Τρύπες στο νερό.

Η διαφορά του φανταστικού από το πραγματικό, έγκειται στο γεγονός πως στο πραγματικό, το απτό, που  μπορείς να το νιώσεις με τις αισθήσεις σου, μπορείς να προσπαθήσεις. Να προσπαθήσεις να το κρατήσεις στην ζωή σου, να προσαρμοστείς σε αυτό, να το κατανοήσεις.
«Εσείς έχετε απωθημένα;» , μάς είχε ρωτήσει μια φίλη σε ένα μεθυσμένο πάρτυ κάποια χρόνια πριν.
«Εμείς;Εμείς έχουμε κάνει διατριβή στα απωθημένα!» της απαντήσαμε!
Και τότε όλοι συνειδητοποιήσαμε πως κάναμε τρύπες στο νερό.
Οι τρύπες στο νερό πολλές φορές είναι όμορφες. Μαγικές. Σε κάνουν να μαθαίνεις τί είναι αυτό που θες, πολλές φορές σε βοηθούν να κατανοήσεις τα όριά σου, ίσως και να συμβάλλουν στο να γράψεις ένα ωραιότατο μυθιστόρημα μια μέρα. Σίγουρα όμως, κάνοντας τρύπες στο νερό δεν ζεις, οραματίζεσαι.
Και πάλι, κανείς δεν είπε πως είναι κακό να φαντάζεσαι, ίσως μια μέρα αυτά τα οράματα να γίνουν πραγματικότητα. Έχεις όνειρα, αν δεν υπήρχαν και αυτά δεν θα υπήρχαν και οι προσωπικές επιτυχίες που μάς κάνουν ευτυχισμένους.
Οι άνθρωποι, προκειμένου να επικοινωνήσουν και-ίσως- να αναπτύξουν πιο στενούς δεσμούς φιλίας,αγάπης, οικειότητας, αναπτύσσουν κοινωνικές σχέσεις. Σχέσεις αλληλεπίδρασης, σχέσεις αμοιβαιότητας. Άλλες αποτυγχάνουν, άλλες φτάνουν έως ένα σημείο συμπάθειας και άλλες πάνε παρακάτω. Πού παρακάτω; Στο στάδιο της προσπάθειας. Της αμοιβαίας προσπάθειας, που δεν κοιτάζει «συμφωνίες» και περιορισμούς. Της ανιδιοτελούς αποδοχής και του εθελημένου αγώνα.
Τα παρατάς και αναρωτιέσαι τί μπορούν να κάνουν οι άλλοι για να χτίσετε δεσμούς αγάπης.
Μένεις να κυνηγάς οπτασίες και οράματα. Όνειρα ξεχασμένα.
Σού αρέσει να μιλάς για αυτά,να ακούς για αυτά, να ζεις με αυτά.
Αναρωτήσου όμως: Προσπάθησες ποτέ για να τα έχεις;
Υπάρχει και η περίπτωση να έχεις ήδη προσπαθήσει. Να πάτησες τόσο απότομα το γκάζι και να έπεσες σε τοίχο.
Ο τοίχος όμως δεν έχει παράθυρα, δεν έχει περάσματα, δεν έχει ευκαιρίες. Ό,τι και να κάνεις, θα παραμένει ένας τοίχος που δεν θα σε αφήνει να πας στην ζωή σου ένα βήμα παραπέρα.
Τα όνειρά σου περιλαμβάνουν ήλιο, φως, αστέρια, θάλασσες,ταξίδια.
Και εσύ ζεις την δική σου ουτοπία, χτίζοντας και μεγαλώνοντας τοίχους. Απωθημένα.
Ξέρες βαθιά μέσα σου πως δεν πρόκειται να πετύχεις απολύτως τίποτα χωρίς προσπάθεια.
Και χωρίς ανθρώπους να προσπαθούν μαζί σου επειδή σε αγαπούν.
Ναι, ξέρω, θα αγαπάς πάντα εκείνον τον εξιδανικευμένο τοίχο, γιατί οραματίστηκες πάνω του όλα όσα θα μπορούσες να γίνεις, να ζήσεις, να νιώσεις.
Και σε βοήθησε να έχεις όνειρα και να διαμορφώσεις αυτό που είσαι σήμερα.
Ωστόσο, η όλη διαδικασία ήταν μονόπλευρη, καθώς το απωθημένο δεν μιλάει, δεν κοιτάζει, δεν προσπαθεί.
Εσύ προσπαθείς. Εσύ οραματίζεσαι. Εσύ θέλεις να πιστεύεις ότι μπορεί ένας τοίχος να γίνει πέρασμα.
Και το «εσύ» από το «εμείς», απέχει κάποια χιλιόμετρα.
Χιλιόμετρα που δεν μπορείς να τα διανύσεις, πέφτοντας συνέχεια σε τοίχους.
Άνοιξε δρόμους λοιπόν. Και μάθε τί σημαίνει «εμείς».
Γιατί εκείνο το βράδυ δεν είχα εκεί το απωθημένο μου. Είχα φίλους που συζητούσαμε για τις τρύπες στο νερό. Φίλους με τους οποίους χτίζαμε στιγμές.
Και κάπως έτσι όλοι μαζί συνειδητοποιήσαμε ότι το τώρα είναι που μετράει, για όποιον θέλει να το πιστέψει, να το εκμεταλλευτεί, να το ζήσει.
Δρόμοι ανοίχτηκαν μπροστά μας, δρόμοι ατελείωτοι.
Και όποιος προσπαθούσε μαζί μας, έμεινε.
Όποιος ήθελε να αγαπήσει. Ανιδιοτελώς.