Τα πρωινά γελάμε.

Τα πρωινά γελάμε.

Είτε κάνοντας μια ατέρμονη προσπάθεια να τα καταφέρουμε, να τα βγάζουμε πέρα, να το παλεύουμε νιώθοντας ευγνώμονες, είτε απλά γιατί επιλέγουμε να μην χάνουμε τον καιρό μας με σκέψεις που αφορούν το ψέμα, τα ελαττώματα, εκείνους που απομακρύνονται, τους άλλους που μιλούν άσχημα, όλους αυτούς που ξεχνούν, τα κοινωνικά προβλήματα, τα προσωπικά προβλήματα, τα οικογενειακά προβλήματα... τα προβλήματα.

Τα πρωινά ξεχνάμε

.
Και όταν αρχίζει και βραδιάζει τα θυμόμαστε.
Όλα.
Το χαμόγελο που φάνταζε αληθινό όταν τα λόγια ήταν απατηλά.
Εκείνον που δεν είχε να φάει και τον άλλον που παραπονιόταν για το "χάλια φαγητό".
Τους ανθρώπους που δεν δίστασαν να πληγώσουν άλλους ανθρώπους για την προσωπική τους βόλεψη και ευχαρίστηση.

Όλους εκείνους που δεν κοίταξαν και λίγο τον εαυτό τους, ή και όσους τον παρακοίταξαν.
Όταν νυχτώνει αρχίζουμε και αναθεωρούμε για το πώς μια μέρα θα ήταν πιο όμορφη αν δεν ήταν μια προσπάθεια να αισιοδοξούμε όσο αντιμετωπίζουμε καταστάσεις που δεν μάς αρέσουν και τόσο.
Τα πρωινά γελάμε.

Κάπου άκουσα πως όποιος γελάει δυνατά, πονάει και περισσότερο.
Γελάει, γιατί δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο πέρα από το να προσπαθεί να φωνάξει πως όλα είναι καλά και πως, κοιτάξτε πόσο απλά είναι όλα, εσείς, που τα κάνετε πολύπλοκα με το να μην γελάτε τα πρωινά.

Και που υπάρχει ψέμα, αποξένωση, μιζέρια, μυστικοπάθεια, καχυποψία, αδιαφορία, εσύ τί μπορείς να κάνεις, τί άλλο, πέρα από το να γελάς τα πρωινά και να δείχνεις την αλήθεια σου;

Τα πρωινά γελάμε και τα βράδια μετράμε χαμόγελα.
Και αν καμια φορά ξεχαστούμε και σκοτεινιάσει, ξέρουμε πως σε λίγο θα ξαναξημερώσει.