Παράδεισος. Ένα τίποτα και όλα μαζί

Ώσπου

Στο τέλος

Ένιωσα

Κι ας με έλεγαν

Τρελό.

Από ένα τίποτα φτιάχνεται ο παράδεισος.

Έτσι είπε ο Ελύτης μας.

Παράδεισος δεν θα πει εικόνα ούτε γεμάτη τσέπη, δεν είναι κύρος ούτε τυπικότητες.

Σημαίνει αντίσταση στην ιδεολογία και την πολιτική των διακρίσεων. 

Αφόρητη αντίδραση στα "σ' αποδέχομαι αν δεν είσαι..." Και λατρεία στην ουσιαστική αποδοχή της καλοσύνης και της αγάπης με τα λάθη τους και με την εξέλιξή τους.

Στους ανθρώπους και σε όλα τα υπόλοιπα ζώα.

Αυτό το χαρακτηριστικό είναι που μας διαφοροποιεί, η αποδοχή και η αγκαλιά μας. Αν το χάσαμε, γίναμε άλλες μαϊμούδες που παίζουν θέατρο παραλόγου.

Ενώ στο τίποτα, αν αγαπούν, χωρίς στεγανά, υπάρχει ελπίδα.

Η εκπαίδευση είναι μια μορφή προσπάθειας για μόρφωση του ανθρωπισμού, του σεβασμού και της κουλτούρας. Δεν είναι η παιδεία που μετράει, αν βλέπεις κάθε μέρα πεπαιδευμένους να πράττουν κάνοντας διακρίσεις.

Δεν είναι η παλιά πράξη που μετράει, όταν η καινούρια μπαζει από μορφές διάκρισης.

Είναι η μόρφωση.

Όταν αγαπάς να την κάνεις αυτοσκοπό σου, αγαπάς και να θες να συμμετέχεις για το τίποτα σε εμπειρίες που σου δείχνουν τόσο την ομορφιά όσο και την ασχήμια αυτού του κόσμου.

Και του εαυτού σου, βεβαίως.

Με την μόρφωση υπάρχει μια ελπίδα για αλλαγή, όχι για να γίνουμε τέλειοι και να έχουμε τα πάντα για να μπορούμε να γίνουμε αποδεκτοί.

Για να ξέρουμε, ακόμα και αν έχουμε τα πάντα, ότι στο τίποτα βρίσκεται ο παράδεισος, στην θέληση, στην ευγένεια, στην αγκαλιά, στην όρεξη. Στο χαμόγελο, ρε συ, που χάθηκε όσο έβλεπες ειδήσεις.

Αν είσαι, λοιπόν, στον δικό σου μοναδικό παράδεισο, μαθαίνεις να μην θες τα πάντα.

Και όταν αγωνιστείς για να έχεις ένα εργαλείο δουλειάς που να σου επιτρέπει μέσω και δια της μόρφωσης να χαρίζεις μόρφωση, τότε λες στο τέλος "Ε ναι, είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο".

Και αν τύχει και εμπλουτιστεί με παιδεία ο σεβασμός, τότε δεν θες τίποτα άλλο.

Αν δεν έρθει η παιδεία δεν πειράζει.

Ένας αγρότης, ένας δασκαλάκος, ένας απλός υπάλληλος, ένας οικοδόμος (ή μια, αντίστοιχα), γκέι, στρέιτ, μπάι σεξουαλ, ξεροκέφαλος, ξεχασιάρης, χαζούλης, μπορεί να έχει ευγένεια και σεβασμό.

Και κάποιος με επιτυχία, λεφτά, κύρος, να κάνει διακρίσεις.

Και αντιστρόφως.

Σπάνια συναντάς άτομα που να τα έχουν όλα. Και τρόπους και επιτυχία.

Οι περισσότεροι έχουν ή μόνο το ένα ή μόνο το άλλο.

Σε κάθε περίπτωση και με όλη μου την καρδιά θα διάλεγα εκείνους που έχουν τρόπους.

Γιατί αργά ή γρήγορα, θα αποκτήσουν μικρές επιτυχίες, όπως στην αγάπη για άλλα πλάσματα, για ασχολίες, για την φύση.

Ενώ οι επιτυχημένοι αγενείς θα είναι πάντα εκείνοι που θα ζητάνε και άλλα και αν δεν θα μπορούν να τα έχουν, λόγω έλλειψης τρόπων και σεβασμού, θα σχολιάζουν τους γύρω τους.

Γιατί δεν θα έχουν τι άλλο να κάνουν για να νιώσουν ευγνωμοσύνη.

Γιατί δεν θα έχουν μάθει να βλεπουν τις χαρές της απλότητας, της επικοινωνίας, την αυταπάρνησης, της λατρείας για μάθηση και εξέλιξη.

Η βολεψη θα τους αρέσει.

Μα από την βολεψη θα λείπει ένα μικρό κι ασήμαντο στοιχείο: ο παράδεισος.

Που για άλλους είναι η ευγνωμοσύνη, για άλλους η ταπεινότητα, για μερικούς η αποδοχή άνευ όρων.

Και, όταν σου λείπει ο παράδεισος, δεν έχεις κάτι άλλο από το να παραπονιέσαι.

Ξέρεις τώρα, για πολιτικά πρόσωπα, για τον γείτονα που στη σπάει, για το παιδί σου.

Για πόσο θα συνεχίσεις όμως να το κάνεις αυτό;

Για δες, ακόμα μια μέρα ξημερώνει.

Εσύ, βρίσκεις στο τίποτα κανέναν παράδεισο, ή ακόμα;

#μιαάποψη

https://youtu.be/tzV1ruRNTmw?si=I5mKpvMtTb1HgghO