"Δεν σ' αγαπούν επειδή έγινες όμορφος, έγινες όμορφος επειδή σε αγαπούν."

"Να ας πούμε η τάδε έχει ωραίο πρόσωπο, ενώ η άλλη ωραίο σώμα, έτσι συμβαίνει συνήθως, έχουμε ένα από τα δύο. Όμορφος είναι όποιος τα έχει όλα,άσχημος αυτός που δεν έχει κανένα." ειπώθηκε σε μια συζήτηση και έμεινα με απορίες. Τελικά, ποιός είναι όμορφος και ποιός άσχημος; Τα κριτήρια της ομορφιάς είναι αντικειμενικά ή υποκειμενικά; Περιορίζεται η γοητεία ενός ανθρώπου σε περιβλήματα όπως ένα όμορφο πρόσωπο ή ένα ωραίο σώμα;

Ας ξεκινήσουμε από την πεζή αλλά πραγματική άποψη που κρίνει το άτομο μόνο από την εξωτερική του εμφάνιση. Όλοι μας σχηματίζουμε μια πρώτη εικόνα απλά ρίχνοντας μια ματιά και ας μην χαρακτηρίζει η εικόνα αυτή το άτομο στο σύνολό του. Μπορεί ο άλλος  να είναι κουρασμένος ή

απεριποίητος την συγκεκριμένη στιγμή. Χίλια δυο "μπορεί" υπάρχουν. Αλλά εμείς εκεί, ανένδοτοι, να κρίνουμε. Είναι στη φύση μας.  

Υπάρχουν ευρέως αποδεκτά προσόντα, τα οποία όμως από  εποχή σε εποχή μεταβάλλονται. Για παράδειγμα τότε ήταν ίνδαλμα η χυμώδης Marylin Monroe, ενώ τώρα πρότυπα θεωρούνται οι ψηλόλιγνες γυναίκες.

Από την άλλη, πρότυπα όπως η Beyonce ή η Eva Mendes έχουν κατορθώσει όχι μόνο να επιβιώσουν, αλλά να εδραιώσουν την θέση τους στη σύγχρονη εποχή, όντας "μη κοινώς αποδεκτές". Και αυτό οφείλεται στο ότι, παρά τα κοινώς αποδεκτά χαρακτηριστικά για τα οποία συμφωνεί η σημαντική πλειοψηφία της εκάστοτε εποχής, το πόσο γοητευτικός σού φαίνεται ή μου φαίνεται κάποιος, είναι θέμα προσωπικού γούστου.

Μπορεί να  έχει "αυτό το κάτι" που σε γοητεύει.

Καταλαβαίνεις τώρα ότι όταν σε κάποιους αρέσουν οι λεπτές, δεν αρέσουν ΣΕ ΟΛΟΥΣ οι λεπτές;  Είναι και κάποιοι τρελοί που δεν θέλουν να τις βλέπουν. Ή μήπως δεν είναι τρελοί και απλά έχουν διαφορετικό γούστο;

Πάμε τώρα στο υποκειμενικό κομμάτι της υπόθεσης, το οποίο είναι η αποδοχή. Είτε του εαυτού μας,είτε των άλλων.

Καλώς ή κακώς  έχεις ωραίο χαμόγελο. Εντούτοις, θεωρείς πως έχεις απαίσια μαλλιά(αχ άτιμο τσουλούφι που πας όπου θες να πας!). Όλοι προσέχουν πρώτα το χαμόγελό σου, καθώς  είναι εκείνο που τραβά τα βλέμματα. Αν όμως είχες και ωραίο χαμόγελο και ωραία μαλλιά και ωραία μάτια και όλα τέλεια, δεν θα έδινε κανείς ιδιαίτερη έμφαση στο χαμόγελό σου. Λίγο ακραία η λογική μου

βέβαια, και, όσοι είναι αψεγάδιαστοι μπράβο τους, αλλά θέλω να πω πως, όσο λιγότερο αγγίζεις το άκρως συμμετρικό και ωραιοποιημένο, τόσο πιο ιδιαίτερος είσαι.

Μπορεί να μην θεωρείσαι από την κοινή γνώμη ωραίος, ίσως αυτό το στραβό τσουλούφι να γίνει η αιτία που δεν θα σε αποδεχθούν ποτέ. Μάλιστα, πολλοί θα σε πουν και άσχημη-ο, μη προσέχοντας το όμορφο χαμόγελο καθώς είναι τρελοί και τους αρέσουν τα ωραία μαλλιά πακέτο με στραβή οδοντοστοιχία. Αυτοί που θα σε αποδεχθούν όμως, και όμορφο πλάσμα θα σε πουν και θα αγαπήσουν αυτό το τσουλούφι που, στην τελική, αν δεν το είχες, θα ήσουν.............άχρωμος.

Δεν θα ήσουν η πιο μοναδική και ατελώς τέλεια εκδοχή του εαυτού σου.

Δεν θα ήσουν.................του γούστου τους.

Αλλά θα άρεσες σε άλλους.

Ένα μυστικό θα σού  πω και θα σταματήσω την πολυλογία: Ωραίο δεν βρίσκω τον άνθρωπο με ωραίο πρόσωπο ή σώμαή και τα δύο. Όμορφος, πραγματικά όμορφος είναι εκείνος που μού κάνει αίσθηση. Είτε με το στραβό τσουλούφι και το γοητευτικό χαμόγελο, είτε με την συμπεριφορά, τον χαρακτήρα, την αυτοπεποίθηση και την σιγουριά ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα.

Ακόμα και να γίνει όμορφος ενώ(λένε ότι) δεν είναι. Ακόμα και να γίνει αποδεκτός ενώ δεν είναι(ή νομίζει πως δεν είναι!).

Με όπλα πολύ πιο ισχυρά από μια πρώτη εικόνα.

Με όλο τους το είναι.

Και κάπου εκεί στην άκρη του μυαλού μου σκέφτομαι πως την δεκαετία του '50-'60 ίσως και να ήμουν super-γκόμενα και τί κρίμα αλλά μετά το ξανασκέφτομαι και καταλήγω:

Δεν θέλω να είμαι μόνο αυτό.