Ευγενική απροσεξία

          Μία από τις χιλιάδες νέες τάσεις τις μεγαλούπολης,είναι το ότι οι άνθρωποι δεν είναι 'υποχρεωμένοι' να μιλούν μεταξύ τους και να διαμορφώνουν συναναστροφές.Περπατάς στον δρόμο και κανείς δεν σε παρατηρεί, όπως και εσύ δεν παρατηρείς κανέναν, διότι έχετε κάνει μεταξύ σας αυτήν την σιωπηρή συμφωνία. Αγνοείς τον διπλανό σου, όχι από κακία ή από αδιαφορία,αλλά από ευγένεια. Ναι,βέβαια, του κάνεις χάρη που δεν παραβιάζεις την ήσυχη ζωή του, όπως και εκείνος δεν εμπλέκεται στην δική σου,διευκολύνοντας σε από τον κόπο του να πεις μια καλημέρα. Έλα τώρα,μεταξύ μας μιλάμε, παραδέξου το, πραγματικά βαριέσαι να πεις "Καλή σου μέρα" !Ή,είσαι τόσο πιστός στα στερεότυπα της εποχής,που σού φαίνεται εξωπραγματικό το να μιλήσεις σε κάποιον που δεν γνωρίζεις.
  
       Όταν μία κοινωνία είναι μικρή, είναι πολύ πιο εύκολο να καλημερίσεις τον γείτονά σου και εκείνος να ανταποδώσει με χαμόγελο. Για αυτό οι άνθρωποι στα χωριά μοιάζουν να νοιάζονται περισσότερο για τα άτομα που βλέπουν καθημερινά από ότι εκείνοι που ζουν σε ένα κέντρο με χιλιάδες κατοίκους, αντικρύζοντας πολλά διαφορετικά πρόσωπα κάθε μέρα που περνά. Δεν φταίει αυτό που λέμε "αντιπάθεια" στην περίπτωση αυτή. Πότε να προλάβεις να αντιπαθήσεις τον άλλον όταν ούτε καν έχεις γυρίσει να τον κοιτάξεις; Η αιτία της αποξένωσης που έχει αναπτυχθεί στις μέρες μας, είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος για οτιδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό μας και την δική μας καθημερινότητα,το δικό μας πρόγραμμα,τις δικές μας υποχρεώσεις και ανάγκες.
           

Ίσως πάλι να ευθύνεται και η ανάπτυξη της τεχνολογίας. Διότι,με τόσους υπολογιστές που ερχόμαστε σε επαφή καθημερινά, έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε τα πάντα ως αυτόματα μηχανήματα. Επισκεπτόμαστε ένα μαγαζί και λέμε "Ένα κιλό ψωμί" ,δεν ενδιαφερόμαστε να μάθουμε ποιός είναι ο άνθρωπος που έχουμε απέναντί μας,δεν τον χαιρετάμε. Αλλά και στην περιπλάνησή μας στο κέντρο. Δεν θα αναφερθώ στους αγνώστους-γιατί προφανώς είναι δύσκολο πράγμα να λες γεια κάθε δύο δευτερόλεπτα- αλλά στα άτομα που γνωρίζουμε και δεν κάνουμε τον κόπο να τους μιλήσουμε. Ποιός ο λόγος;Μάς έχει συνεπάρει τόσο πολύ η ρουτίνα μας που προτιμούμε να αγνοήσουμε τον διπλανό μας από το του να χαρίσουμε χωρίς δισταγμό ένα γλυκό χαμόγελο;
     Ας σκεφτούμε την χειρότερη επίπτωση του να είσαι ανοιχτόκαρδος και ευγενικός με όλους. Το πολύ πολύ να μην απαντήσουν και να σε θεωρήσουν υπερβολικά χαρούμενο.
Αναλογίσου όμως: Θα ήταν καλύτερο να ήσουν αδιάφορος,αγενής,ένας άνθρωπος που πιστεύει σε εννοούμενες συμφωνίες σιωπής και πλήρους αποξένωσης;
Ευγενικά αδιάφοροι,αυτό είμαστε τελικά.
Και όλο αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι:Τόσο πολύ κοστίζει τελικά μία καλημέρα;
Η απάντση δική σου.