Τα φαινόμενα απατούν.

Ακούς, μαμά;
Δεν θέλω να γίνω δημοφιλής.
Θέλω οι άνθρωποι να με θυμούνται για τις χρήσιμες πράξεις μου.
Δεν θέλω να γίνω αγαπητή.
Μόνο να αγαπάω όσο γίνεται.
Δεν θέλω να είμαι η καλύτερη, μόνο να προσπαθώ όσο καλύτερα μπορώ.
Δεν θέλω να φαίνομαι χαμογελαστή, θέλω να είμαι.

Βλέπεις, μαμά, με μεγάλωνες λέγοντάς μου "έχω μια κουκλίτσα", μα ήξερα πως δεν ήθελα να είμαι μόνο αυτό.
Ήθελα να είμαι έξυπνη.
Ήθελα να έχω χιούμορ.
Ήθελα να δίνω.
Ήθελα να μοιράζομαι.
Ήθελα να μην μιλάω για μένα μα να διηγούμαι ωραίες ιστορίες.

Ιστορίες πραγματικές, για ανθρώπους που, όσο ζούσαν, δεν προσπάθησαν να φαίνονται, ήταν αυτό που λέμε "αφανείς ήρωες".
Ιστορίες φανταστικές, για κόσμους που ονειρεύτηκα, για μέρη όπου οι άνθρωποι θα γελούσαν, χωρίς να τους ενδιαφέρει αν είναι οι πιο γελαστοί από όλους.

Ακούς μαμά;
Η γενιά μου απαρτίζεται από μικρόκοσμους.
Από βουναλάκια εγωισμού, όπου όλα σχετίζονται με αυτά.
Από ιντερνετικά προφίλ. Από τηλεοπτικά προφίλ. Από προφίλ στο ραδιόφωνο. Από προφίλ στο τζάμι της απέναντι βιτρίνας.

Μπορώ να σού περιγράψω τον εαυτό μου ως τον καλύτερο.
Με λίγες "σάλτσες", λίγο μακιγιάζ, λίγα "χαμόγελα" στο facebook και μερικά Likes, μπορώ να γίνω νούμερο 1.

Ή απλώς να γίνω νούμερο, μαμά.
Βλέπεις, δεν θα το ήθελα.

Θα ήθελα να μάθω να ακούω, μαμά.
Όπως εσύ.


Και στο τέλος κάθε ημέρας, να μην τσεκάρω πόσα Likes πήρα, αλλά πόσα χαμόγελα μοίρασα.
Τότε, ίσως και να έχω πετύχει κάτι.
Ακούς, μαμά;
Ο κόσμος έχει γεμίσει selfies και έχει ξεχάσει να λέει ιστορίες.
Έχει γεμίσει Likes και dislikes μα έχει ξεχάσει την αξία μιας αγκαλιάς.
Έχει γίνει ένα φαινόμενο.
Μα, όπως πολύ σωστά μού έλεγες πάντα.......
.........τα φαινόμενα απατούν.