"Αν όχι ο εαυτός μου, ποιός μπορώ τότε να είμαι?".

Προτιμώ να βλέπω την ζωή σαν έναν άδειο καμβά, έτοιμο να γεμίσει με χρώμα. Όπως η υπογραφή ή η ζωγραφιά μας, έτσι και κάθε ένας από εμάς είναι εντελώς και απόλυτα μοναδικός. Πόσο μάλλον οι τρόποι που εκφραζόμαστε σε κάθε περίσταση. Άλλες φορές βάζουμε στην ζωή μας ένα μονότονο μαύρο και άλλες ένα φωτεινό κίτρινο, άλλες δημιουργούμε ένα τοπίο και άλλες μία σύνθεση αλά Νταβίντσι, τόσο περίπλοκη, όσο και τα συναισθήματά μας.

Και πριν μού πείτε "Μισό λεπτάκι, το Δαφνί εδώ πιο κάτω πέφτει" θα σάς εξηγήσω τί θέλω να πω.

Ό,τι κάνουμε και ό,τι δημιουργούμε είναι τόσο ιδιαίτερο, που είναι να απορεί κανείς πώς και δεν υπάρχει άλλο ολόιδιο. Όμοιο μπορεί, ακριβές αντίγραφο όχι.

Ανάλογα με τα βιώματά μας, διαμορφώνουμε την ιδιαίτερη ψυχοσύνθεσή μας,ήδη από παιδιά, αλλά και όσο μεγαλώνουμε. Αυτήν την ψυχοσύνθεση προσπαθούμε να βγάλουμε προς τα έξω με την έκφραση, αλλά πολύ συχνά δεν μάς βγαίνει.

Θες λόγω αυστηρού οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος, θες λόγω δειλίας ή πολλών άλλων παραγόντων που δεν είναι της παρούσης, καταλήγουμε με έναν πίνακα ολόλευκο και κοινό,παρότι έχουμε ολόκληρο το σετ με τα χρώματα στην τσέπη μας. Τυχαία λες να έγραψε η Νατάσα το------->   

??

Σε κάποιες περιστάσεις πιεζόμαστε,να είμαστε αρκετά σωστοί, αρκετά αρεστοί, αρκετά ανεκτοί.

Αρκετά.

Όταν προσπαθείς να χωρέσεις σε ξένα ρούχα, πάντα κάτι θα σού φταίει.

Δεν λέω, όταν αγαπάς ο συμβιβασμός είναι καλό πράγμα, εφόσον όμως ταιριάζει στην ψυχοσύνθεσή σου, στα χρώματά σου όπως θα έλεγε μία τρελή.

Λυπάσαι,απογοητεύεσαι, κατηγορείς,ενώ αυτός που φταίει είσαι εσύ και μόνο εσύ που δεν παίρνεις την ζωή σου στα χέρια σου.

Οι άλλοι κάνουν τις επιλογές τους και εσύ καλείσαι να κάνεις τις δικές σου, χωρίς εγχειρίδιο με οδηγίες.

Να φτιάξεις τον δικό σου πίνακα,όχι να΄ακολουθείς ή να περιμένεις.

Και το να κάνεις μια σύνθεση απαιτεί να ξέρεις να βλέπεις,να ακούς και να νιώθεις.

Να παίρνεις ιδέες,αλλά να της προσαρμόζεις στα δικά σου, μοναδικά δεδομένα.

Θεωρώ πως σε αυτή την ζωή,ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε είναι να μπορούμε να εκφράζουμε όσα νιώθουμε χωρίς να μάς νοιάζουν  και τόσο οι περιορισμοί.

Να σεβόμαστε κανονισμούς,  αλλά να μην αλλάζουμε αυτό που είμαστε τελικά.

Αυτό που νιώθουμε πως έχουμε να προσφέρουμε.

Το μοναδικό.

Που σε πολλούς μπορεί να μην αρέσει, αλλά η αυθεντικότητά του μάς απελευθερώνει.

Γιατί, τελικά,όπως είπε και η Marylin Monroe "Αν όχι ο εαυτός μου, ποιός μπορώ τότε να είμαι?".

Προσπάθησα να γίνω ψηλός, φορώντας τακούνια.

Προσπάθησα να γίνω Pamela Anderson, βάζοντας εμφυτεύματα σιλικόνης.

Προσπάθησα να γίνω δημοφιλής, με το να ντύνομαι μοδάτα.

Προσπάθησα να αρέσω σε ανθρώπους που ακόμα και να εξαπέλυα όλα τα χρώματα της ψυχής μου μπροστά στα μάτια τους δεν θα άρεσα ποτέ.

Όχι γιατί έκανα κάτι, απλά γιατί κάποια πράγματα στην ζωή είναι θέμα γούστου.

Τελικά, σταμάτησε να με νοιάζει και τόσο.

Διότι, η μόνη επιλογή που είχα εξ' αρχής ήταν να αφήσω όλα αυτά τα υποκατάστατα και να είμαι αληθινός άνθρωπος.

Αφήνοντας πίσω το βάρος που επιτάσσουν οι σύγχρονες "in" κοινωνίες, η αλήθεια ήταν πως έμεινα σε ένα δωμάτιο εγώ, ο καμβάς και τα χρώματα.

Και δεν είχα περιθώριο παρά να είμαι αυτό που αισθάνομαι.

Και να ξεκινήσω να ζωγραφίζω.