Έναστρη νύχτα

Αν θέλεις να κάνεις κάτι σωστά θα κάνεις αυτό που έκανα εγώ με την Αγάπη.

Θα «απαγάγεις» ένα πλάσμα που το θέλει και που κάνετε αίσθηση το ένα στο άλλο ,θα το βάλεις στη ζωή σου με τα καλά και με στραβά του και θα μάθεις να το αγαπάς όπως είναι. Επειδή θα θες την σωστή ανάπτυξή του και την εξέλιξη της αγάπης μεταξύ σας. Αυτό θα πει σχέση ζωής.

Αν δεν γίνεται να είναι στην ζωή σου γιατί οι ταλαιπωρίες είναι περισσότερες από τις χαρές, θα το βγάλεις όμορφα από αυτήν, όπως έκανα με ορισμένους. Δεν θα σταματήσεις ποτέ όμως να τα αγαπάς αυτά τα πλάσματα γιατί ζήσατε μαζί όμορφες στιγμές κι ας ξεχείλισε τελικά το ποτήρι.

Αν δεν μπορείς να τους έχεις, λόγω γεωγραφικής ή άλλης απόστασης, θα αρκείσαι σε κάτι όμορφα σαββατοκύριακα με χάδια και αγκαλιές, όπως με την μία καλή φίλη που μένει μακριά, ή με τα γατάκια μου στο χωριό.

Αν σου είναι ένα πλάσμα υπερβολικά απαραίτητο θα το υπερασπίζεσαι πάντα. Ακόμα και από μακριά. Θα δίνεις αγώνα για να ζει όσο καλύτερα γίνεται. Θα αγαπάς τα στραβά του, ειδικά αυτά. Όπως με την μικρή Αθηνέζα και με τον Ρούντι.

Άμα ένα πλάσμα που αγάπησες σε πονέσει και σε προσβάλλει μη έχοντας καταλάβει τίποτα από τις προθέσεις σου να δώσεις αγάπη, θα βγει από την ζωή σου απότομα.

 Όπως ένας μεγάλος έρωτας, μια σημαντική φιλία και άλλες, ασήμαντες κι απρόσωπες που δεν είχαν ποτέ το στοιχείο της γνωριμίας εντός τους.

Αν πρόκειται για οικογένεια, θα βασανίζεσαι ίσως, επειδή αγαπάς ανθρώπους που γνώρισαν αλλά πιθανώς ποτέ τους δεν κατέβαλλαν κόπο για να σε μάθουν όπως είσαι και είδαν σε σένα καλά ή στραβά που ποτέ σου δεν είχες.

Επειδή δεν υπήρχε εμπιστοσύνη ποτέ, λόγω του ότι δεν είχαν ποτέ την διάθεση να σε γνωρίσουν, ακούγοντας τα δικά σου συναισθήματα.

Ή αν είσαι περισσότερο τυχερός θα αγαπάς χωρίς ταλαιπωρίες, με αγκαλιά και αποδοχή.

Αν θες να λες την ιστορία της ζωής σου σωστά, τότε πες την όπως την ένιωσες. Γιατί δεύτερη δεν έχει.

Και εμένα η ιστορία μου είναι αυτή.

Οι άνθρωποι σχολιάζουν όσα βλέπουν. Μα τι γίνεται αν δεν προσπαθούν να δουν σωστά;

Να, κοίτα, εκεί πάνω, ένας γαλαξίας.

Εσύ τον είδες αλλά τον είπες μουντζούρα. Δεν με ενοχλεί, αν μουντζούρες γουστάρεις εσύ να βλέπεις.

Απλά μη μου χαλάς την ωραία θέα μου, περιγράφοντας την ως πιτσιλιά.

Όχι ότι έχω κάτι με τις πιτσιλιές δηλαδή, ωραιότατες, με αυτές διαλέγω να ζωγραφίζω κιόλας.

Τις αγαπώ τις πιτσιλιές και τις μουντζούρες. Γιατί ήταν πάντα αληθινές. Ανθρώπινες. Γήινες.

Αλλά να, εγώ δεν ήμουν, ήμουν απόκοσμα αποκομμένη από τον ίδιο τον εαυτό μου γιατί διάλεξα να ζήσω ελεύθερη.

Αποτέλεσμα ήταν να μου λέω ψέματα επειδή άκουγα ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που νιώθω και κάνω.

Κάτι δεν πάει καλά, σκεφτόμουν.

Δεν τα λένε όπως είναι, ρε συ.

Ψέματα εγώ, αλλά ψέματα κι εκείνοι.

Μήπως κάτι δεν καταλάβαμε καλά;;

Και πράγματι.

Ένα σώμα και μια φάτσα δεν είναι εσύ. Μια καλοσύνη από μόνη της δεν είναι εσύ. Ούτε μια κακία.

Όπως ο ουρανός είναι γεμάτος με χάος αστεριών, έτσι ακριβώς και κάθε ύπαρξη είναι ένα σύνολο διάσπαρτων χαρακτηριστικών χωρίς νόημα και με άπλετο, απεριόριστο νόημα.

Το φως μας.

Απλά ορισμένοι διαλέγουν τα σκοτάδια.

Τους αρέσουν.

Ή απλά δεν πάνε τους έναστρους ουρανούς, και θέλουν να ζουν σε ένα δωμάτιο δια βίου.

Είναι πολύ δύσκολη η αληθινή αγάπη που πασχίζει έκαστο πλάσμα να έχει μέσα του και να την εξελίσσει.

Κι εγώ την έζησα, την χάρισα απλόχερα, για αυτό νιώθω ότι υπήρξα τυχερή.

Την έδωσα σε όσους την είδαν και σε όσους την αγνόησαν.

Κάποιοι επέλεγαν να την βλέπουν διαφορετική από ότι ήταν.

Και χάθηκαν από την ζωή μου ακριβώς όπως τα πεφταστέρια.

Λένε ότι όταν ένα αστέρι πέφτει είναι καλό να κάνεις μια ευχή.

Εγώ, λοιπόν, ευχήθηκα να μπορούσα να γυρίσω τις στιγμές πίσω για να κάνω κατανοητό αυτό που είχα θελήσει με τόσο πάθος.

Αλλά ένα πράγμα μου έμαθε η νύχτα με αστέρια:

Τα κοιτάς κάθε βράδυ. Είναι εκεί. Σταθερά χαρακτηριστικά.

Είναι πίσω στον χρόνο, κάποια μάλιστα έχουν μεταβληθεί και δεν μπορείς να τα δεις.

Όπως και να έχει όμως, δεν μπορείς ποτέ να τα αγγίξεις.

Εκτός αν βάλεις φαντασία και θέληση.

Τότε βλέπεις παρελθόν, παρόν, μέλλον, ταυτόχρονα.

Βλέπεις εσένα.

Διαλογίζεσαι. Αναπνέεις.

Βρίσκεις τον εαυτό σου χαμένο στις μουντζούρες άλλων ανθρώπων που κάποιες φορές σε αγάπησαν και άλλες δεν σε έμαθαν ποτέ, ούτε θέλησαν να σε μάθουν, γιατί το δικό τους το σύμπαν ήταν πάντα το πιο σημαντικό.

Τον παίρνεις από το χεράκι.

Τον πας βόλτα εδώ πάνω, σε μια ταράτσα να δει την ομορφιά του ουρανού σου. Του δικού σου ουρανού.

Του έναστρου.

Και μετά έρχεται η αγάπη.

Και σου θυμίζει το παιδί εκείνο που ήξερε τι πάει να πει να αγαπάς ουσιαστικά χωρίς προσδοκίες και στεγανά. Με τα λάθη.

Τότε καταλαβαίνεις.

Αγάπη θα πει να αγαπάς πρώτα τα λάθη και μετά τα σωστά. Να αντέχεις να το κάνεις. Να θες.

Όπως ήθελες να έρθεις εδώ πάνω και ας κρύωνες.

Όπως θέλησες πολύ να πάρεις από εκεί εκείνο το πλάσμα οι ας έβρεχε κι ας είχες να πληρώσεις ταξί, φαγητό, γιατρό μια στις τόσες, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία.

Θέλησες.

Θέλησα.

Θελήσαμε.

Και έτσι μεγαλώσαμε, μαζί με την Γη.

Δεν μεγάλωσε ποτέ η απόσταση ανάμεσα στους ουρανούς.

Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.

Μπορεί να κάνω και λάθος.

Μου φάνηκε, που λες, ότι μεγάλωσαν μαζί για να φτιάξουν αυτό που μας μαγεύει.

Κι εμείς μεγαλώσαμε.

Μαζί, με τα λάθη μας, τα σωστά μας, τις αγάπες μας, τις αποκλίσεις από αυτήν, παρά τις φαινομενικές αποστάσεις.

Για δες, είσαι εδώ.

Ελπίζω να μείνεις.

Σου αρέσει απόψε η νύχτα μου;

Το ελπίζω.