Το καλό, το κακό και η φούσκα.

Μόλις άνοιξα το αναδυόμενο παράθυρο κοκάλωσα. Ναι, αδιαμφισβήτητα, αυτό το άρθρο είχε γραφτεί για μένα. Και για σένα. Ναι ναι, εσένα, που ερωτεύεσαι "κακά παιδιά", ή τουλάχιστον έτσι λένε όσοι σε ξέρουν.
Διαβάζοντας τις απόψεις περί "καλών παιδιών" και "κακών παιδιών" είχα πάρει ένα ύφος μεταξύ "Βρε λες να έχει δίκιο?" και "Άνοιξε πέτρα να διαβώ".
Η αλήθεια είναι πως αν οι επιλογές μας καθρεφτίζουν τον εσωτερικό μας κόσμο, τότε εσύ και εγώ πρέπει να είμαστε η εξαθλίωση προσωποποιημένη. Χμ.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Τί εστί "καλός" και τί "κακός" ?
Βάσει κοινής λογικής, καλός είναι ο προβλέψιμος. Εκείνος που εξ' αρχής σού έχει δείξει τις προθέσεις του και δεν σού αφήνει περιθώριο να ανακαλύψεις τις "κρυφές πτυχές του".
Και εσύ χωρίς λίγο σασπένς, λίγο αλατοπίπερο, λίγο μυστήριο και λίγο κλαμματάκι έτσι να καθαρίζουν και τα μάτια βρε παιδί μου, δεν μπορείς.
Κακός από την άλλη πλευρά, θεωρείται εκείνος που είναι υπερβολικά πολυάσχολος για να ασκεί το χόμπυ του ιππότη. Μπορεί να είναι ο τύπος που έχει προβλήματα(μαντέψτε ποιά προθυμοποιείται να τον βοηθήσει!), ή εκείνος που είναι ερωτευμένος με την μηχανή του, ή ο player που φλερτάρει κάθε φορά με διαφορετική κοπέλα. Μπορεί να είναι και αυτός που δεν του παίρνεις κουβέντα. Αυτό και μόνο σε εξιτάρει. Και προσπαθείς να λύσεις το μυστήριο λες και είσαι πρωταγωνίστρια στο "Low and Order". Kαι μετά ξύπνησες.

Η αλήθεια είναι πως όλη αυτή η φήμη περί "καλών" και "κακών" παιδιών, είναι μία μεγάλη φούσκα που σκάει με την απομυθοποίηση.
Μάς κατηγορούν που μάς αρέσουν οι τύποι που δεν είναι ιππότες.
Ε,λοιπόν θα σού πω κάτι. Ακόμα και αν εκείνος είναι υπερβολικά καλός και υπερβολικά τέλειος και ακόμα και αν εσύ είσαι υπερβολικά πρόθυμη να είσαι μαζί του άνευ κουβαριού για ξετύλιγμα, ανθρωποκυνηγητού, έστω, μιας θαμπάδας στο μάτι(όχι, δεν είναι κριθαράκι, είναι μυστήριο!), κανείς δεν σού εγγυάται ότι:
1.Θα τον θες και θα σε θέλει.
Ας μην γελιόμαστε. Είναι πολύ σημαντικό να ακούς το "τίκι-τίκι" του παλμού σου όταν ο άλλος στέκεται πλάι σου. Δεν με ενδιαφέρει αν είναι καλός ή κακός, ομιλητικός ή λες και έχει πιει το αμίλητο νερό, με νοιάζει πολύ όμως ο άνθρωπος αυτός να μπορεί να με τρελαίνει. Γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα σε λίγη τρέλα,πώς να το κάνουμε.
2. Θα τα πηγαίνετε τέλεια και θα μπορείτε να επικοινωνείτε.

Ίσως, λέω ίσως, αν αφήνατε τα προσχήματα στην άκρη και τους ιπποτισμούς για τα παραμύθια, να μπορούσατε να γελάτε με την ψυχή σας και να επικοινωνείτε με τον δικό σας ιδιαίτερο τρόπο. (Το ξέρω πως τράβηξες την καρέκλα από ιπποτισμό για να καθίσω, καλώς ή κακώς όμως  κατέληξα φαρδιά πλατιά στο πάτωμα.)
3.Όλο αυτό θα κρατήσει.
Ξέρεις, και το καλό παιδί θα σε βαρεθεί, θα τσακωθεί μαζί σου, δεν θα σε θέλει πια για χ,ψ λόγους.
Μην νομίζεις πως επειδή στα πρώτα ραντεβού εκπληρώνει την κάθε σου επιθυμία, δεν μπορεί να γίνει και αυτός στην πορεία κακό, πολύ κακό παιδί.


Γιατί σάς ξέρουμε και εσάς τις ονειροπαρμένες με τον πρίγκιπα και το άσπρο άλογο (Ή τον Ραίαν Γκόσλινγκ στο "Τhe notebook"!). Περιμένετε από τον άλλον να είναι τέλειος και στην πορεία  κάτι σάς ξινίζει.
Γιατί, κακά τα ψέματα, καλά και κακά παιδιά δεν υπάρχουν.

Υπάρχουν άνθρωποι.
Άνθρωποι με προτερήματα, άνθρωποι με ελαττώματα, άνθρωποι που μπορούν να σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής ή να ζεις μια συνεχόμενη περιπέτεια. Ή και τα δύο.
Άνθρωποι που ανοίγονται, που γνωρίζονται, που εξοικειώνονται και που τσακώνονται. Που ζουν το μυστήριο και μετά κάνουν αγκαλίτσες στην κουβέρτα.

Που θέλουν να είναι εκεί που είναι και που δείχνουν την αλήθεια τους. Την δική τους μοναδική αλήθεια που βρίσκεται κάπου μεταξύ καλού και κακού.

Ένα άλλο θέμα, είναι το γούστο.
Σε εμένα μπορεί να φαίνεται κακό παιδί ο περιπτεράς στον γωνιακό  δρόμο, στην φίλη μου μπορεί να φαίνεται άκρως προβλέψιμος.
Και να γελάει μαζί μου που κάθομαι και πλέκω μυστήρια για να έχω να ξεπλέκω αργότερα.
Αυτό δεν λέγεται "ροπή προς τα προβληματικά παιδιά", λέγεται απόγονος του Spielberg!

Και όσες όντως έχουμε μια κλήση προς τις προβληματικές καταστάσεις, καλό θα ήταν να ψάχναμε το μυστήριο που γυρεύουμε και σε ανθρώπους που δεν έχουν περάσει το κατώφλι του ψυχιατρείου.
Έτσι βρε παιδί μου, για αλλαγή.
Ή, ας βλέπουμε Low and order και ας ξεθυμαίνουμε εκεί το αστυνομικό μας ένστικτο.

Και να πεις του Κωστάκη να μην ξανατραβήξει την καρέκλα, γιατί σε ξενερώνει απίστευτα

-όχι το ότι δείχνει "καλό παιδί".
-όχι το ότι δεν αφήνεται να νιώσει άνετα και να γελάσει μαζί σου.
-όχι το ότι δείχνει υπερβολικά προβλέψιμος.

Αλλά το ότι πέφτεις ρε γαμώτο!

Τα πράγματα είναι τόσο απλά, όσο το περιστατικό με την καρέκλα.

Η σκηνοθεσία είναι για το σινεμά.

Μην κοιτάς για καλά και κακά παιδιά, άκου τον χτύπο της καρδιάς σου.

Αυτός αρκεί για να κάνεις την επιλογή σου.