«Μεγάλωσα βρε μαμά!50 πήγα!»
Το ακόμα πιο κωμικοτραγικό ήταν πως αντιμετώπιζα τα μικρότερα από εμένα παιδάκια ως «μη διαβασμένα, μικρά και -θεός φυλάξει!-από μένα πιο άπειρα»!Το επιχείρημά μου στις διαφωνίες μας ήταν «μην μιλάς εσύ, είσαι μικρό»!Ευτυχώς, ήταν μόνο μια φάση της μετάβασης στην εφηβεία. Δυστυχώς δεν την περνούν μόνο τα εντεκάχρονα.
Παρατηρώ μεσήλικες στις μέρες μας, να αντιμετωπίζουν την νέα γενιά των είκοσι και βάλε ως άπειρα άτομα που «δεν γνωρίζουν την πχ πολιτική, αισθηματική, κοινωνική, εκπαιδευτική(....συμπλήρωσε ό,τι άλλο σε καλύπτει) πραγματικότητα» καθώς «δεν έχουν ζήσει και τόσα πολλά πια».
Οι γονείς μας, καλώς ή κακώς, έζησαν σε άλλες εποχές. Πλέον, βιώνουμε την καινοτομία των τεχνολογικών επιτευγμάτων, την σχεδόν δεδομένη(ως τώρα τουλάχιστον) εμπειρία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την κατά πολύ περισσότερο από παλιότερα έντονη αστικοποίηση. Επιπλέον, πολλοί νέοι έχουν αρχίσει να ταξιδεύουν προς αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης(=συλλογή εμπειριών από διαφορετικούς προορισμούς και κουλτούρας από διαφορετικούς ανθρώπους). Επίσης,ταξιδεύοντας και μελετώντας, μαθαίνει κανείς να είναι ανοιχτός σε νέους ανθρώπους και καταστάσεις, να ερευνά διαρκώς ό,τι τον απασχολεί και να μην σκέφτεται στερεοτυπικά, αποβάλλοντας τις προκαταλήψεις που μπορεί να έχει προσλάβει στην διάρκεια της ως τώρα ζωής του.
Κάτι άλλο για το οποίο οφείλω να σάς ενημερώσω, είναι οι μεταβολές στον αισθηματικό τομέα της νεολαίας. Ζούμε στα χρόνια που τα one-night-stands έχουν πάρει τρομακτικά μεγάλες διαστάσεις, όπου οι ομοφυλόφιλοι τολμούν να εκφραστούν και να μιλήσουν ελεύθερα και οι γυναίκες έχουν αντίστοιχα εργασιακά δικαιώματα με τους άντρες τους, ενώ ταυτόχρονα είναι και μητέρες. Πώς να μην προβληματιστείς μετά; Η πρόοδος φέρνει εντελώς νέα και θετικά στοιχεία, αλλά και περισσότερο σύνθετα προβλήματα.Όταν είσαι 20-30 εν έτει 2014 είτε αυτό σού αρέσει είτε όχι, οφείλεις να μελετήσεις και να μάθεις.
Για να μάθεις να μοιράζεσαι, να αποδέχεσαι, να αρνείσαι και να μένεις ή να φεύγεις την στιγμή που πρέπει. Εν τέλει, όσο πιο πολλές οι παγίδες αγαπητοί μεγαλύτεροι κατά δύο δεκαετίες, τόσο πιο περίπλοκα τα προβλήματα.
Κάτι άλλο που ακούω συχνά πυκνά, είναι πως «οι νέοι δεν αγωνίζονται για την Ελλάδα»,«προτίμησαν τα Πανεπιστήμια βλέπεις» και άλλα τέτοια ωραια. Να σημειωθεί ωστόσο, πως μέχρι τα 5 μου δεν ήξερα να γράφω, άρα δεν ψήφιζα. Και η φούσκα αυτή φούσκωνε χρόνια τώρα, μην κοιτάτε που έσκασε όταν εγώ έφτασα σε ηλικία να ψάχνω δουλειά και να μην βρίσκω γιατί «Λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν»!Υπεύθυνος είναι ο άνθρωπος που αναλαμβάνει την ευθύνη των αποφάσεών του. Όχι εκείνος που χρεώνει τα σπασμένα στον πρώτο που θα βρει μπροστά του να αγωνίζεται όπως μπορεί για να επιβιώσει.
Για τους εικοσάχρονους που νομίζουν πως είναι έμπειροι και κανείς δεν μπορεί να τους φτάσει, συνιστώ να μάθουν να δέχονται συμβουλές από άτομα πιο έμπειρα, μεγαλύτερα σε ηλικία.Και να μην διατυμπανίζουν παντού το γεγονός ότι ονειροπολούν, ή ότι είναι κυκλοθυμικοί, ή ότι χώρισαν.
Λυπάμαι που το λέω, μα δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα του πλανήτη ο εσωτερικός κόσμος ενός εικοσάρη!
Αγαπητοί μεγαλύτεροί μου, αναρωτιέμαι ώρες ώρες: Ξεχάσατε πώς ήταν να είσαι 20; Σβηστηκε από την μνήμη σας αυτή η ανεμελιά και η ονειροπόληση;
Γιατί επικρίνετε τους νεότερούς σας σαν να οφείλονται τα προβλήματά τους στην ανωριμοτητα της ηλικίας τους;
Ακούστε τους όπως θα άκουγε ένας δημοκρατικός ομιλητής, τον συνομιλητή του όταν του περιγράφει μία κατάσταση, ένα θέμα που τον απασχολεί. Και πριν πείτε «Άσε μας κούκλα μου, είσαι μόνο 20!» , μετρήστε μέχρι το 10, σκεφτείτε με ποιόν άνθρωπο έχετε να κάνετε και εστιάστε στο πρόβλημα, όχι στην ηλικία και την πείρα(γιατί, και η πείρα είναι προσωπικό ζήτημα!).
Τελικά, δεν είναι κακό να φοράς τσάντα με την tinkerbell καθώς διασχίζεις την Αλεξάνδρας.
Αυτό που έχει σημασία είναι να κοιτάς πού βαδίζεις και να μην χάνεσαι. Αλλά και να χάνεσαι, σίγουρα το επιχείρημα «φοράς γελοία τσάντα» δεν σχετίζεται με την λεωφόρο.
Τα 20 είναι μία παραγωγική ηλικία που ο καθένας μας διαχειρίζεται και έχει να θυμάται, εντελώς διαφορετικά. Δεν είναι για όλους τα πάντα «ουάου» στα 20. Πολλοί, διάβασα κάπου, περνούν κατάθλιψη. Άλλοι γίνονται γονείς. Άλλοι κανουν ταξίδια. Άλλοι σπουδάζουν και άλλοι εργάζονται.
Άλλοι έχουν μυαλό και άλλοι βάζουν αργότερα. (**άλλοι δεν βάζουν και ποτέ**)
Το μυαλό και οι εμπειρίες σχετίζονται. Κυρίως λόγω της ποιότητας των εμπειριών και της εσωτερικής αναζήτησης, που μπορούν να μάς εξελίξουν ως άτομα, ή να μάς κάνουν να πάθουμε σύγχυση. Kαι πράγματι, όσο περισσότερη εξάσκηση κάνουμε, τόσο πιο σοφοί θεωρούμαστε. Αν ξεκινήσουμε να διεκδικούμε την αυτογνωσία και το παρόν μας από τα 20, είμαστε σε καλό δρόμο. Αν φτάσουμε 50 και μένουμε στάσιμοι, δεν ξέρω. Εξαρτάται και από την εποχή στην οποία ζει κανείς.
Και το 2014, απαιτεί ψάξιμο, εσωτερικό και εξωτερικό. Και διάλογο.
Στα 20 δεν είναι όλα ξεκάθαρα. Δεν έχει ένας 25άρης λύσεις για τα πάντα.
Και ναι, ένας «ψαγμένος» με τα διπλάσια χρόνια, είναι μαθηματικά επιβεβαιωμένο πως μπορεί να τον βοηθήσει να εξελιχθεί.
Όχι με την σύγκριση δεκαετιών και εποχής όμως. Και όχι με κριτήριο την ηλικία.
Αλλά την ωριμότητα.
Και ώριμο δεν είναι το να λες «Είσαι 20, εγώ τα ξέρω όλα,ενώ εσύ έχεις να μάθεις» , αλλά ήδη από τα 20,21,26 σου, να λες «...μπορώ να μάθω πολλά ακόμα!Με το να ξέρω πώς να μιλήσω και πώς να ακούσω. Εν ολίγης, πώς να ε π ι κ ο ι ν ω ν ή σ ω.».
Και στα 45 σου, κουβαλώντας ένα τσουβάλι βιώματα παραπάνω, να εξακολουθείς να λες ακριβώς το ίδιο. Μόνο έτσι λειτουργείς ως σωστό παράδειγμα για έναν εικοσάρη που μπορεί να είναι και εντελώς ανώριμος.
Με το να κοιτάζεις ποιόν έχεις απέναντί σου, όχι το πόσο ζυγίζει ή πόσα χρόνια μετρά. Ή το κατά πόσο κρίνεις εσύ ότι μπορεί να πάει την κοινωνία μας ένα βήμα παραπέρα.
Αυτό άσε να το κρίνει η εποχή του.
« Twenty-five years and my life is still
Trying to get up that great big hill of hope
For a destination.............»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου