Calm down.

Ξυπνάς με νεύρα.
Και πώς δηλαδή να ξυπνήσεις με χαμόγελο, όταν έχεις "Τρέξιμο, λογαριασμοί και δουλειά, 
άγχος, ακρίβεια, χρέη, δανεικά, 
πάντοτε συνωστισμός μεσ’ το τραμ
και πάντα εκεί το κινητό χτυπά." και όταν "Το νοίκι ρέει, χρέη
Η ζωή μου παραπαίει
Αμέτρητοι λογαριασμοί και λάθος υπολογισμοί".

Και, σαν να μην φτάναν όλα αυτά.... έπρεπε για κάποιον ανεξήγητο λόγο να χάσεις στο παρατσάκ το λεωφορείο, να σού χυθεί ο καφές στην μπλούζα και να σε πιάσει η αλλεργία σου!

Φτάνεις κάπως έτσι στο τέλος της ημέρας και αναρωτιέσαι, γιατί άσχημα πράγματα συμβαίνουν στους ανθρώπους που προσπαθούν για το αντίθετο.

Μήπως φταίει το ότι έχεις υπερφορτώσει τόσο πολύ το σύστημα που έχεις μπει χωρίς να το καταλάβεις σε mood γκρίνιας;

Ποιό σύστημα;

Αρχικά, το σώμα σου. Είπαμε, να προσπαθούμε, να κινούμαστε όλη την ημέρα, κάτι να κάνουμε, να μην μένουμε άπραγοι και "στα αυγά μας" ,γιατί στην τελική δεν μάς πάει, δεν μάς αρέσει, δεν μάς ταιριάζει.

Όμως, έχει διαφορά το να προσπαθούμε, από το να μην μπορούμε να πάρουμε ανάσα.

Αν δεν μένουμε και για λίγο ήρεμοι, πώς θα μπορούμε συνεχώς, χωρίς σταματημό, να τα καταφέρουμε;

Bingo! Δεν θα τα καταφέρουμε. Γιατί δεν είμαστε μηχανήματα.

Πρέπει να προσέχουμε για να έχουμε.

Και αν δεν σε νοιάζει τώρα, θα σε ενδιαφέρει αργότερα.

Όχι, δεν έχει τόση σημασία τελικά να εργάζεσαι δωδεκάωρα για να μην πληρώνεσαι εν τέλει.

Διεκδίκησε τα δικαιώματά σου και πάρε ρεπό.

Διαφορετικά, μάντεψε ποιός δεν θα μπορεί να πάρει τα πόδια του.

Ανεπιστρεπτί.

Και δεν είναι μόνο η δουλειά. Είναι και το μετά. Κουβαλάς, τρέχεις, ανεβοκατεβαίνεις, πηγαινοέρχεσαι, απλά και μόνο για να εξυπηρετήσεις. 

Τελικά, βγαίνεις "ο καλός άνθρωπος".

Ο καλός άνθρωπος με την σπασμένη μέση.

Δεν λέω να μην συνεχίσεις να προσπαθείς προκειμένου να πετύχεις τους στόχους σου και για να βοηθήσεις όποιον σε χρειάζεται. Όλα με μέτρο όμως.

Και αν δεν πιστεύεις εμένα, ρώτα κανέναν γιατρό.

Όσο χρειάζεσαι την κούραση, άλλο τόσο χρειάζεσαι και την ξεκούραση.

Κατά δεύτερον, το κεφάλι σου.

Όχι την ωραία, καλοκουρεμένη ή αντίστοιχα αναμαλλιασμένη σου κώμη, το περιεχόμενο.

Ατζέντα έχει γίνει.

Στο τέλος θα κάνει "μπαμ" και θα σκάσει, όπως η μνήμη του υπολογιστή όταν την υπερφορτώνεις με πληροφορίες.

Να μού πεις, τί να κάνεις όταν τα γεγονότα τρέχουν και εσύ μένεις πίσω;

Αλήθεια τώρα, μεταξύ μας, γιατί να πρέπει να τα προλάβεις εσύ όλα;

Μήπως δεν σε βαπτίσουν "βασιλιά της τελειότητας";

Και να χάσεις κάτι, τί έγινε;

Σταμάτα να αναλαμβάνεις μετά μανίας αρμοδιότητες.

Να μού πεις, η ζωή είναι μικρή, πρέπει να τα ζούμε όλα στο έπακρο.

Ναι, αλλά να είμαστε εκεί όταν τα ζούμε.

Μού έχει συμβεί να ζω την πιο ευτυχισμένη στιγμή και απλά να κλείνω τα μάτια σε μια προσπάθεια του εγκεφάλου μου να μού πει πως χρειάζομαι ξεκούραση.

Έτσι, πάει η στιγμή.

Βλέπεις γύρω σου ανθρώπους να τρέχουν μανιωδώς σε μια προσπάθεια να προλάβουν κάτι που τελικά δεν το φτάνουν ποτέ.

Και φοβάσαι πως γίνεσαι και εσύ ένας τέτοιος άνθρωπος.

Ένας άνθρωπος που κηνυγάει συστήματα που όλο αλλάζουν και τρέχει να προλάβει τις αλλαγές αυτές.

Αντί να δει την ανατολή.

Να περπατήσει δίπλα στην θάλασσα.

Να αγκαλιάσει κάποιον.

Να ζωγραφίσει.

Και αν δεν μπορείς κάθε μέρα να είσαι η πιο ήρεμη εκδοχή του εαυτού σου, η πλήρης, η χαμογελαστή, τουλάχιστον προσπάθησε να ξεφεύγεις πού και πού από όλα αυτά.

Να αδειάζεις το μυαλό σου και να αποφορτίζεις το σώμα σου.

Και εκείνα, να μού το θυμηθείς, θα σε ανταμείψουν στο τέλος.

Θα έχεις τότε και ένα απόθεμα από χαμόγελα που θα χρωματίζουν την ημέρα σου και θα φωτίζουν τις στιγμές σου. 

Και θα ξυπνάς με αισιοδοξία και δύναμη για να αντέξεις ακόμα μια δύσκολη μέρα.

Δεν θα είσαι ένα μηχάνημα που τρέχει χωρίς λόγο, αλλά ένας άνθρωπος που έχει επίγνωση πως είναι τρωτός και ξέρει να θέτει τις προτεραιότητές του.

Για να μπορεί και ο ίδιος να τα καταφέρει στο τέλος.