Δεδομένα και ζητούμενα

"Τοξικές καταστάσεις" στην ζωή ενός ανθρώπου, είναι εκείνες οι καταστάσεις που δεν του προσφέρουν απολύτως τίποτα και όμως, εκείνος για ορισμένους δικούς του λόγους επιλέγει να συνεχίζει να τις βιώνει. Μέρα με την μέρα οι τοξικές φιλίες, τα τοξικά εργασιακά περιβάλλοντα, οι τοξικές σχέσεις, απορροφούν όλη μας την ενέργεια, με αποτέλεσμα να παίζουμε σε ένα παιχνίδι που κάθε άλλο παρά επί ίσοις όροις δεν παίζεται.

Εν τέλει, δίνεις πολλά και δεν παίρνεις τίποτα. Γιατί συμβαίνει αυτό και, το κυριότερο, γιατί επιτρέπουμε να υφίσταται κάτι το οποίο μέρα με την μέρα μάς λυγίζει και μάς καθιστά έρμαια συγκυριών;

Αρχικά, ας απομυθοποιήσουμε το κλισέ "όταν δίνεις δεν περιμένεις να πάρεις τίποτα πίσω στις ανθρώπινες σχέσεις". Όλοι θα θέλαμε να συνέβαινε αυτό και ναι, εν μέρει συμβαίνει όταν πχ μοιράζομαι μαζί σου την σοκολάτα μου ή όταν σού κάνω ένα δώρο για να σε ευχαριστήσω και δεν περιμένω αντάλλαγμα.

Η επικοινωνία όμως, και η αλληλεγγύη, η αγάπη και ο σεβασμός είναι πάρε-δώσε, όσο και αν ποτέ δεν το παραδεχθήκαμε και δεν μάς αρέσει να το ομολογούμε πως τελικά, ναι, ενδόμυχα απαιτώ και απαιτείς από τον φίλο μου και την φίλη σου να είναι εκεί για εμάς, όπως είμαστε εκεί εμείς για αυτούς. Όχι ότι η φίλη μού χρωστάει την αγάπη καθώς της την πρόσφερα εγώ, αλλά θα περίμενα από εκείνη να με αγαπάει, ακριβώς επειδή είμαστε φίλες και ακριβώς για αυτό παραμένουμε. Σαν μια άγραφη συμφωνία ας πούμε.

Στην συμφωνία αυτή, ουσιαστικά επιλέγουμε ανθρώπους και καταστάσεις στην ζωή μας, δείχνουμε εμπιστοσύνη και ακριβώς επειδή εμείς θέλουμε, προσφέρουμε όσα διαθέτουμε αποζητώντας την αμοιβαιότητα.
  Τί συμβαίνει όμως όταν πέφτουμε έξω στις επιλογές μας και η άγραφη συμφωνία καταρρίπτεται;
 Όταν δίνουμε σε ηθικό επίπεδο και ως άνθρωποι δεν παίρνουμε πίσω απολύτως τίποτα;

Πολλές φορές θέλεις να επενδύσεις συναισθήματα, χρόνο, ενέργεια σε μια κατάσταση, ακριβώς επειδή πιστεύεις ότι όλη αυτή η ιστορία θα σού μάθει κάτι. Να εργάζεσαι σκληρά, να αγαπάς, να επικοινωνείς και η λίστα δεν σταματά εδώ.
Όταν φτάνεις όμως στο σημείο να μαθαίνεις απλά πως ο χρόνος και η ενέργειά μας είναι κάτι που οφείλουμε να προσφέρουμε αφιλοκερδώς, κάτι πάει στραβά.

Για παράδειγμα, βρίσκεσαι σε ένα εργασιακό περιβάλλον στο οποίο δεν πληρώνεσαι, ή πληρώνεσαι ελάχιστα και το έχεις αποδεχθεί καθώς ζούμε σε δύσκολες εποχές. Όταν οι προϊστάμενοί σου απαιτούν από εσένα να δίνεις σε σεβασμό και υπηρεσίες, ενώ εκείνοι δεν σε υπολογίζουν ως εργαζόμενο που διαθέτει ορισμένα θεμελιώδη δικαιώματα, βρίσκεσαι σε μία τοξικότατη συγκυρία.
Τί μπορείς να κάνεις; Να πας αλλού. Να κινητοποιηθείς και να αναζητήσεις περιβάλλοντα όπου υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα και οι συνθήκες είναι ανθρώπινες. Να σταματήσεις το φαινόμενο αυτό, γιατί τέτοιες καταστάσεις δεν θα συμβούν μόνο σε εσένα και ο πολλαπλασιασμός τους θα οδηγήσει στην κατάρριψη των δικαιωμάτων σου/μου/μας.

Αλλά και στις διαπροσωπικές σου σχέσεις μπορείς να επιλέξεις το καλύτερο, το μη-τοξικό.
Εκείνο που στο τέλος της μέρας θα σού αφήνει ένα χαμόγελο πληρότητας.
Την κατάσταση όπου δεν θα χρειάζεται να υπενθυμίσεις σε κανέναν να σε σεβαστεί/να σε αγαπήσει/να σε υπολογίσει. Δεν θα είσαι εσύ δεδομένος-η, αλλά όλα τα παραπάνω.
Τους ανθρώπους που θα σού κρατούν στο τέλος της ημέρας το χέρι και θα βλέπουν τα πράγματα όπως ακριβώς εσύ.

Που θα είναι σωστοί απέναντί σου, όχι γιατί το ζήτησες, όχι γιατί το διάβασαν κάπου,αλλά γιατί αυτό είναι το σωστό, και ακριβώς για αυτό θα σε έχουν και θα τους έχεις επιλέξει.
Γιατί δεν θα χρειάζεστε υπενθυμίσεις.

Τελικά οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ πιο απλές από ότι νομίζαμε.

Όταν μια κατάσταση είναι τοξική, αποχωρείς και πας εκεί όπου δεν είναι. Αρκεί να το συνειδητοποιήσεις νωρίς και να πάρεις την ζωή σου στα χέρια σου.