Εσύ τους βλέπεις;
Ο κόσμος γύρω τους, ονόμαζε ελαττώματα εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των αγαπημένων μου ηρώων, όμως από την σκοπιά του αναγνώστη,μπορούσα να δω πόσο μοναδικό καθιστούσαν τον κάτοχό τους αυτά τα "ελαττώματα".
Αν οι πρωταγωνιστές των βιβλίων μου, ήταν όμορφοι,έξυπνοι, στην ιδανική τους μορφή, τότε το ενδιαφέρον μου θα έσβηνε. Ήταν όμορφο το ότι ήταν τόσο ξεχωριστοί και απορούσα γιατί οι ίδιοι δεν το έβλεπαν αυτό και ένιωθαν άσχημα για την εικόνα τους.
Ηθικό δίδαγμα ωστόσο, ήταν πάντα πως η διαφορετικότητα είναι κάτι θετικό, αρκεί να μάθεις να την αποδέχεσαι και να την αξιοποιείς.
Αρκετά χρόνια μετά, βλέπω το ίδιο σκηνικό να επαναλαμβάνεται στους ανθρώπους γύρω μου.
Άλλοι ψηλοί, άλλοι κοντοί, άλλοι αδύνατοι, άλλοι πιο γεμάτοι,άλλοι με μακριά χέρια,άλλοι με κοντύτερα, μία ανάμειξη ιδιαίτερων γνωρισμάτων και ιδιοτήτων στον κάθε ένα από εμάς.
Μια δεύτερη παρατήρηση είναι πως ο κάθε ένας παραπονιέται για αυτό που δεν έχει.
Όσοι έχουν μακριά μαλλιά θα ήθελαν κοντά, όσοι έχουν κοντά θα έδιναν το νεφρό τους για μακριά, όσοι είναι πολύ ψηλοί επιθυμούν να κοντύνουν, και όσοι είναι κοντοί κάνουν τα πάντα για να δείχνουν ψηλότεροι.
Σαν να θέσπισε κανείς πως ένα είναι το σωστό πρότυπο και όλοι οφείλουμε να το ακολουθούμε πιστά.
Ανεξάρτητα από το ότι πολύ απλά,έτσι είμαστε, αυτό είναι το σώμα μας και η ψυχοσύνθεσή μας και είμαστε υγιείς και απολύτως μοναδικοί.
Σε άλλους μπορεί να αρέσουμε,σε άλλους όχι. Άλλοι θα μάς αγαπήσουν για την διαφορετικότητά μας, άλλοι όχι. Το θέμα είναι να είμαστε αυθεντικοί. Ο καθένας με τον τρόπο του.
Σίγουρα το αποτέλεσμα δεν θα είναι κοινό και εμπορικό, θα είναι όμως ανθρώπινο.
Αρκετά χρόνια μετά λοιπόν, βρίσκομαι σε ένα τραπέζι και ακούω ανθρώπους ανασφαλείς να υποβιβάζουν με χαρακτηρισμούς τους γύρω τους, για να επιβεβαιώσουν το "εγώ" τους και για να το φέρουν πιο κοντά στα πρότυπα.
Και λυπάμαι που δεν μπορούν να δουν.
Να δουν, ότι ο κ.ψηλός στο απέναντι τραπέζι δεν "θα έπρεπε" να ήταν κοντύτερος, γιατί έτσι γεννήθηκε, αυτό τον χαρακτηρίζει και όσοι τον αγαπούν, τον αγαπούν για αυτό και για άλλα πολλά χαρακτηριστικά του. Τον βλέπουν όμορφο,και ας τον λένε οι άλλοι άσχημο.
Ότι ο κ.μικρούλης είναι μικρός μόνο στο μπόϊ, γιατί κατά τ' άλλα πρόκειται για έναν άνθρωπο με μεγάλη εργατικότητα, μεγάλη γενναιοδωρία, μεγάλη ψυχή.
Ότι η κυρία πολυλογού μιλάει πολύ,ακριβώς επειδή ξέρει να επιχειρηματολογεί, σε αντίθεση με άλλους που δεν τολμούν ούτε να προσπαθήσουν να μιλήσουν πέρα από την κριτική που ασκούν.
Δεν επιχειρώ να παρουσιάσω ως τέλειους αυτούς τους ανθρώπους. Απλά να σάς δείξω μια διαφορετική οπτική των πραγμάτων.
Ηθικό δίδαγμα των βιβλίων μου είναι πως,ακόμα περισσότερο από την κριτική πονάει η λύπηση.
Ποτέ μα ποτέ μην λυπάστε έναν άνθρωπο επειδή δεν αρέσει σε εσάς.
Έχετε σκεφτεί ότι εκφράζετε μια προσωπική άποψη και μόνο αυτό;
Καμία σημασία δεν έχει το αν σάς φαίνεται κάποιος λίγος, εφόσον εσείς είστε που δεν προσπαθήσατε να τον γνωρίσετε και να μάθετε να αποδέχεστε. Εσάς και τους γύρω σας.
Αρκετά χρόνια μετά, βλέπω τον κ.κοντούλη να κατεβάζει το κεφάλι όλο λύπη όταν οι "κανονικοί" του παρουσιάζουν το σωματικό του χαρακτηριστικό ως μειονέκτημα, τον κ.ομοφυλόφιλο να νιώθει λίγος όταν τον αντιμετωπίζουν ως μη-κανονικό, την κ.α ντροπαλή να θεωρεί πως δεν έχει δικαίωμα άποψης επειδή την κάνουν στην άκρη. Όλα αυτά δεν είναι στα βιβλία. Είναι μπροστά στα μάτια μου.
Και αναρωτιέμαι ποιό θα είναι τελικά το ηθικό μας δίδαγμα.
Ότι το "κανονικό" είναι το ωραίο:
Μήπως το κανονικό μεταβάλλεται με το πέρας του χρόνου;
Μήπως δεν πρέπει να ανησυχούμε λες και τρέχουμε σε μαραθώνιο;
Είμαστε διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον,αλλά μαζί δημιουργούμε μία τέλεια ομάδα.
Αρκεί να μην κρίνουμε και να αφήσουμε την άποψή μας για τον εαυτό μας.
Αρκεί να μάθουμε πώς να αποδεχόμαστε.
Αρκετά χρόνια μετά, ξαναδιαβάζω αυτά τα βιβλία και με πιάνει το παράπονο:
Μα κανείς άλλος δεν τα διάβαζε όταν ήταν παιδί;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου