Περί ονείρων.............

       «Το σωστό είναι να ακολουθείς τα όνειρά σου» ακούω παντού. Και όμως, μεγαλώνοντας βλέπω τους ανθρώπους να ακολουθούν μονοπάτια τα οποία δεν ήταν η μεγάλη τους φαντασίωση από τα παιδικά τους ήδη χρόνια.

Από την άλλη, είναι τόσο απλό; Επιλέγεις μια καριέρα όσο είσαι παιδί και ακολουθείς έναν προδιαγεγραμμένο δρόμο, ώσπου να την κατακτήσεις;
Προσωπικά δεν θυμάμαι να είχα ένα συγκεκριμένο όνειρο από παιδί. Μού άρεσε να γράφω, να διαβάζω, να φωτογραφίζω, να φροντίζω τα κατοικίδια, να ακούω και να αναπαράγω μουσική.. Δεν είχα όμως μπει στην διαδικασία να φανταστώ ποιό θα ήταν το επάγγελμά μου σε είκοσι χρόνια. Άντε να οραματιζόμουν την αυριανή συνάντηση με την Μαιρούλα και τα καινούρια playmobil της που θα έφερνε για να παίξουμε.
Και πες ότι με τα χρόνια, ανακαλύπτεις τί είναι αυτό που θα προτιμούσες, αυτό που αγαπάς πιο πολύ και δεν μπορείς να φανταστείς την ζωή σου υπό την απουσία του. Είναι τόσο απλό το να το κερδίσεις; Από ικανότητες και από προσπάθεια δεν στερείσαι, το ζήτημα είναι, τί συμβαίνει με τα έξοδα και τα πρακτικά καθημερινά προβλήματα διαβίωσης;  Αν δεν δικαιούσαι ελαφρύνσεις από το κράτος και οι γονείς σου δεν μπορούν να σε βοηθήσουν,τί είναι σωστό να κάνεις, να αφήσεις το όνειρο σε αναμονή για όταν,όποτε μπορέσεις να το κηνυγήσεις, ή να ζεις υπό πολύ δύσκολες συνθήκες και να το παλέψεις όσο μπορείς σε μία άγνωστη τοποθεσία;

Είναι και άλλοι άνθρωποι όμως που ως «όνειρο» δεν βλέπουν τις σπουδές και τον ρόλο τους στην κοινωνία μας, αλλά την δημιουργία οικογένειας και την αγάπη, τους ισχυρούς δεσμούς μεταξύ των ανθρώπων, την μητρότητα, την πατρότητα.. Πολύπλοκες σχέσεις, μόδες που συνεχώς μεταβάλλονται, επικοινωνία μέσω facebook και skype, εγωϊσμός. Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις. Και μετά από πολλές αποτυχημένες σχέσεις, το ερώτημα είναι: Αξίζει να το παλέψεις;

Tόσοι πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι, ακόμα περισσότεροι και διαφορετικοί στόχοι.Η λίστα με τα ερωτήματα είναι ατελείωτη.

Ένα χάος το μυαλό σου όταν η κολλητή σου που ήταν γεννημένη για μεταφράστρια παντρεύεται, όταν βλέπεις εκείνη την φίλη που θα ήταν η τέλεια σύντροφος για κάποιον εκεί έξω να είναι μόνη λόγω ελλειπών ευκαιριών και περίεργων συγκυριών. Άνθρωποι που μια ζωή είχαν απωθημένο την εξοχή κάθε μέρα ρουτινιάζουν σε μια ατελείωτη πόλη λόγω λάθος εργασίας, νέα παιδιά που έχουν έμπνευση και μεράκι για δημιουργία να συμβιβάζονται σε μία πεζή καθημερινότητα επειδή είναι η μόνη τους επιλογή.

Και κάπου πιάνεις και τον εαυτό σου να ταυτίζεται με τα παραπάνω και τα «γιατί;» σου να πολλαπλασιάζονται.

Από μια άλλη σκοπιά τώρα, παρατηρείς ΕΚΕΙΝΟΥΣ τους ανθρώπους που κάθε μέρα προσπαθούν για κάτι αντικειμενικά μη κερδοφόρο ή κοινωνικά συμβατικό. Ναι, ΕΚΕΙΝΟΥΣ, που ενώ δεν είναι πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, μέχρι και στις δυσκολίες θα σού πουν : «Όλα καλά θα πάνε στο τέλος,αρκεί να το θες πολύ,να το αγαπάς».
Τους Ονειροπόλους.
Ήμουν τόσο επικεντρωμένη στο να κάνω πραγματικότητα το όνειρο που κάποια στιγμή στην ζωή μου κατάλαβα ότι είναι αυτό που αγαπάω, που, όταν έπεσα, όταν πέσαμε, θεώρησα πως ήρθε η καταστροφή.
Και μετά κοίταξα γύρω μου.
Ευτυχισμένοι δεν είναι φίλε μου όσοι έχουν πετύχει τα πάντα.
Ευτυχισμένοι είναι αυτοί που δεν αφήνουν καμία αποτυχία να σβήσει το μεράκι και την καλή τους διάθεση, αυτοί που προσπαθούν κάθε μέρα ,σε όποιο κεφάλαιο της ζωής τους και αν βρίσκονται , για να μην φύγει ποτέ από την καθημερινότητά τους αυτό το κάτι μικρό που αγαπούν.
Και, ίσως μια μέρα, αυτή τους η προσπάθεια να τους καταξιώσει(ποιός υπογράφει το αντίθετο;).Ίσως όμως και όχι.
Αλλά και πάλι,θα είναι άνθρωποι γεμάτοι. Άνθρωποι που ονειρεύονται και προσπαθούν ανεξαρτήτως των συνθηκών.
Kαι τελικά, αυτό είναι που έχει σημασία.