Χτίσιμο και γκρέμισμα της ματιάς μας

                    Ποιότητα λόγου,αξιών,ζωής vs Μαζοποίησης και Μόδας

        Ζούμε στην εποχή της "μαγκιάς",της μόδας και της τεχνολογίας. Το γεγονός πως υπάρχουν γύρω μας(και πάνω και κάτω μας,και δεξιά και αριστερά μας) πόροι και μέσα ενημέρωσης και έκφρασης θα μπορούσε να λειτουργεί προς όφελός μας, αν γνωρίζαμε πώς να χειριστούμε σωστά τον όγκο των πληροφοριών που προσλαμβάνει θέλοντας ή μη η γενιά μας.

       Είναι αλήθεια πως παλιότερα οι άνθρωποι είχαν αρχές, στις οποίες βασίζονταν και οι οποίες-δεν αντιλέγω- πράγματι τους περιόριζαν αφάνταστα. Ο άντρας είχε το πάνω χέρι στην σχέση και την οικογένεια(ήταν όμως κύριος με Κ κεφαλαίο) και η θέση της γυναίκας ήταν μητέρα-σύζυγος-νοικοκυρά. Το φλερτ δεν αποτελούσε προυπόθεση για να τελεστεί ένας γάμος, για έρωτες ούτε λόγος.Ο πατέρας της νύφης επέλεγε τον(συνήθως κατά είκοσι χρόνια μεγαλύτερο) γαμπρό και όλοι ήταν ευτυχισμένοι. Βέβαια όχι ελεύθεροι,αλλά τότε το παν ήταν ένα καθαρό κούτελο.Μέχρι που μια μέρα η Μαρίκα ξύπνησε και επαναστάτησε. Απαίτησε δικαιώματα σε αυτήν την κοινωνία στην οποία,όπως ακριβώς και ο αξιοσέβαστος ανήρ, γεννήθηκε,μεγάλωσε και συνεισέφερε . Και,με την αξία της τα εξασφάλισε. Έτσι(ή τουλάχιστον κάπως έτσι,δεν ήμουν εκεί),η ισότητα τον φύλων εδραιώθηκε και στην Ελλάδα.  Ισότιμα πλέον, κορίτσια και αγόρια μορφώνονταν,εργάζονταν, αναλάμβαναν υποχρεώσεις και απολάμβαναν δικαιώματα. Μπορούσαν πλέον να ερωτεύονται,να παντρεύονται  και να εκφράζονται ελεύθερα σε κάθε τομέα χωρίς περιορισμούς. Η ελευθερία εδραιώθηκε.Σιγά σιγά,ήρθε και η τεχνολογία να βάλει το λιθαράκι της στην ανάπτυξη αυτού του τόπου,ενισχύοντας την ενημέρωση,την πληροφόρηση,την επικοινωνία.

 Ακούω συνεχώς τις μαμάδες και τις γιαγιάδες να κατακρίνουν τις συνήθειές μας, παρότι αυτές οι συνήθειες υιοθετήθηκαν με απώτερο στόχο την ανάπτυξη. "Μεγάλωσαν σε άλλα χρόνια,δεν γνωρίζουν" ,θα μπορούσαμε να πούμε για να γλιτώσουμε την διαδικασία του να σκεφτούμε μήπως κάνουμε και εμείς κάτι λάθος. Δεν είναι σωστή η κριτική, δεν είναι όμως σωστό και το να είσαι απόλυτος υιοθετώντας τυφλά τους "κανόνες" που σού επιβάλλει ένα κατεστημένο(γιατί και η μόδα,κατεστημένο μπορεί να καταντήσει). Μήπως να ανοίξουμε τα αυτιά μας και να ακούσουμε; Μήπως να κάνουμε μία αυτοκριτική και έναν αυτοέλεγχο για να διαπιστώσουμε εαν όλα αυτά που έχουμε θεοποιήσει και κάνει καθημερινότητά μας, μάς εκφράζουν, μάς ταιριάζουν,  μάς αντιπροσωπεύουν ως προσωπικότητες; Όλες αυτές οι καινοτομίες που είναι την σήμερον ημέρα "in",λειτουργούν όπως θα έπρεπε να λειτουργούν όταν απλά τις ακολουθούμε χωρίς να γνωρίζουμε τα πλεονεκτήματα και τις συνέπειές τους;

  Η καθημερινότητα του εικοστού πρώτου αιώνα λοιπόν είναι κατά πολύ διαφορετική από την καθημερινή ζωή στα χρόνια της γιαγιάς μου. Και,είμαι βεβαιη, πως αν η γιαγιά μου είχε την ευκαιρία να μορφωθεί διαδικτυακά όπως εγώ και να πάρει πτυχίο πχ στην Φιλολογία ή να πάει για πρακτική άσκηση με το Erasmus στην Ιταλία και στο ταξίδι να ακούει στα ακουστικά το αγαπημένο της τραγούδι, δεν θα είχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Αν ως παιδί έπαιζε με πλαστικά παιχνίδια αντί για πάνινες κούκλες και πήγαινε σχολείο αντί να προσέχει τα δεκατρία αδέλφια της θα ένιωθε περηφάνια,όχι ντροπή για την κοινωνία που την περιβάλλει. Η αντίρρησή της λοιπόν δεν είναι η ανάπτυξη, που σίγουρα ήρθε για να αλλάξει προς το καλύτερο τον τόπο αυτό.

Οι αμφιβολίες της για τα σημερινά παιδιά,στηρίζεται σε αυτό που προανέφερα ως "αρχές" ή ως "καθαρό κούτελο". Μήπως,αγαπητοί συνομίληκοι, έχουμε καταχραστεί την ελευθερία που δικαιούμαστε και μάς παρέχεται καταπατώντας τα δικαιώματα τρίτων; Μήπως υπερβάλλουμε; Μήπως δίνουμε βάση στο "φαίνεσθαι" και όχι στο "είναι"; Μήπως, απορροφημένοι καθώς ήμασταν με το τί θα φορέσουμε,ξεχάσαμε να μορφωθούμε και να μάθουμε να εκφράζουμε το δίκιο μας χωρίς να μάς περνούν για τραμπούκους(με όλη την σημασία της λέξης); Μήπως οι ρόλοι των δύο φίλων αντιστράφηκαν και,αντί να ψάχνουμε για σημείο επικοινωνίας, κατηγορούμε ασύστολα και παντρευόμαστε,χωρίζουμε,ξαναπαντρευόμαστε και ξαναχωρίζουμε; Μήπως η ευκολία στα πάντα καταπάτησε και το παραμικρό ίχνος αξίας;

          Μόρφωση. Πήγαμε σε σχολεία,δημόσια και ιδιωτικά,σε φροντιστήρια Ελληνκών,Αγγλικών,Γαλλικών και Ιαπωνικών,πιάνο,σκάκι,γυμναστική.Συναναστροφές να φαν και οι κότες δηλαδή. Είχαμε υπολογιστή -ες, φτιάξαμε και facebook,twitter,blog,λογαριασμό στο you-tube και σε ό,τι άλλο μάς ενδιαφέρει, chatάραμε με τον Έλληνα,τον Ιταλό,τον Κινέζο,τον Αυστραλό. Να τες και οι διαδικτυακές συναναστροφές. Είχαμε ελεύθερη πρόσβαση σε κάθε λογής βιβλία,περιοδικά,τραγούδια,ταινίες,games.  Και όμως. Πολλοί από εμάς ,παρά τις τόσες εξωτερικές επιρροές που(με το ζόρι ή μη) μάς φόρτωσε η κοινωνία μας, δεν μάθαμε ποτέ το στοιχειώδες. Πώς να μιλάμε σωστά. Όχι φίλε μου,με το να με αποκαλείς με το όνομα του γεννητικού μου οργάνου και εσένα με το δικό σου , δεν ανεβαίνεις στα μάτια μου. Δεν είσαι "μάγκας" ,ανίδεος είσαι. Μπορείς να πετύχεις τον σκοπό σου και μιλώντας καλύτερα. Το να ανεβάσεις επίπεδο στο λεξιλόγιό σου δεν σού στερεί τρόπους έκφρασης,μα σού προσφέρει. Γιατί μπορεις να βρίσεις,χωρίς να χρησιμοποιήσεις χυδαία γλώσσα. Μπορείς να υπερηφανευτείς χωρίς να προβάλλεις την "μαγκιά" που ξεχειλίζει μέσα από τις πολύ "αρρενωπές" βρισιές που χρησιμοποιείς. Και αν νομίζεις πως ο τρόπος αυτός σε καθιστά "in" και ανώτερο, έχω να σού πω πως είσαι απλά αμόρφωτος,και στερείς λεξιλογίου. Γιατί οι βρισιές ,μπορεί να είναι στην μόδα ,δεν είναι όμως δείγμα αγωγής και παιδείας.

       Παραβίαση δικαιωμάτων. Ακούμε στην τηλεόραση πως η τάδε κοπελίτσα,έπεσε θύμα του εκάστοτε ανώμαλου που την παρακολουθούσε διαδικτυακά. Αυτός ήταν ο σκοπός που θέλαμε να επιτελέσει η τεχνολογία; Αντί να την χρησιμοποιούμε για ενημέρωση και ψυχαγωγία, το κάθε αφελές κοριτσάκι τα βγάζει όλα στην φόρα(βλέπε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης) και ο κάθε αργόσχολος που δεν έχει άλλη ασχολία παρά να παρακολουθεί το παραπάνω κοριτσάκι, λέει, τί να κάνω σήμερα, χμμ δεν πάω να βιάσω/δολοφονήσω/εξευτελίσω και πάει λέγοντας. Ίσως τελικά το κοριτσάκι αν δεν έκανε accept τον κάθε άσχετο που δεν γνωρίζει και αν έβγαινε έξω μια βόλτα χωρίς να κάνει check-in που βρίσκεται,να είχε το κεφάλι του ήσυχο. Ίσως τελικά αν ο ανώμαλος το έριχνε στην ψυχανάλυση και όχι στην παρακολούθηση να άφηνε τα κοριτσάκια ήσυχα. Αν...

    Σχέσεις. Κοριτσάκια που γδύνονται για να τις εκτιμήσουν,αγοράκια που τα περιμένουν όλα στο πιάτο. Δεν αξίζει οτιδήποτε διαφέρει από τα πρότυπα που προβάλλουν τα ΜΜΕ,στα οποία τόσο απελπισμένα προσπαθούμε όλοι να μοιάσουμε. Εκλίπει ο ρομαντισμός,ανθίζει η ευκολία-ακόμα και στις σχέσεις.

Γιατί,η τηλεόραση; Ας μην αναφερθώ στα πωινάδικα,τα μεσημεριανά και τα βραδινά  γιατί θα γράφω με τις ώρες. Μέχρι και οι ειδήσεις στα χρόνια αυτά στερούν ποιότητος.

   Όχι,δεν λυπάμαι εμάς.Εμείς τα θέλαμε και τα πάθαμε. Θέλαμε να εξευτελίσουμε με κάθε μέσο και τρόπο τις ελευθερίες που με την αξία μας κερδίσαμε,αποφασίσαμε να ταυτιστούμε με την κάθε μόδα και να μην μυήσουμε την μόδα αυτή στα προσωπικά μας γούστα,επιλέξαμε να μιλάμε χυδαία αντί ανθρώπινα,να γράφουμε greeklish αντί για ελληνικά, να προβαλλόμαστε αντί να ψυχαγωγούμαστε, να μαθαίνουμε για τον διπλανό μας μέσω google αντί να του πούμε "Καλημέρα" !

Και τώρα,σε εποχές πολιτικά δύσκολες,που,παρά την αφέλειά μας και την υποταγή μας στις μόδες, δεν αξίζαμε αυτά που πάθαμε, δεν έχουμε την ικανότητα να εκφράσουμε με τον λόγο τα επιχειρήματά μας. Σε αυτήν την αφέλεια ποντάρουν όσοι επωφελούνται από την καταπάτηση των δικών μας δικαιωμάτων. "Τί μορφή αντίδρασης να δείξουν τα παιδάκια,που τα ενδιαφέρει το πως να chatάρουν,πώς να προβληθούν στο internet, πώς να ντυθούν και να γδυθούν; Δεν ξέρουν να μιλήσουν,άρα ό,τι και αν πουν θα χρησιμοποιηθεί εναντίον τους και προς εξυπηρέτηση των δικών μας συμφερόντων."

   Με την υποταγή μας στην μαζοποίηση και την απόλυτη ελευθερία,με την αποδοχή μόνο ό,τι είναι "in",χάνουμε όχι μόνο την διαφορετικότητά μας και τις αρχές μας, αλλά και το δίκιο μας. Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις μια πλειοψηφία προγραμματισμένη να κάνει αυτό που ξέρει καλά,να υποτάσσεται,να ταυτιζεται,να μην διακρίνει το σωστό από το λάθος.

Να μην έχει ελεύθερη βούληση.

Λυπάμαι τα παιδάκια. Που γεννιούνται και μεγαλώνουν βασιζόμενα σε αυτές τις "αρχές".Που,βάσει στατιστικών,καπνίζουν από τα 13,ντύνονται σαν εικοσάχρονα από τα δέκα τους και φυσικά δεν ξέρουν πώς να μιλήσουν,μόνο πώς να βρίσουν και να υψώσουν τον τόνο της φωνής.

Ας ξυπνήσουμε και ας ασπαστούμε ο καθένας την δική του προσωπικότητα και διαφορετικότητα. Ας σηκώσουμε κεφάλι και ας μιλήσουμε για αυτά που θεωρούμε λάθος.

Ας πούμε "ναι" στην παιδεία,όσο ακόμα μπορούμε να την έχουμε. Ας αντιδράσουμε για όσα δεν μάς αρέσουν στην κοινωνία αυτή.

Και ίσως μια μέρα,πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι,μα τόσο κατασταλαγμένοι,να συνθέσουμε μία μονάδα προς υπεράσπιση αξιών,δικαιωμάτων,ευκαιριών που αφορούν όλους μας.

Με επιχειρήματα μπορούμε να περάσουμε μηνύματα,όχι με τουπέ και προβολή.

Και ας είμαστε και "out" .Τώρα που το σκέφτομαι,καλύτερα να είμαστε out.