Για ένα χαμόγελο.

Καιρό τώρα, κάτι σε προβληματίζει. Σε έχει κατακλύσει η ρουτίνα της καθημερινότητας και νιώθεις πως ονειροπολώντας συνεχώς, τρέφεις φρούδες ελπίδες. Δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία για σένα τα χρήματα και όμως,για να βγάλεις αυτά δουλεύεις τόσο. Και κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς, σε εκείνα τα λίγα λεπτά ηρεμίας, έρχεται στο μυαλό σου η εικόνα της ζωής που θεωρείς πως θα σε έκανε χαρούμενο άνθρωπο. Δεν ομολογείς αυτά που κρύβονται στο μυαλό σου, σκεπτόμενος-η πως θα φανείς-το λιγότερο- ονειροπαρμένος.

Η αλήθεια είναι πως ζούμε σε μια κοινωνία η οποία μάς γεμίζει με τόνους άγχους ήδη από το σχολείο. "Αν δεν τα καταφέρεις, δεν θα κάνεις απολύτως τίποτα στην ζωή σου", μάς έλεγαν στις Πανελλήνιες. Μάς γέμιζαν με ανασφάλειες, ξέχασαν όμως να μάς διδάξουν πως, μετά από κάθε πτώση, μπορούμε να ξαναπροσπαθούμε. 

Και να ελπίζουμε πως θα γίνει πραγματικότητα. Ναι ναι,αυτή η "εικόνα", που έχει την δύναμη να μάς κάνει ευτυχισμένους.

Ίσως αυτό το μάθημα άφησαν να μάς το μάθει η ίδια η ζωή.

Τί σημαίνει "όλα τελείωσαν", "βρέθηκα σε αδιέξοδο", "θα αρκεστώ σε κάτι λιγότερο από αυτό που με κάνει να χαμογελάω" ;

 Και πάλι στις σχολικές αίθουσες, είχα ακούσει το τρελό: "Δεν κάνουμε όλοι για τα Πανεπιστήμια". 

Προσωπική μου άποψη είναι πως δεν είναι οι ανώτατες σχολές ο μοναδικός στόχος, ούτε καν η αγορά εργασίας. Δεν ονειρευόμασταν όλοι όταν ήμασταν παιδιά να "περάσουμε κάπου".Τα Τ.Ε.Ι και τα Πανεπιστήμια ήταν μία πόρτα προς έναν νέο δρόμο(άρα,κάτι θετικό),δεν πρέπει ωστόσο να ξεχνάμε πως δεν αποτελούν τον μοναδικό δρόμο στην ζωή.

Ούτε μόνο οι έξυπνοι περνούν σε κάποια σχολή.Έχει να κάνει με περισσότερους παράγοντες η πρόσβαση στα ανώτατα ιδρύματα, ένας εκ των οποίων και η τύχη.

Μεγάλο ρόλο διαδραματίζουν και οι στόχοι του καθένα μας. Ένα παιδί που η πλειοψηφία θεωρούσε έξυπνο μπορεί να είναι ευτυχισμένο με μια απλή ζωή στο χωριό, ενώ ένας μαθητής που δεν φαινόταν να έχει υψηλό iq, μετά από πολλή προσπάθεια μπορεί να κατακτήσει την καριέρα που ήθελε από τότε, μέσα στις σχολικές αίθουσες.

Από παλιότερα,αλλά μέχρι και σήμερα, επικρατούν πολλά κλισέ σχετικά με το μέλλον του κάθε ανθρώπου, κλισέ που μπορεί να τον κηνυγούν σε όλη την πορεία της ζωής του.

Ας εστιάσουμε στο «Αν όχι τώρα, τότε ποτέ.».

Όσοι δώσαμε για δεύτερη φορά Πανελλήνιες εξετάσεις, το αρνούμαστε κατηγορηματικά.

Άλλοι δώσαμε ξανά γιατί δεν τα καταφέραμε όπως θα θέλαμε την πρώτη φορά, άλλοι ξαναπροσπαθήσαμε διότι θέλαμε να είμαστε στην πόλη μας.

Ένα ακόμα παράδειγμα, είναι ο χώρος εργασίας. Ξεκινάς σκουπίζοντας. Αν απελπιστείς και φύγεις, το έχασες το παιχνίδι. Αν μείνεις και προσπαθήσεις, θα αναλάβεις την θέση που επιθυμείς.

Το θέμα είναι, πως δεν ήρθε η μεγάλη καταστροφή επειδή δεν κατακτήσαμε τον στόχο μας την πρώτη φορά. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μάς ταιριάζουν και πολλοί στόχοι που μπορούμε να πετυχαίνουμε καθημερινά, ενσωματώνοντας στην ζωή μας όλα εκείνα που μάς κάνουν ευτυχισμένους, ας μην το ξεχνάμε αυτό, στο όνομα ενός μεγάλου στόχου. Βήμα-βήμα έρχονται οι επιτυχίες. Και οι μεγάλοι στόχοι σταδιακά κατακτώνται.

«Προσπάθεια», αυτή είναι η λέξη-κλειδί.

Μια δεύτερη λέξη-κλειδί είναι η «υπομονή».

Μία τρίτη, η «ελπίδα στο καλύτερο».

Ελπίζοντας, υπομένοντας και προσπαθώντας να σηκώνεσαι δυνατότερος μετά από κάθε πτώση, μπορεί και να τα καταφέρεις,μπορεί και όχι. Τίποτα δεν είναι σίγουρο σε αυτό το σύμπαν.

Με το να τα παρατάς με την πρώτη αποτυχία όμως, έχεις εξασφαλίσει εξ’ αρχής το «όχι». Και έχεις συμβιβαστεί. Σε κάθε τί στην ζωή σου.

Ξεκόλλα λοιπόν από τα κλισέ της σχολικής ηλικίας. Και μάθε να το παλεύεις. Κάθε φορά.

Να πεισμώνεις και να επιμένεις.

Mε στόχο το χαμόγελο.Ακόμα και αν αυτό που θες είναι να ανοίξεις μια φάρμα και όλοι σού λένε να γίνεις τραπεζίτης.

Αν επιμένεις, ακόμα και το σύμπαν θα σε βαρεθεί και θα σού κάνει το χατίρι!