Όταν ήμουν
μικρή και η μαμά μου αγκάλιαζε κάποιο άλλο παιδάκι,άρχιζα να τσιρίζω.Στην
πορεία έτρεχα,έσπρωχνα το παιδάκι- το οποίο κοίταζε έντρομο το τερατάκι που
ερχόταν με φόρα καταπάνω του(βλ.εμένα)- και αγκάλιαζα την μαμά μου τόσο σφιχτά
όσο ποτέ δεν την είχα αγκαλιάσει. Το
κακόμοιρο το παιδάκι,σού λέει "Ελπίδες για αγκαλιά δεν έχω,άρα ας καθίσω
να παίξω" . "Τίιιιιιιιιιι;Πήρε το παιχνίδι μου;;;;Το ΔΙΚΟ ΜΟΥ
παιχνίδι;;;(με το οποίο παρεπιπτόντως δεν είχα παίξει ούτε μία φορά)"
.Πάλι έτρεχα κατά πάνω του,του δάγκωνα την μύτη και ισχυριζόμουν με πείσμα ότι
ειδικά αυτό το παιχνίδι ήταν το αγαπημένο μου. Ναι και εκείνο. Και το άλλο. Την
επόμενη φορά να φέρεις τα δικά σου. Μακριά από την σφαίρα των αντικειμένων και
ανθρώπων που απαρτίζουν την ζωή μου και ανήκουν ΜΟΝΟ στην κατοχή μου!
Ως παιδί δεν σκέφτηκα ούτε μία φορά πώς θα ένιωθε το άλλο παιδάκι με την
εγωιστική συμπεριφορά μου, αλλά κυρίως δεν είχα σκεφτεί ποτέ την θέση της
'δικής μου και μόνο δικής μου' μαμάς. Το φαινόμενο ονομάζεται ζήλεια και
,παρότι όταν ήμασταν παιδιά όλοι το έβρισκαν χαριτωμένο και αξιαγάπητο και μάς
δικαιολογούσαν, ως ενήλικες κληθήκαμε και ορισμένοι ακόμα καλούμαστε να
καταλάβουμε πως 1)Τα αντικείμενα που μάς ανήκουν ναι ναι,μπορούμε και να τα
μοιραζόμαστε και 2) και κυριότερο, τους ανθρώπους δεν έχουμε το δικαίωμα να
τους περιορίσουμε. Όχι,ούτε από αγάπη. Αν ο άλλος μάς αγαπά θα θέσει όρια μόνος
του. Και μπορεί οι μαμάδες πάντα να μάς συγχωρούσαν, αλλά ο άνθρωπος που θα του
στερήσεις την ελευθερία επιλογών και συμπεριφοράς, κάποια μέρα θα ξυπνήσει,θα
φύγει και δεν θα ξαναγυρίσει.
Όταν μού είπε μία φίλη στην εφηβεία "Δεν θα βγω μαζί σου γιατί δεν
με αφήνει ο Νίκος" ,κόντεψα να χάσω τα λογικά μου. Όχι,ο Νίκος δεν ήταν
ούτε ο μπαμπάς της ούτε κάποιος καθηγητής που είχε το δικαίωμα να την
περιορίσει ελαφρώς για λόγους ασφάλειας. Νίκο έλεγαν το -κατά τί μεγαλύτερο-
αγόρι της και μόλις της είχε απαγορεύσει να βγει μαζί μου,διότι κατά την δική
του κρίση,ήμουν κακή επιρροή.Και εκείνη τον άκουσε. Δεν έψαξα να βρω το
γιατί,τους λόγους και τις αιτίες. Έβαλα απλά τελεία,θεώρησα την κοπέλα άβουλο
πλάσμα και από τότε αποφάσισα να μην αφήσω εγώ κανέναν ''Νίκο'' να μού πει
"Δεν σε αφήνω" πάνω σε κανένα ζήτημα.
Την αξιοπρέπειά μας,εμείς την διαμορφώνουμε. Εμείς την ενισχύουμε,εμείς
την κατακερματίζουμε.Δεν έφταιγε ο Νίκος.Έφταιγε η φίλη μου.
Λίγα χρόνια αργότερα,μία γνωστή μου μού ζητούσε επανειλημμένα να
"χακάρω" τον κωδικό του facebook του αγοριού της για να δει αν μιλάει με
άλλες. Εκείνος την αγκάλιαζε και την πρόσεχε και εκείνη τον ρωτούσε συνέχεια μα
συνέχεια αν έχει άλλη. Στην πορεία του έκανε την ζωή μαρτύριο. Τον είχε κάνει
ρεζίλι ρωτώντας λυτούς και δεμένους αν τον είδαν και πού τον είδαν,σχεδόν
ξεμαλλιάζοτας όποια φίλη του τον πλησίαζε και κάνοντας έλεγχο σε όλους τους τομείς
της ζωής του. Δεν έλεγε άλλη φράση παρά "Βλέπεις άλλες;" και
"Μην πας εκεί χωρίς εμένα". Ο τύπος και την απάτησε και την άφησε.
Και δεν μπορώ και να του προσάψω και κατηγορίες.
Το μικρό κοριτσάκι μέσα μου,μετά από αυτές τις έμμεσες εμπειρίες πήρε
καλά το μάθημά του και αποφάσισε πως η ελευθερία του καθένα από εμάς,είναι
αποκλειστικά προσωπικό του ζήτημα.
Όταν πας να κάνεις μία σχέση,προφανώς
γνωρίζεις το πρόσωπο που έχεις απέναντί σου. Έχεις φροντίσει να μάθεις αν δεν
είναι τίμιος άνθρωπος και ,σαφώς,θέτεις τους δικούς σου όρους εξ' αρχής. Στην
πορεία,εφόσον υπάρχει επικοινωνία,φτιάχνετε μία όμορφη κατάσταση η οποία
ευδοκιμεί,επειδή ακριβώς ο ένας σέβεται τον άλλον και τον αγαπάει,δεν τον
προδίδει,αλλά ούτε τον καταπιέζει. Και ο άλλος από την πλευρά του είναι βέβαιος
ότι ο άνθρωπός του δεν θα έκανε ποτέ κάτι πολύ επώδυνο για να τον πληγώσει. Αν
έκανε ,στο καλό. Τα λάθη συγχωρούνται,τα έκτροπα ποτέ.
Παραπάνω μιλήσαμε για περιπτώσεις παθολογικής ζήλειας. Ας μην είμαστε
όμως και εμείς με όποιον άνθρωπο συναντάμε παθολογικά αδιάφοροι. Και βέβαια η
πλειοψηφία δεν είναι έτσι. Το να σε ζηλεύει ο άνθρωπος που σε ενδιαφέρει και να
το λέει με τρόπο ή απλά να το βλέπεις στα μάτια του είναι κολακεία και ένδειξη
αγάπης.Το να τον ζηλεύεις εσύ ελαφρώς,σε δένει πιο πολύ μαζί του.
Εξάλλου,φανταστείτε,χωρίς δυο σταγόνες ζήλειας και άλλες δύο διαφωνίας, οι
σχέσεις θα ήταν πολύ....νερόβραστες! Απλά,προσοχή στην δοσολογία.
Πάμε στο θέμα "φλερτ". Όλοι,αρσενικά και θηλυκά,άνθρωποι και
ζώα,έχουν δικαίωμα σε αυτό. Είναι κάτι το ευεργετικό και ανανεωτικό και
προφανώς και δεν αποτελεί προνόμιο μόνο των singles. Μία ματιά
ή μία πλάκα δεν ξεπερνά τα όρια της συμπάθειας. Το αν θα αποφασίσεις να
προχωρήσεις παραπάνω και να κοροιδέψεις τον άνθρωπο που έχει ποντάρει σε εσένα
τόσα,ανήκει στην δική σου κρίση. Το αν εκείνος-η αποφασίσει να τρελαθεί επειδή
εσύ κοίταξες την αιθέρια παρουσία που μόλις πέρασε, αντί να κάνει μια πλάκα και
εμμέσως πλην σαφώς να σού περάσει το μήνυμα,είναι στα χέρια του-της.
Τον είχες και από πριν ιδιοκτησία σου τον
παραπάνω άνθρωπο για να τον έχεις τώρα;
Σού φαίνεται ο άλλος για χαζός και τον
προδίδεις ξεπερνώντας τα όρια του φλερτ και πηγαίνοντας ντουγρού στην σφαίρα
της απιστίας; (Χώρισέ τον.)
Δεν θέλει κόπο,θέλει τρόπο. Και
ωριμότητα. Διότι,δεν είμαστε πια πέντε χρονών.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου