μην αναγκαστούμε να τα αντικρίσουμε ξανά.
Ίσως για να μην έρθουμε στην άβολη θέση να αισθανθούμε σαν φοβισμένα παιδιά που αναγκάζονται να ακολουθήσουν τον μονόδρομο της διαμάχης και των συγκρούσεων μεταξύ των ανθρώπων.
Ίσως τα παιδιά αυτά μια μέρα να πληγώθηκαν πολύ από συμπεριφορές και καταστάσεις και να ένιωθαν πως δεν χωρούσαν, πως ασφυκτιούσαν σε έναν κλοιό που χωρούσε λίγους.
Ίσως να ένιωθαν πως χρειάζονταν χρώμα στην ζωή τους.
Το χρώμα της αγάπης. Της κατανόησης. Και το άλλο, της επικοινωνίας. Της αποδοχής. Του ενδιαφέροντος. Του να είσαι ο εαυτός σου και να εκφράζεσαι ελεύθερα χωρίς να υπερ-προσπαθείς.
Ίσως να είχαν παρασοβαρέψει και να ήθελαν να μείνουν παιδιά, μακριά από τα προβλήματα και τις υποχρεώσεις που όλο τρέχουν................................
Και εγώ τρέχω και εσύ τρέχεις. Τί αγωνιούμε να προλάβουμε τελικά;
Να είμαστε αρεστοί, να είμαστε τέλειοι, να είμαστε όπως θα ήθελαν να είμαστε, όσοι δεν μπορούν απλά να καταλάβουν πως οι άνθρωποι αλλάζουν μόνο με τις συμπεριφορές και όχι με τα λόγια.
Αλλάζουν εφόσον το θέλουν και κυρίως, εφόσον το νιώθουν σωστό.
Λυπάμαι αν το παιδί μέσα μου τρέχει συνεχώς προς την αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που επιτάσσει στον ενήλικο εαυτό μου η κριτική.
Τρέχει προς την αποδοχή, τρέχει προς την αγάπη, τρέχει προς μια αγκαλιά που θα το αλλάξει με την επιρροή της, γιατί τα λόγια σε κάποιες περιπτώσεις απλά περισσεύουν.
Όλα αυτά που αγνοούμε, τα αποφεύγουμε ώστε να μην τα ξαναδούμε, να μην τα νιώσουμε ξανά, να κρατήσουμε το χρώμα το δικό μας, αυτό που μάς πάει και κάνει την ζωή μας πολύχρωμη.
Ό,τι και να μού λες,δεν μπορείς να δεις το ουράνιο τόξο μου. Τους ανθρώπους που με αγαπούν και δεν "λένε". Κάνουν. Ξέρεις πόση δύναμη μου δίνει αυτή λέξη και κυρίως η σημασία της?
Αλλά τί σού λέω τώρα. Εσύ μπορείς να δεις μόνο ένα φοβισμένο παιδί να τρέχει και το λες τρελό που δεν ακολουθεί τον δρόμο σου.
Όλα αυτά που αγνοούμε, ξέρουμε πολύ καλά γιατί τα αφήσαμε οριστικά πίσω μας. Γιατί μάς έκαναν δυστυχισμένους ανθρώπους.
Γιατί ήταν μακριά από την αποδοχή, την επικοινωνία, την αγάπη.
Ξέρεις, αυτό που με ένα βλέμμα τα λες όλα και η κριτική περισσεύει.
Αν γινόσουν και εσύ για λίγο παιδί, ίσως να μπορούσαμε να δούμε όσα βλέπω πιασμένοι χέρι χέρι.
Μα είσαι όλα αυτά που αποφεύγω.
Όλα αυτά που αγνοούμε, δεν μπορούμε να τα διαγράψουμε, γιατί έχουν την τάση να επιστρέφουν στην ζωή μας σαν τυφώνες που μάς παίρνουν και μάς σηκώνουν.
Επανέρχονται για να μάς θυμίζουν, και είμαστε ενήλικοι πια, όχι παιδιά. Υπεύθυνοι και κατακριτέοι ενήλικοι.
Υποκριτές ενήλικοι που, για να εκπληρώσουν δυο τρεις υποχρεώσεις σκορπάνε και ένα ψεύτικο χαμόγελο από εδώ και από εκεί,με σκοπό να σβήσουν την δυστυχία, να εξαλείψουν την κριτική και να απλώσουν το χρώμα τους εκεί που δεν υπάρχει αποδοχή, δεν υπάρχει αγάπη, υπάρχει όμως συμφέρον.
Τί σχέσεις χτίζουμε, όταν τα ειλικρινή συναισθήματα έχουν πάει περίπατο και μένουμε πια εδώ "από υποχρέωση" ?
Δεν είναι λύση το να βλέπεις όλα αυτά που αγνοούσες και να αλλάζεις δρομο.
Λύση είναι να έχεις το κουράγιο να επιστρέφεις στα μονοπάτια που σε φοβίζουν με τα νέα σου χρώματα και όταν σε πληγώνουν , εσύ να χαμογελάς.
Όχι υποκριτικά και ενήλικα, όχι από υποχρέωση.
Να γελάς σαν παιδί.