«Γιατί;» Μήπως καλύτερα «Γιατί όχι;» ?

Έκανα μια ανέμελη βόλτα σε άγνωστα μονοπάτια...
Κατεβαίνοντας εκείνα τα σκαλιά, θυμάμαι πως με συνόδευε η αίσθηση του φόβου. Φόβος για το άγνωστο που θα αντικρύσω, φόβος μήπως χαθώ και δεν βρω ξανά τον δρόμο του γυρισμού.. Η ομορφιά και παράλληλα μια δόση περιέργειας με έκαναν να ακολουθήσω το μικρό σοκάκι για να δω πού θα με βγάλει.
Χρώματα παντού και αρώματα που δεν είχα συναντήσει ξανά. Χαμόγελα και άνθρωποι διαφορετικοί, διαφορετικοί από εμένα, διαφορετικοί και μεταξύ τους. Μουσικές και τραγούδια που γνώριζα και όμως τα άκουγα με διαφορετικό τρόπο.
Για λίγο έγινα όλα εκείνα τα συναρπαστικά που δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα μπορούσα να γίνω. Και ας ήμουν απλά σε ένα άγνωστο μονοπάτι.
Η αλήθεια είναι πως χαιρόμουν που είχα χαθεί. Αισθανόμουν σαν τουρίστας σε νησί, με ένα σακίδιο στην πλάτη και με προορισμό μονάχα κάθε τί καινούριο.
Ήθελα να φωτογραφίσω τα πάντα, σαν κάτι μέσα μου να μού ψιθύριζε πως δεν θα μείνω αιωνίως εδώ, για να θυμάμαι όλες τις όμορφες μέρες που έζησα τολμώντας να διασχίσω το σοκάκι.
Στο επόμενο σκαλοπάτι, συνάντησα την οικειότητα, τους φίλους και την ζεστασιά. Την απλότητα και την προσπάθεια. Το γνώριμο. Την πατρίδα, που σε κάνει να θες να μείνεις εκεί και να μην φύγεις ποτέ. Εκεί έγινα όσα αρνήθηκα, και κατάλαβα πως δεν είναι μόνο το άγνωστο αυτό που μάς συναρπάζει τελικά. Είναι τα μικρά καθημερινά πράγματα που μάς δένουν.Η αγάπη.
 Και όμως, έπρεπε να αλλάξω σκαλοπάτι...
Είδα την λάμψη, την μεγαλειότητα, το συναρπαστικό. Άκουσα την μουσική με τα αυτιά του κόσμου και είδα όλα εκείνα τα λαμπερά πρόσωπα με τα μάτια ενός νέου που θέλει να διασκεδάσει, να δοκιμάσει τα όριά του, να δει μέχρι πού αντέχει να φτάσει. Και χόρευα, χόρευα,χόρευα.........
Έγινα για λίγο αυτό που ήταν οι άλλοι, μόνο για να τους γνωρίσω και να με γνωρίσουν καλύτερα.Και να χορέψουμε μαζί.
Η επόμενη στροφή μού έδωσε γνώση, επικοινωνία. Με έμαθε να λέω την άποψή μου και να αγωνίζομαι για τις πεποιθήσεις μου. Κάθε μέρα να θέλω να μαθαίνω κάτι καινούριο, ακόμα και αν αυτό είναι πώς να δένω τα κορδόνια μου.
Έγινα για μια στιγμή, το παιδί που θέλει να ρωτάει και να του απαντούν. Για να μαθαίνει.
Βήματα μπροστά,βήματα πίσω,αδιέξοδα.
Η ζωή είναι απρόβλεπτη και ποτέ δεν ξέρουμε τί μάς επιφυλάσσει το επόμενο σκαλοπάτι.
Τελικά, αυτό που έχει σημασία είναι να τολμάμε να ζήσουμε, και να διασχίζουμε το μονοπάτι στο οποίο καλώς ή κακώς το παρόν μας μάς έχει φέρει. Να μαθαίνουμε, να βλέπουμε και να ακούμε από το τώρα.
Όταν κοιτάζουμε εκείνη την παλιά φωτογραφία να χαμογελάμε, γιατί εκείνες οι στιγμές μάς έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα.Μάς έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα.
Ακόμα και οι δυσκολίες, είναι εδώ για να μάς θυμίζουν πως τελικά βγήκαμε πιο δυνατοί και τα καταφέραμε.
Όσο είμαστε υγιείς, μπορούμε να ρισκάρουμε. Να ανεβοκατεβαίνουμε σκαλοπάτια και να ακολουθούμε νέους δρόμους, με τις γνώριμες ή και τις άγνωστες καταστάσεις που αυτοί μάς παρέχουν.
Πριν λοιπόν σε κατακλύσουν οι σκέψεις και οι ανησυχίες για το αν πρέπει στην ζωή σου να κάνεις αυτό που σε εξιτάρει, απλά σκέψου:
«Γιατί όχι?».  Τουλάχιστον δοκίμασε.