Για να λάμψει ένα αστέρι πρέπει πρώτα να μπορέσεις να το δεις

Διάβασα κάπου ένα κείμενο περί "καλής φιλίας" και "αληθινής φιλίας".

Πραγματευόταν το αν οι φίλοι φαίνονται στα εύκολα ή στα δύσκολα. Σε γενικές γραμμές υπάρχουν δύο απόψεις: Η μία υποστηρίζει πως φίλος είναι αυτός που θα τρέξει με χαρτομάντηλα όταν δεν θα είσαι καλά, εκείνος που θα σε ακούσει όταν θα έχεις ανάγκη κάπου να μιλήσεις και δεν θα σε αφήσει να αισθανθείς μόνος και ανυπεράσπιστος μέχρι να γίνεις- από μόνος σου- πιο δυνατός και δεν θα τον χρειάζεσαι όταν πια θα είναι αργά. Η άλλη λέει: "Όλοι ξέρουμε να υποκρινόμαστε τους καλοθελητές. Το να προσφέρεις, όπως και να το κάνεις, δεν κρύβει απόλυτη ανιδιοτέλεια.Κάνεις καλό και στον εαυτό σου, στον εγωισμό σου όταν δίνεις το χαρτομάντηλο! Όλες αυτές οι καλές πράξεις ωστόσο αναιρούνται εφόσον στις επιτυχίες των φίλων σου δεν μπορείς να σταθείς με περηφάνια και να  πεις 'Το φιλαράκι μου είναι ευτυχισμένο!' αντί να προβείς σε σύγκριση με ό,τι εσύ δεν έχεις και ό,τι εσύ θα ήθελες από την ζωή σου.".

Σήμερα θα σάς μιλήσω για μία τρίτη άποψη, εκείνη των κινήτρων. Μόλις μού μίλησαν πρώτη φορά για τα κίνητρα,ήταν σαν να ανοίχτηκε μπροστά μου η εξήγηση για πολλούς προβληματισμούς που είχα σε όλη την πορεία της ζωής μου. 

Το κίνητρο συνδέεται με τον ενθουσιασμό. Όταν στα αλήθεια ήθελα κάτι, το διεκδικούσα, γιατί το κίνητρο ήταν εκεί να με σπρώχνει να το κάνω. Όταν δεν ήθελα κάτι, το κίνητρο απουσίαζε,ήμουν αρνητικά προκατειλημμένη απέναντι στην κατάσταση αυτή. Μόλις επέστρεφε όμως, κατόπιν κάποιας συζήτησης, ή μιας εικόνας(που ισούται με χίλιες λέξεις), ή κάποιας εμπειρίας, έβλεπα το γεγονός που μέχρι χθες μού ξίνιζε, με άλλα μάτια.

"Να προσπαθείς πάντα να βλέπεις το καλό στους άλλους" μού είχαν πει κάποτε.

Καλώς ή κακώς, όλοι μας είμαστε μία μίξη από αρνητικά και θετικά συναισθήματα, από μία διάθεση προσφοράς και από ένα "βαριέμαι", από ένα "είσαι ο άνθρωπός μου" και παράλληλα από μία απίστευτη, θεόρατη, αυτοκαταστροφική πολλές φορές, τάση αστείρευτου εγωκεντρισμού.

 

"Είσαι καλός φίλος, ωραία. Απόδειξέ το όταν είσαι μαζί με τον άλλον, κινδυνεύετε  και οι δύο και πρέπει να επιλέξεις- εσύ ή αυτός;". Όσο καλός φίλος και αν είσαι, θα σκεφτείς και τον εαυτό σου.

Μπορεί να παραχωρήσεις την θέση σου, να μην είσαι δειλός και φύγεις, όμως εκείνο το δευτερόλεπτο της επιβίωσης και του συμφέροντος δεν το γλιτώνεις, αγαπητή Μητέρα Τερέζα.

Είναι στην ανθρώπινη φύση σου, θες δεν θες.

Αποδεχόμενοι λοιπόν πως όλοι έχουμε αδυναμίες και πως κανείς δεν έχει πλαστεί για να προσφέρει σε εμάς ανιδιοτελώς, κατανοούμε πως χρειάζεται προσπάθεια για να προσπεράσουμε τις εγωιστικές μας τάσεις και να προσφέρουμε.

Η προσφορά, συμπεριλαμβάνει και το να χαρούμε με τις επιτυχίες των άλλων και το να προσφέρουμε χαρτομάντηλο, αγκαλιά, ό,τι βρίσκεται του καθένα στα δύσκολα.

Και αν χάσουμε και κάτι, θα επανορθώσουμε με αληθινή θέληση.

Οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές με συστήματα ακριβούς οργανωτικότητας.

Είναι όμως συναισθηματικά όντα. Ε, αυτά τα συναισθήματα είναι που μετράνε.

Εκτιμούμε τους ανθρώπους που προσπαθούν να ξεπεράσουν το να κοιτάξουν απλά το συμφέρον τους έτσι ώστε να "είναι εκεί". Και ας κάνουν λάθη. Όπως ένα νήπιο που μαθαίνει κάτι για πρώτη φορά. Μπορεί να αποτύχει. Και να ξανααποτύχει. Αυτό έχει σημασία, ή το ότι θέλει στα αλήθεια να είναι εκεί την δεδομένη στιγμή και να μαθαίνει;

"Να είσαι εκεί". Μια μικρή φράση με μεγάλο νόημα.

Να είσαι εκεί και να προσπαθείς και ας σε πληγώσω και ας με πληγώσεις.

Να μην νιώσω ποτέ πως με κοιτάς μα δεν με ακούς όταν μιλάω, πως ξέρεις τί συμβαίνει στην ζωή μου αλλά δεν έχεις ιδέα πώς αισθάνομαι για αυτό, πως περνάς καλά μαζί μου, αλλά δεν με εκτιμάς. Πως δίνεις το παρόν αλλά δεν δίνεις ψυχή.

Πως σού λείπει το κίνητρο που θα σε κάνει με ευχαρίστηση και όχι με υποχρέωση, να βαδίζεις πλάι μου.Ούτε μπροστά μου ούτε πίσω μου. Στο πλάι.

"Οι φίλοι είναι τα αδέλφια που επιλέγουμε να έχουμε", είπε κάποιος άλλος κάπου αλλού.

Επιλέγουμε εκείνους που χαίρονται να είναι δίπλα μας και που χαιρόμαστε να είμαστε δίπλα τους.

Όπως μάς ενθουσιάζαν μικρούς τα αστέρια, έτσι μάς ενθουσιάζει και τώρα η ιδέα να έχουμε φίλους που χωρίς να ζητήσουμε τίποτα, μάς παρέχουν εκείνα τα αστέρια με την παρουσία τους και μόνο.

Οι συμφωνίες δεν κάνουν τις καλές φιλίες."Εγώ θέλω αυτό", "εγώ θέλω το άλλο". 

Ας μην εστιάσουμε στο "θέλω", πρόβλημα δεν είναι οι επιθυμίες μας, όλοι θέλουμε κάτι και πολλές φορές οι ανάγκες μας είναι πολύ διαφορετικές από των άλλων ανθρώπων.

Το πρόβλημα είναι το "εγώ", δεν το βλέπετε;

Άλλος θέλει φίλους στα εύκολα, άλλος φίλους στα δύσκολα.

Άλλος θέλει ένα ωραίο περιτύλιγμα και άλλος ένα απλό πακέτο χαρτομάντηλα.

Οι φίλοι με καλά κίνητρα όμως ήταν και είναι εκείνοι που μένουν για πάντα πλάι μας ή, ακόμα και αν δεν είναι εδώ πια, μένουν χαραγμένοι στο μυαλό μας ως κάτι καλό που μάς συνέβη .

Εκείνοι που δεν θα σε αμαυρώσουν για χάρη ενός "εγώ", δεν θα μιλήσουν άσχημα, δεν θα σε εκδικηθούν, δεν θα σε κατακρίνουν για τις επιθυμίες σου, 

Και ξέρετε γιατί;

Γιατί ήθελαν πραγματικά το καλό σου,ήθελαν στα αλήθεια να μην πονάς σε εκείνη την δύσκολη στιγμή(και ας πόνεσες όσο κάτι άλλο τους συνέβαινε και δεν ήταν εκεί), ήθελαν να χαμογελάς(και ας μην μπορούσαν να γελάσουν μαζί σου γιατί είχαν τις μαύρες τους), ήθελαν να είσαι καλά.

Ήσουν (ή είσαι) εκείνος ο λόγος που θα τους κάνει να θέλουν να προσπαθούν, να προσαρμόζονται και να γίνονται καλύτεροι βλέποντας τον κόσμο με άλλα μάτια.

Με τα μάτια της αλληλεγγύης. 

Όχι επειδή χρωστάμε κάπου, όχι επειδή μάς χρωστούν, αλλά επειδή πραγματικά το θέλουμε και δεν επιθυμούμε να τα παρατήσουμε εστιάζοντας στο"εγώ" μας.

Θα κλείσω υπενθυμίζοντάς σας πως είναι φίλοι που τους χωρίζουν πολλά πολλά χιλιόμετρα και τους ενώνει το κίνητρό τους να είναι εκεί.  Όχι περισσότερο στα εύκολα, όχι με ιδιαίτερη έμφαση στα δύσκολα. Στα πάντα. Με τα πάνω τους και με τα κάτω τους.

Και είναι άλλοι,που σάς χωρίζουν μόλις λίγα εκατοστά και το νιώθεις πως, δεν είναι εκεί. Ακούν, αλλά δεν ακούν. Δεν βλέπουν,απλά κοιτάζουν. Ξέρουν το ημερήσιο πρόγραμμά σου, δεν ξέρουν εσένα.

Ίσως δεν είσαι πια σημαντικός στα μάτια τους.

Ίσως δεν είσαι το δικό τους αστέρι..

Να θυμάστε: Αστέρια πέφτουν, αστέρια σβήνουν, αστέρια λάμπουν για μια ζωή.

 

Καλός, πραγματικός, σωστός(και όλα τα συναφή που μού απαριθμείτε) φίλος, είναι εκείνος, που ακόμα και αν το αστέρι σας σβήσει, δεν θα σταματήσει να το θεωρεί το αστέρι του.

Αν το βλέπει ή το χαρακτηρίζει "αχλάδι", τότε "αχλάδι" θα παραμένει, όσο και να λάμπει, όσο και να έλαμπε.

Φίλος είναι αυτός που εξακολουθεί να προσπαθεί να βαδίζει πλάι σου βλέποντας το αστέρι σας.

Με την ελπίδα πως ακόμα και  αν έσβησε κάποια μέρα θα  λάμψει ξανά.

Ή, εκείνος που είναι πια αλλού,αλλά από την κοινή σας εμπειρία κρατά την συγκίνηση μίας ωραίας ανάμνησης.

Όχι κωδικοποιημένες συμβάσεις και άσχημα λόγια.

Απλά και ανθρώπινα........................................... αστέρια.