Ο κουφός.

                                                         Από παιδί μού είχαν πάρει τα αυτιά οι ενήλικες με τις παροιμίες.

"Άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο", "καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται", "στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα". 
Σοφίες του λαού, ευχάριστα στιχάκια για να έχει η γιαγιά έναν γλυκό τρόπο να σού τη λέει όταν για παράδειγμα δεν κάνεις τα μαθήματά σου, όταν κάνεις πως δεν ακούς, όταν την έχεις κάνει την ζημιά σου.

Στην αρχή βαριόμουν να τις ακούω, στην πορεία μού πήραν ένα παιχνίδι που τις έκανε λίγο πιο ευχάριστες , μετά ενηλικιώθηκα και άρχισα και εγώ να τις χρησιμοποιώ, είτε με σκοπό να σού την πω, είτε για να διασκεδάσω, είτε απλά για να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια.

Δεν θα σάς γράψω σήμερα για τις σόκιν παροιμίες που άρχισε να ξεστομίζει η γλυκιά γιαγιά αφότου έκλεισα τα 15, δεν θα αναφερθώ στις διακρίσεις (οι μισές παροιμίες έχουν να κάνουν με τον Γιάννη!), ούτε για παράδοση θα μιλήσω.

Σήμερα θα πούμε για τον κουφό.

"Στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα" ήταν μία από τις αγαπημένες μου προτάσεις, καθώς μού θύμιζε μια φίλη μου που με έκανε να γελάω τότε επειδή, αν κάτι δεν το ήθελε, δεν της άρεσε, δεν το πήγαινε βρε παιδί μου, απλά έκανε πως δεν ακούει. Εξαφανιζόταν για λίγο ή, ακόμα και εκεί να ήταν και να την έπρηζαν με σοφίες, παροιμίες, διδάγματα, εκείνη απλά συνέχιζε να κάνει ό.τι ήθελε, ότι συμπαθούσε, ό,τι της ταίριαζε.

Ήταν "ο κουφός" της παροιμίας. 

Σήμερα εκεί έξω, υπάρχουν πολλοί κουφοί.
Όχι από εκείνους που πράγματι δεν ακούν, αλλά από τους άλλους, που με τεράστια διπλωματία και δεξιοτεχνία, κάνουν την πάπια όταν δεν θέλουν.
Ή όταν δεν ξέρουν τί θέλουν.
Ή όταν θέλουν και δε θέλουν ταυτόχρονα.
"Και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο" -να το.

Και χτυπάς τη πόρτα και την ξαναχτυπάς και κάνεις υπομονή και περιμένεις.
Μα τί περιμένεις;
Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι διατεθειμένος να "ακούσει" .
Όχι γενικώς, εσένα.

Βρόντα φίλε μου, και ξαναβρόντα και ξαναχτύπα και άσε το χέρι να κοκκινίσει και τη φωνή να κλέισει, αν δεν το θέλει δε θα είναι ποτέ εκεί.
Μπορεί φυσικά και να παρευρεθεί, αλλά μόνο όταν θα ζητήσει να τον ακούσεις εσύ.
Και έτσι, χτίζονται ισότιμες(;) ανθρώπινες σχέσεις που βασίζονται όχι στην αλληλεγγύη, όχι στον σεβασμό, πάντως σίγουρα στις παροιμίες που σού έλεγε η γιαγιά.



Προσοχή όμως, η παροιμία έλεγε "...όσο θέλεις βρόντα".
Γιατί τα θες και εσύ. Επιμένεις να ζητάς να ακουστείς από ανθρώπους που σε έχουν στην αναμονή. Αν δεν ήθελες, δεν θα περίμενες άλλο, θα έκλεινες το ακουστικό και θα τελείωνε το story με τους κουφούς εδώ. Μη σού πω και με τα κτελ, μη σού πω και γενικώς με τις υπηρεσίες.
Ωραία η μουσική αναμονή, αλλά κανείς μας δεν θέλει γενικώς να είναι στην αναμονή.

Και πάψε επιτέλους να μιλάς. Ίσως τότε ο κουφός να απορήσει και να γυρίσει να σού πει "ει τί νεα;" . Ίσως και να μην ενδιαφερθεί ποτέ.
Αυτό που εσύ μπορείς να κάνεις είναι να επικοινωνείς με τους ανθρώπους που σε υπολογίζουν και να κάνεις την πάπια όταν συναντάς πάπιες.

Και όλα θα πάνε καλά.
"Στου κουφού την πόρτα, όσο ΘΕΛΕΙΣ βρόντα."
Να το θυμάσαι και να μην κατηγορείς αποκλειστικά και μόνο τον "κουφό".