Η εποχή του "Χόγκουαρτς".

πρόβλημα το [próvlima] Ο49 : 1. (σύνθετο, πολύπλοκο) ερώτημα, ζήτημα, στο οποίο επιζητείται και επιχειρείται να δοθεί απάντηση.

Ζούμε σε μία εποχή και σε μία κοινωνία όπου τα προβλήματα δεν εκλίπουν.
Υπάρχει η "αγορά εργασίας" μία έννοια που αιωρείται στην ατμόσφαιρα (κάτι σαν "Χόγκουαρτς" ένα πράγμα!), υπάρχει η απόσταση, έρχεται και η ρουτίνα, να σου μετά η μοναξιά.

Και είναι βρε παιδί μου που το βαρέθηκες το internet, να μένετε μισή ώρα δρόμο και να μιλάτε στο messenger σαν τα 15χρονα, ή να μένετε πολλές περισσότερες ώρες δρόμο και να λέτε "ναι μωρέ, θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο/στο viber/ στο skype (...μια φορά τον χρόνο!)".
Είναι η ρουτίνα, οι κινήσεις και οι σκέψεις που κάνεις κάθε μέρα και τις έχεις δεδομένες.
Τις έχεις δε τόσο σίγουρες που θες να τις χωρίσεις- σύντομα παρακαλώ.
Είναι που θεωρητικά τα κατάφερες και ταυτόχρονα ακόμα ψάχνεις στην πράξη πως θα τα καταφέρεις. Είναι οι συμφωνίες (και το σπάσιμό τους),  είναι οι βαθύτερες επιθυμίες σου, είναι ο κόσμος στον οποίο ζεις.

Είναι οι τάσεις φυγής που είχες πάντα, οι ιστορίες που έχεις να μοιραστείς, οι ιδέες που έχεις να υλοποιήσεις.
Είναι που όλα λέγονται πολύ εύκολα -με το πάτημα ενός κουμπιού- μα γίνονται πολύ πολύ δύσκολα- με την υπομονή.
Και αποξενώνεστε, όταν όλοι έχουν κάτι να πουν, κάτι για το οποίο θα γκρινιάξουν, μα κανείς δεν θα αφήσει την προσωπική του φούσκα για να ακούσει τους ανθρώπους του και αν λύσουν τα προβλήματα κλαίγοντας από τα γέλια.
Γιατί είναι μαζί.
Κυριολεκτικά μαζί.
Όχι απαραίτητα γεωγραφικά.
Όχι μόνο ιντερνετικά.
Νοιάζονται.
Όχι τόσο για το πρόβλημα, όσο για το να είναι παρόντες.

Και αν η βάναυση καθημερινότητα τους φάει, να μη φοβηθούν να το πουν, να το μοιραστούν και μετά να επανορθώσουν κερνώντας την παρέα τους και μια αγκαλιά.
Όχι, δεν το θέλω το emoticon, αν θες να ξέρεις. Ούτε να με ακούς απ' το τηλέφωνο να γκρινιάζω ακατάπαυστα επειδή δεν πληρώθηκα την ώρα που έπρεπε.
Θέλω να έρθεις εδώ. 
Απλά να καθίσεις δίπλα ή απέναντί μου.
Και να γελάμε, να γελάμε με την κατάσταση, να κράζουμε το "Χογκουαρτς" και να ξεπερνάμε τα προβλήματα μη επιλύοντάς τα απαραίτητα.

Να συμφωνούμε πως είμαστε πολύ νέοι για να ξέρουμε τί θέλουμε, πολύ διαφορετικοί για να μην μαλώνουμε, πολύ αγαπημένοι για να αποξενωθούμε.
Πολύ θαρραλέοι για να αρκεστούμε σε μια φούσκα που περιλαμβάνει τη ρουτίνα, τα χόμπυ, τα όνειρα ενός μόνο ανθρώπου.
Αν μοιραζόμασταν......
ίσως να μην νιώθαμε μόνοι, ίσως να μην αρνούμασταν όσα δεν μπορούμε να έχουμε (και καλά από ιδεολογία), ίσως να μαθαίναμε πώς είναι να έχεις στη ζωή σου καλή παρέα, από εκείνη που δεν αφήνει post στο facebook, αλλά σημείωμα στο ψυγείο σου, ψίχουλα στο τραπέζι σου και χαμόγελο στα χείλη σου.

Και αν με ρωτάς πότε και πώς θα λυθούν τα προβλήματα, δεν ξέρω να σού απαντήσω.
Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν θα σού πει και κανείς δεν θα στα λύσει.
Εσύ θα κληθείς να μαζέψεις τα σπασμένα, αυτή είναι η αλήθεια.
Εκεινοι απλά θα μοιράζονται τη ζωή τους μαζί σου, όπου και αν είστε, όσα προβλήματα και αν έχει ο καθένας.
Ζούμε στην εποχή του "Χόγκουατς", μα αν απλά είμαστε μαζί, όλα ξαφνικά είναι δυνατά, ακόμα και  μια ευκαιρία στην σημερινή αγορά εργασίας, μια απόδραση, ή πολλά χαμόγελα.