Ακούς;

Και αν ναι, τι καταλαβαίνεις;

Δεν μπορούσα να μην βαρεθώ σε εκείνη την αίθουσα.

Ο καθηγητής μάς είχε βάλει να κάνουμε μια άσκηση, να προσπαθήσουμε λέει να ακούσουμε πραγματικά τί έχει να μάς πει ο διπλανός μας και μετά να το θυμόμαστε!

"Είναι δυνατόν;" σκεφτόμουν, "αν κάποιος θέλει να ακούσει οτιδήποτε, θα το ακούσει!".

Και τότε, κατάλαβα τον σκοπό αυτού του μαθήματος.

Ακούμε μόνο όταν μάς ενδιαφέρει να δείξουμε προσοχή στα λεγόμενα του συνομιλητή μας.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά πολλές φορές δεν ακούμε καν αυτό που μάς λέει, αλλά αυτό που εμείς καταλαβαίνουμε, βάσει της προσωπικής μας οπτικής, ή της άκρως υποκειμενικής μας συναισθηματικής κατάστασης.

Αναρωτιόμουν, γιατί σταμάτησε να μού μιλάει. Ήμασταν κολλητοί φίλοι, ξέρετε, από εκείνους που λένε αστεία, μεθάνε για γκομενικά στις 3πμ  και τραγουδάνε στο μηχανάκι φάλτσες μελωδίες για μακρινούς έρωτες,

Το έψαχνα από εδώ, το έψαχνα από εκεί, καμία μαύρη τρύπα, κανένα στραβοπάτημα.

Ένα μυστήριο.

Μήπως είπα κάτι και δεν το κατάλαβα;

Τελικά, μετά από κάποιο καιρό διαπίστωσα πως είχε ερμηνεύσει το γεγονός ότι χρειαζόμουν ξεκούραση από μια δύσκολη μέρα δουλειάς ως διάθεση να τον αποφύγω, και άρχισα να απορώ με το ανθρώπινο είδος.

"Πρέπει να καίγεται για μένα.” έλεγε η φίλη. «Μού είπε ότι είναι ωραία τα μαλλιά μου σήμερα».

(φωνούλα ωρύεται στο κεφάλι: ε και; Έχει κοπέλα , είναι καλά μαζί της, σού είπε ότι έχεις ωραία μαλλιά σήμερα γιατί –hello- έχεις ωραία μαλλιά σήμερα, end of story.).

Ερώτηση: Τι κοινό έχουν οι δύο παραπάνω φίλοι;

Πολύ σωστά!

Ακούνε αυτό που θέλουν να ακούσουν, γιατί αυτό ικανοποιεί τις ανάγκες τους, ή γιατί αυτό βολεύει στην προκειμένη περίπτωση.

Είναι όμως όντως τα πράγματα έτσι;

Ακούμε αυτό που θέλουμε γιατί δεν δίνουμε προσοχή στο πώς έχουν στα αλήθεια τα πράγματα.

Είμαστε τόσο απασχολημένοι με το «εγώ» μας, που παραλείπουμε εντελώς την κίνηση του να δούμε τί εννοεί ο άλλος, πριν βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.

Ίσως θεωρούμε πως ο κόσμος γυρίζει γύρω από εμάς. Και ίσως, λέω ίσως, δεν θέλουμε να αποδεχθούμε πως αυτό τελικά δεν συμβαίνει, αλλά οι άλλοι άνθρωποι έχουν ζωές, και εμείς πρέπει να προσπαθούμε για να επικοινωνήσουμε όσο πιο σωστά γίνεται μαζί τους.

Πόσες φορές έχω βρεθεί σε συζητήσεις του στυλ:

-Κάτσε, κάτσε να σού πω τα δικά μου πρώτα και μετά μού λες! Μπλα μπλα μπλα μπλα…..μπλα μπλα…..μπλα…..μπλα μπλα.

-Τέλεια! Εγώ έκανα αυτό…. Και αυτό…. Και μπλα μπλα μπλα μπλα.

-Α, κι εγώ! Μπλα μπλα μπλα μπλα.

-Ναι αλλά εγώ……

Και πάει λέγοντας.

Ποια ήταν η τελευταία φορά που άκουσες τι είχε να σού πει ο συνομιλητής σου και το κατάλαβες, χωρίς να αφήνεις τα προσωπικά σου κριτήρια να μπαίνουν στην μέση και να σε κάνουν ένα εγωκεντρικό ον;

Κοιτάζω την κοπέλα απέναντι.

Η αγαπημένη της ταινία είναι με έναν στρατιώτη και την συγκινεί γιατί έχει να κάνει με τα ανθρώπινα συναισθήματα και όλες τις εκφάνσεις τους.

Όχι , όχι, δεν λέω για τα συναισθήματα που σου προκάλεσε ο Θανάσης/ η Μαρία!

Της κοπέλας. 

Στο αμφιθέατρο.

Για την ταινία.

Ποια ταινία; 

Πάμε πάλι απ’ την αρχή…..

[συνεχίζεται…….]