Γυάλινα συναισθήματα.

• Εμπιστοσύνη: 1.η πίστη, η βεβαιότητα κάποιου ότι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο έχει ορισμένη ικανότητα ή ιδιότητα (εντιμότητα, ειλικρίνεια συναισθημάτων, εχεμύθεια κτλ.).

• Καχυποψία: η έλλειψη εμπιστοσύνης.

Έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά γνωμικά για την σημασία της εμπιστοσύνης. Οι πιο πολλοί ισχυρίζονται πως αυτή είναι το μαγικό συστατικό για επιτυχημένες ανθρώπινες σχέσεις. Άλλοι λένε πως, όταν εμπιστεύεσαι αντλείς δύναμη και την αξιοποιείς όχι μόνο προς όφελος των σχέσεών σου με τους άλλους αλλά κάνεις καλό κυρίως στον εαυτό σου. Οι τρίτοι, οι λίγο πιο κακόβουλοι, υποστηρίζουν ότι το να εμπιστεύεσαι "τυφλά" μόνο δεινά θα σού επιφέρει. Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ: Μπορείς να εμπιστευτείς "ξεκάθαρα" ;

Αυτός ο προβληματισμός μού φέρνει στο μυαλό κάτι από δοκιμασίες του Οδυσσέα ή από άθλους του Ηρακλή. Ναι φίλε μου, για να αποδείξεις πως είσαι άξιος να γίνεις βασιλιάς/ σούπερ μυθκός ήρωας οφείλεις να περάσεις από Κύκλωπες και Κέρβερους, δεν μπορείς να πάρεις τον τίτλο ετσι απλά. Και αυτό- λέει η μυθολογία και κατ' επέκταση ο σοφός λαός- μπορεί να γίνει εάν διαθέτεις σημαντικές ικανότητες, προσόντα που δεν τα κατέχουν πολλοί.

Κάπως έτσι συμβαίνει και με τον τίτλο της εμπιστοσύνης, λένε πολλοί. Δεν μπορείς να δείξεις εμπιστοσύνη στον οποιονδήποτε. Με το να εμπιστεύεσαι, ρισκάρεις να προδοθείς. Και κανείς μας δεν θέλει τα καλοπροαίρετα αισθήματά του να αγνοηθούν και ο εγωισμός του μαζί με την καλή του διάθεση να καταπατηθούν. Έτσι, πολύ συχνά, όλοι μας φοβόμαστε να θέσουμε τους άλλους κυρίαρχους των συναισθημάτων και των προθέσεών μας και καταλήγουμε καχύποπτοι. Φυσικά, οι καχύποπτοι είναι οι φίλοι που θα μάς πουν συχνότερα "Εγώ στα λεγα!!". Είναι εκείνοι που συνήθως βγαίνουν αλώβητοι από καταστάσεις, αφού το να τις ζήσουν σε βάθος ισοδυναμεί με το να μοιραστούν. Και το να μοιραστούν ακυρώνει την ασπίδα ασφαλείας τους και τους κάνει εκτεθειμένους.

Σε αντίθεση με τους συναισθηματικούς. Εκείνοι, ό,τι και να τους πεις, δεν θα δείξουν να φοβούνται. Φυσικά, μέσα τους θα τρέμουν, θα σκέφτονται συνεχώς πως κάνουν λάθος (" μού τα έλεγε ο φίλος ο καχύποπτος, εγώ δεν άκουγα!!" ), αλλά και πάλι, θα τολμήσουν να ανοίξουν το σακούλι με το μαγικό συστατικό: την πρόθεση να εμπιστευτούν. 

Στο σημείο αυτό, ξεκινά η περιπέτεια.

Υπάρχουν χίλιοι δυο επίλογοι για ιστορίες που ξεκίνησαν με ανθρώπους που εμπιστεύτηκαν. Άλλες φορές το παραμύθι τελειώνει με την εμπιστοσύνη να θριαμβεύει και τον καχύποπτο να κουνάει το κεφάλι σαν να σκέφτεται "μωρέ λες;" και άλλες- ίσως τις περισσότερες, απ' ότι αποδεικνύεται στις μέρες μας- με τον στριφνό, καχύποπτο εαυτό μας να μάς λέει "εγώ, στα λεγα!". 

Και όταν έρχεται η ωρα να ανοίξουμε το σακούλι με το μαγικό συστατικό των σχέσεων, καθόμαστε μπερδεμένοι στην γωνιά μας και αναρωτιόμαστε: "Τελικά, τί έχει νόημα; Να προστατεύω τον εαυτό μου από όλους μη τυχόν πέσω σε κανέναν κακόβουλο και να βγαίνω πάντα κερδισμένος, ή να ρισκάρω για να ζήσω καταστάσεις σε βάθος και συνεχώς να τρώω τα μούτρα μου;".

Και η μία άποψη και η άλλη είναι βάσιμες. Αντανακλούν επιλογές και τρόπους ζωής που διαφέρουν μεταξύ τους. Όλοι μας έχουμε ζήσει και την μία και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Έλα παραδέξου το, έχεις γίνει και εσύ ο στριφνός στο τραπέζι που λέει σε όλους πως "ο καθένας για τον εαυτό του" έχεις γίνει όμως και ένας χείμαρρος αυθορμητισμού που παρότι ήξερε ότι θα προδοθεί η καλή του διάθεση πήγαινε με τέρμα το γκάζι και ας έπεφτε σε τοίχο.

Έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία μας, με την φάση ζωής στην οποία βρισκόμαστε, σημαντικό ρόλο όμως διαδραματίζει και το πρόσωπο στο οποίο καλούμαστε να δείξουμε εμπιστοσύνη.
Είναι σαν να δίνεις μια γυάλινη κούκλα σε κάποιον και να του λες "ε, δεν πιστεύω να κάνεις καμιά ..εχμ... χαζομάρα!!". Σκέψου τώρα πως αυτή η κούκλα μπορεί αν επηρεάσει τον συναισθηματικό σου κόσμο.
Σπάει η κούκλα, σπάει η εμπιστοσύνη σου. Έτσι απλά.

Θα έχεις ακούσει που λένε "Άπαξ και ραγίσει το γυαλί δεν ξανακολλάει". Για την εμπιστοσύνη το είπαν.

Τελικά, γιατί οι καχύποτοι λένε "μην έχεις τυφλή εμπιστοσύνη;". Μα αφού, τυφλή είναι εκ των πραγμάτων η εμπιστοσύνη! Δεν γίνεται να ξέρεις τί θα γίνει. Ό,τι και να γνωρίζεις για τον άλλον, οι άνθρωποι και οι καταστάσεις συνεχώς αλλάζουν, έτσι όσο σίγουρος και να είσαι για τον άνθρωπο στα χέρια του οποίου βρίσκονται τα γυάλινα συναισθήματά σου, κάθε στιγμή υπάρχει ο φόβος να γυρίσουν όλα μπούμερανγκ και η εμπιστοσύνη σου να χαθεί για πάντα.

Μετά από μύθους, γνωμικά, λαϊκές ρήσεις και κοινούς προβληματισμούς, το ερώτημα στον εαυτό σου παραμένει ακέραιο: Να αποβάλλω τον φόβο απορρίπτοντας και το ενδεχόμενο να ζήσω μαζί με άλλους ανθρώπους, ή να φοβάμαι συνεχώς μην "σπάσουν" όσα νιώθω αλλά ταυτόχρονα να μοιράζομαι;

Να ανοίξω ή να μην ανοίξω το σακούλι για να δω αν όντως η εμπιστοσύνη είναι το μαγικό συστατικό που κάνει τις σχέσεις ισχυρές ή  αν είναι απλά ένα "εγώ στα λεγα!!";

Δεν θα σού πουν ούτε οι μύθοι, ούτε ο κόσμος.
Θα σε οδηγήσουν τα γυάλινα συναισθήματά σου.
Γιατί τελικά είναι αποκλειστικά και μόνο δικό τους θέμα.

Σωστά;