Δύο σύντομα παραμύθια

Ο Κυνηγός Γέλιων

Σε ένα μέρος μακρινό, κοντά στον γειτονικό γαλαξία της Γης, ζούσε ένα πλάσμα μοναδικό. Συχνά ένιωθε χαρά που την προκαλούσαν πολλά όμορφα πράγματα, όπως: Το ηλιοβασίλεμα στον τόπο του, οι κυματισμοί του νερού και κάτι γέλια που του θύμιζαν μουσική.

Δεν ήξερε, όμως, από που προέρχονταν αυτά τα γέλια. Το ότι δεν ήξερε, τον έκανε να νιώθει λύπη.

Άρχισε, λοιπόν, να αναζητά τους κρυμμένους θησαυρούς του: Τα τραγουδιστά, ή μουσικά, γέλια!

Έψαχνε σε πόλεις και σε χωριά, σε βουνά, σε κάμπους, πεδιάδες. Σε παραλίες, εξωτικά τοπία, νέους και αρχαίους τόπους. Σε Ιστορία, αφηγήσεις, μύθους, παραμύθια. Σε σινεμά, σε θέατρο, σε βόλτες και περιπλανήσεις στον όμορφο κόσμο του. Σε ένα παράξενο αντικείμενο που βρήκε και που του θύμισε μουσικό όργανο.

Είχε ονομάσει τον εαυτό του «κυνηγό γέλιων». Σαν ταξίδι έμοιαζαν οι περιπέτειες της ζωής του. Ώσπου, μια μέρα, ο κυνηγός γέλιων αποφάσισε να αρχίσει να εξερευνεί τους τριγύρω γαλαξίες. Έτσι, κάπως, βρέθηκε στην Γη κι εγώ τον γνώρισα. Είχαμε πολλά κοινά.

Μου εκμυστηρεύτηκε ότι είχε χάσει το δικό του γέλιο και πρότεινα να τον βοηθήσω. Ξεκινήσαμε ένα ταξίδι μαζί, για να το βρούμε. Πήραμε πολλά πράγματα για την διαδρομή και πράγματα χρήσιμα (όπως φάρμακα, νερό και τα λοιπά).

Εξερευνήσαμε μέρη της Γης, όπως γαλάζιες θάλασσες, έναστρους ουρανούς, καταπράσινα δάση και ασπρόμαυρες πόλεις. Μερικές φορές και πόλεις με χρώματα.

Στο τέλος κουραστήκαμε, όμως.

Έγειρε το κεφάλι του πάνω μου και αποκοιμηθήκαμε.

Ξυπνώντας, βρήκαμε το γέλιο που κι εγώ κι εκείνος ψάχναμε.

Το κοινό γέλιο της αγάπης μας.

 

Ο Φωτογράφος

Σε ένα μέρος μακρινό που όμως δεν ήταν δύσκολο να το βρεις, ζούσε ένας φωτογράφος με μαγικές δυνάμεις.

Ήταν ένας αστείος καθημερινός σούπερ ήρωας, με παράξενα όμορφα μαλλιά και μεγάλα μάτια.

Του άρεσε να διαβάζει μυθιστορήματα φαντασίας, να παίζει μπάλα και να σώζει τον κόσμο από κάθε τι τρομακτικό ή λυπητερό.

Αυτό, το τελευταίο, το να σώζει δηλαδή, το έκανε με την φωτογραφική του μηχανή.

Με κάθε «κλικ» πάγωνε τον χρόνο, ώστε οι άνθρωποι, πριν να κάνουν κάποια πράξη που μπορεί να έχει ολέθρια αποτελέσματα (όπως δάκρυα), να αρχίσουν να σκέφτονται καλύτερα και με περισσότερη αγάπη.

Πέρασαν τα χρόνια και ειρήνη επικρατούσε στο μακρινό αυτό μέρος, λόγω της καλοσύνης των ανθρώπων που είχαν χρόνο να σκεφτούν πριν να προκαλέσουν λύπη.

Όμως, μετά τον ήλιο έρχεται η καταιγίδα και έτσι μετά την ειρήνη, καμιά φορά, έρχεται και ο πόλεμος.

Όπως όλοι, έτσι και ο φωτογράφος έκανε ό,τι μπορούσε.

Φωτογράφιζε διαρκώς τον πόνο και την δυστυχία, όχι επειδή ήταν κάτι ευχάριστο. Αντιθέτως.

Παγίδευε μέσα στο φιλμ όλη την ασχήμια για να δει ο κόσμος και να σκεφτεί αν τελικά είναι χρήσιμο το να κάνουν κακό για να διεκδικήσουν το δίκιο τους αντί για την ειρήνη.

Μοίρασε τις φωτογραφίες αυτές παντού.

Να παγώσει τον χρόνο δεν μπορούσε πια, τον είχε ήδη παγώσει ο πόλεμος.

Έτσι, από φωτογράφος με μαγικές δυνάμεις, έγινε απλός πολεμικός φωτογράφος.

Κάποια στιγμή ο πόλεμος σταμάτησε. Οι άνθρωποι στην μακρινή περιοχή έπρεπε, τώρα, να φτιάξουν έναν νέο κόσμο, να κάνουν μια νέα, ειρηνική, αρχή.

Τότε είδαν πολλές φωτογραφίες του ήρωά μας.

Το αποφάσισαν: Θα το σκέφτονταν δεύτερη φορά για να μην γίνει ξανά τέτοιο μεγάλο κακό για όλους.

Ο φωτογράφος άρχισε ξανά να φωτογραφίζει την ειρήνη και, αν καμιά φορά κάποιος πήγαινε να την παραβεί, πατούσε το κλικ και τέλος καλό, όλα καλά.