Οι συμβιβασμοί, τα ετερώνυμα και η αμοιβαιότητα.

Τριγύριζε από δω και από κει με ένα πέπλο σκέψεων να την ακολουθεί συνεχώς.

Σκεφτόταν, επεξεργαζόταν, ανέλυε, την έπιανε το παράπονο και μετά πάλι απ' την αρχή, σε μια ατελείωτη προσπάθεια να καταλάβει γιατί.

Γιατί τα πράγματα δεν ήταν όπως τα ήθελε;

Μα η απάντηση ήταν εκεί, στους τοίχους πάνω στους οποίους έπεφτε, στα αδιέξοδα που κατέληγε, στα "όχι" που εκλάμβανε. Στη σιωπή που γεννιέται μετά από τις τόσες πολλές προσπάθειες.

 Γιατί δεν μπορούν όλα να είναι πάντα όπως τα θέλουμε.

Όταν είμαστε παιδιά, εκτός από το να μαθαίνουμε τα "ναι", μαθαίνουμε και τα "όχι", πράγμα που δεν μάς αρέσει καθόλου αρχικά.

Μα μεγαλώνοντας καταλαβαίνουμε ότι ένα "όχι" μπορεί να μάς εξασφαλίσει τον σεβασμό στα δικαιώματά μας, ή να μάς μάθει να υπολογίζουμε τους γύρω μας και τις επιθυμίες τους.

 "Όχι, δεν μπορεί να γίνει έτσι όπως εσύ θες".

Ήξερε την απάντηση, μα επέμενε. 

Βλέπετε, υπάρχουν και οι ενδιάμεσες καταστάσεις, υπάρχουν και οι αμοιβαίοι συμβιβασμοί που μπορούν να μάς αφήσουν όλους με ένα χαμόγελο ικανοποίησης.

Ή τουλάχιστον με την σκέψη (να τη πάλι) πως, το γεγονός ότι κατεβάζουμε λίγο τα standards μας, κάνουμε ένα βήμα πίσω, μαθαίνουμε να δείχνουμε κατανόηση προκύπτει από αυτό το "αμοιβαίο".

Γνωρίζουμε πως, δεν είμαστε οι μόνοι που κατανοούμε τα όχι, υπάρχουν και άτομα που μάς υπολογίζουν και δεν παραγκωνίζουν τις επιθυμίες μας.

Αντίθετα, όσο και αν δεν τους αρέσει, πασχίζουν συνεχώς να μάς απελευθερώνουν από αυτές τις ενοχλητικές σκέψεις που, σαν πέπλο μας ακολουθούν όταν νιώθουμε λίγο λιγότερο ικανοποιημένοι από όσο θα θέλαμε.

Υπάρχουν τώρα και οι μονίμως αισιόδοξοι, οι οραματιστές, που μάς λένε "Ακολούθησε μόνο αυτά που θες. Κάνε παρέα μόνο με εκείνους που θέλουν ό,τι και εσύ. Αν δεν σε υπολογίζουν αποχώρησε και βρες άλλους που θα το κάνουν. Εν τέλει, μόνο ό,τι σε χαροποιεί θα κάνεις. Ό,τι σε απαλάσσει από τις περιττές σκέψεις που μονίμως σε οδηγούν σε αδιέξοδα.".

Όμως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ περισσότερο πολύπλοκες και τα πράγματα δεν είναι απλά.

Οι λίγο λιγότερο αισιόδοξοι ισχυρίζονται πως δεν υπάρχουν ιδανικές καταστάσεις και πρόσωπα εκεί έξω και πως οι οραματιστές είναι τρελοί απαιτητικοί που αναζητούν το τέλειο. Που δεν συμβιβάζονται. Και, για αυτούς, ο συμβιβασμός είναι η λέξη κλειδί που συμβάλλει στο να χτιστούν υγιείς ανθρώπινες σχέσεις.

Η γιαγιά μου ωστόσο πάντα έλεγε πως δεν πρέπει να βρίσκουμε το ιδανικό. Αντιθέτως, να βρίσκουμε το αντίθετο από εμάς. Όπως λέει και ο σοφός λαός, τα ετερώνυμα δεν είναι που έλκονται; Οι ήρεμοι άνθρωποι να συναναστρέφονται τρελούς υπερκινητικούς, οι νευρικοί καλοκάγαθους με μία συμβουλή διαθέσιμη, οι ονειροπόλοι προσγειωμένους και οι αισιόδοξοι,γκρινιάρηδες. Οι πολυλογάδες να κάνουν παρέα με σιωπηλούς και οι σκεπτικοί με μη- σκεπτικούς.

Η λογική αυτή υποστηρίζει πως, αν για παράδειγμα δυο ονειροπαρμένοι περνούν πολύ χρόνο μαζί και οι επιθυμίες τους αλληλοσχετίζονται, ο πανικός δεν θα αργήσει να έρθει. Δεν θα υπάρχει κανείς να τους παρουσιάσει και εκείνον τον άλλο κόσμο, τον διαφορετικό, μέσα στον οποίο μπορούν να αποφύγουν τις ακραίες συμπεριφορές και τις ακραίες εξάρσεις.

Φανταστείτε τώρα δύο ομιλητικούς μαζί και τί θα γινόταν για να επιτευχθεί διάλογος!

Ωστόσο, ας μην λέμε ποτέ "ποτέ".

Απόψεις και ιδεολογίες για τις επιθυμίες μας και το πώς μέσα από την ανθρώπινη συναναστροφή μπορούμε να τις εκπληρώσουμε ή αντίστοιχα να τις θάψουμε για πάντα, υπάρχουν πολλές.

Το θέμα είναι σε τί φάση ζωής βρισκόμαστε, τί ζητάμε, τί διάθεση έχουμε να αλλάξουμε μαζί με άλλους ή και μόνοι μας και, πόσο αντέχουμε εκείνο το πέπλο.

Ποιό είναι το τίμημα για να μάς ακολουθούν παντού οι σκέψεις και να καταλήγουμε να σεβόμαστε τα "όχι" των περιστάσεων περισσότερο από όσο υπολογίζουμε τα "ναι" μας;

Τί θέλουμε να είμαστε την στιγμή αυτή και τί άτομα θέλουμε να συναναστρεφόμαστε;

Είναι στόχοι και προτεραιότητά μας και οι άλλοι, ή ο κόσμος γυρίζει αποκλειστικά και μόνο γύρω από εμάς;

Είμαστε στόχοι και προτεραιότητα εκείνων των σημαντικών "άλλων" που έχουν πρόσβαση στη σφαίρα των επιθυμιών μας;

Μάς αρκεί να ξέρουμε πως δεν γίνεται, ή θέλουμε να γίνει ;

Τοποθέτησε το πέπλο της στην καρέκλα και απόλαυσε τον καφέ της, όσο διάβαζε κάτι που την έκανε να γελάει.

"Άσε τις αποφάσεις για αύριο" είπε και σταμάτησε να περιμένει.