"Δεν έχω χρόνο."

"Δεν τον κατανέμεις σωστά!"

"Δεν έχω χρόνο!" του έλεγε και το εννοούσε. 

"Δεν υπάρχει χρόνος" μού είπε απαριθμώντας μου όλα εκείνα που είχε να χωρέσει μέσα στη μέρα του.

Η αλήθεια είναι πως δεν είχε.

Και του απαντούσαν όλοι "Δεν είναι πως δεν υπάρχει χρόνος, δεν τον διαχειρίζεσαι σωστά."

Δεν μπορούσε να καταλάβει.

Δηλαδή τί να κάνει; Να μην κοιμάται;

"Νσ βγεις μια βόλτα" του είπα.

"Πόσο καιρό έχεις να βγεις απλά μια βόλτα; Να περπατήσεις, να εισπνεύσεις θάλασσα, να δεις κόσμο να τρέχει, να μιλάει, να διασκεδάζει;".

Η πιο σωστή συμβουλή που μού έχουν δώσει είναι να θέσω προτεραιότητες, ΑΛΛΑ να τις θέσω με βάσει τα όσα χρειάζομαι, όχι απλά και μόνο με κριτήριο το πώς "πρέπει" να είμαι και το τί "οφείλω" να κάνω.

Βλέπεις, για ακόμα μια φορά οι αρχαίοι έχουν πει κάτι πολύ σοφό: Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να είναι δραστήριος, να είναι ενεργό μέλος μιας κοινότητας, να αξιοποιεί τις ικανότητές του προσφέροντας στο σύνολο. Χρειάζεται όμως και την ηρεμία, την ανάπαυση.

Την ανάσα.

Ναι, αυτή την ανάσα που θα σού επιτρέψει να πας απλά μια βόλτα χωρίς να το μετανιώνεις μετά, χωρίς να λες "δεν έχω χρόνο" ή "βγήκα εκτός προθεσμίας".

Ίσως στην διάρκεια της βόλτας σου να διαπιστώσεις πως δεν είσαι πολυμηχάνημα, αλλά άνθρωπος με ανάγκες.

Ίσως αν αυτή η ανάσα γίνει μέρος της καθημερινότητάς σου, ένα τόσο δα μικρό τμήμα ανάμεσα σε όλα αυτά που έχεις να κάνεις, να μην ξαναπείς "δεν έχω χρόνο", "δεν προλαβαίνω".

Ίσως να γελάσεις με ένα αστείο και να κοιμηθείς το βράδυ μέσα στην απόλυτη ηρεμία.

Ίσως να πεις και ένα "Ε και τί έγινε;" αν δεν τα προλάβεις όλα, ίσως και να αφαιρέσεις μερικά πράγματα από τη λίστα σου, ίσως να μάθεις να ζεις έχοντας χρόνο για τα σημαντικά.

Βγες μια βόλτα, εισέπνευσε θάλασσα και θυμήσου να μην ξαναπείς "δεν έχω χρόνο".

Μόνο να λες "δεν με ενδιαφέρει" ή αντίστοιχα "μετά χαράς".