Δεσμοί και κουβάρια

Ελαττώματα. Μια τόσο μικρή λέξη με μια τόσο πολύπλοκη σημασία.

Πολλοί σε αποφεύγουν ακριβώς επειδή έχεις τα ελαττώματα που έχεις.

Ωστόσο υπάρχουν και αυτοί οι λίγοι μα σημαντικοί που σε αγαπούν ακριβώς για αυτά.

Εμπλουτίζοντας την λίστα με τα ελαττώματά μου μεγαλώνοντας και βλέποντας πως και οι γύρω μου καθώς ωρίμαζαν έκαναν ακριβώς το ίδιο, άρχισα να το ψάχνω το θέμα. Δεν είναι δυνατόν,όσο πιο έμπειροι καταλήγουμε τόσο πιο πολλά λάθη να κάνουμε.

Και, δεδομένου πως όλοι(μα όλοι!) έχουμε τα άσχημα σημεία μας, δεν θα έπρεπε να  κρίνουμε μόνο αυτό που δεν μάς αρέσει εκεί έξω, αλλά να προχωράμε σε αυτοκριτική. Γιατί δεν το κάνουμε αυτό και, τέλος,τί είναι αυτό που μάς οδηγεί στο να απομακρύνουμε κάποια άτομα μια και καλή από την ζωή  μας αντί να δείχνουμε μια κάποια κατανόηση-δεδομένου ότι  και εμείς,απ' το ίδιο σπασμένο καλούπι είμαστε φτιαγμένοι!?

Ψάχνοντας από εδώ, ψάχνοντας από εκεί, κατέληξα στο ότι τα μειονεκτήματα ενός ανθρώπου, προκύπτουν από τρεις πηγές:

1. Από συνήθεια. 2.Από ανασφάλειες(βλ. "complex) 3.Από αγάπη(περίσσεια).

Κάθισα λοιπόν και σκέφτηκα(που λέει και το τραγούδι), πόσο απέχει το να πληγώνεις κάποιον από ενδιαφέρον, από το να τον στενοχωρείς λόγω εγωϊσμού ή,ακόμα χειρότερα, εξ' αιτίας προσωπικών ανασφαλειών.

Όταν κάποιος σε αγαπάει,μπορεί να γίνει έως και φορτικός, επιθυμώντας να είναι συνέχεια μαζί σου, μιλώντας ολημερίς, καταλαμβάνοντας το μεγαλύτερο ποσοστό του λιγοστού ελεύθερου χρόνου σου.

Όταν σε αγαπούν ωστόσο, όσο και αν καταπιέζεσαι ορισμένες φορές από λίγες υπερβολές, πάντα να θυμάσαι: Σε αποδέχονται, και όχι μόνο σε θέλουν στην ζωή τους, μα προσπαθούν για αυτό. Επομένως και εσύ οφείλεις να είσαι εκεί.

Γιατί στους ανθρώπους που μάς αγαπούν έχουμε ιδιαίτερη αδυναμία.

Και αξίζουν περισσότερο απ' τον οποιονδήποτε να  κάνουμε τον ψυχολόγο στις τρεις την νύχτα εξ' αιτίας χωρισμού.

Μην τους το πείτε, αλλά και εμείς τους αγαπάμε.

.....Και ας αλλάζουν θέση στα ράφια της κουζίνας μας.

Με τα οποία, η κακή η συνήθεια μάς έχει κάνει εμμονικούς και ικανούς να ξεμαλλιάσουμε και αγγελούδι!

Δεν το σώζω χρησιμοποιώντας το "μας", ε?

Έλατε,παραδεχτείτε το, είστε και εσείς παρανοϊκοί με κάτι. Και αυτό σε πολλούς σας κάνει αντιπαθείς. Άλλοι ωστόσο σάς λένε πως "χωρίς αυτή την τρέλα, θα ήσασταν σαν φαγητό χωρίς αλάτι.". Άγευστοι.

Οι απόψεις διίστανται για τα ελαττώματα που γεννιούνται από την συνήθεια.

Άλλοι τα υπομένουν και άλλοι απλά-δεν-τα-αντέχουν.

Και μιας και αναφέρθηκα στο τί αντέχεται σε αυτή τη ζωή, ένα πράγμα με κάνει έξω-φρενών:

Το να μπλέκεσαι στα μονοπάτια της ανασφάλειας, επειδή απαισιόδοξοι οπαδοί της σε έβαλαν εκεί.

Σε σχολίασαν; Σε υποτίμησαν; Σε έθεσαν στην διαδικασία της αμφισβήτησης του εαυτού σου, της ζωής σου και όσων αγαπάς;

Μήπως αυτό έγινε και χωρίς προφανή σοβαρό λόγο;

bingo. 

Η ανασφάλεια δεν έχει να κάνει με τον αποδέκτη, αλλά με τον δημιουργό της και μόνο.

Δεν μπορεί κανείς να αλλάξει  τις αδιέξοδες καταστάσεις που πηγάζουν από ένα άλλο μυαλό.

Επομένως, σε τέτοιες καταστάσεις λέμε: "Απλά δεν είναι δικό μου το θέμα. Όλα μια χαρά στην ζωή μου." και, είτε προχωράμε στην αποδοχή του άλλου, παρά το ενοχλητικό αυτό ελάττωμα, είτε αλλάζουμε μονοπάτια.

Είτε.......... εκτιμούμε περισσότερο τα ελαττώματα που προκύπτουν από αγάπη και από συνήθεια.

Είτε............... μαθαίνουμε τί να μην έχουμε ως πρότυπο.

Αν έχεις ανασφάλειες, είναι αποκλειστικά δικό σου θέμα να τις επιλύσεις.

Την αγάπη σου να την διαδίδεις, τς επιλογές σου να τις υποστηρίζεις.

Μα τους γύρω σου να τους σέβεσαι.

Ακριβώς επειδή σε αγαπούν δεν αξίζει να τους υποβιβάζεις για ένα "εγώ".

Ακριβώς επειδή αγαπάς δεν αξίζει να επηρεάζεσαι από τέτοιες μικροπρέπειες.

Ίσως όμως τελικά τα ελαττώματα να μην έχουν "πρέπει" και "δεν πρέπει".

Ίσως να είναι απλές αδυναμίες.

Που μπλέκονται με τις αδυναμίες άλλων και,άλλες φορές φτιάχνουν γερούς δεσμούς, άλλες σκόρπια κουβάρια...

Εξαρτάται από τις επιλογές μας.