Πολύτιμοι θησαυροί.

Θυμάμαι που όταν ήμουν παιδί, κρατούσα το αγαπημένο μου παιχνίδι σαν τον πολυτιμότερο θησαυρό. Δεν το άφηνα από τα χέρια μου, γιατί φοβόμουν πως μια μέρα θα το χάσω. Και, κανένα καινούριο παιχνίδι δεν θα του έμοιαζε.

Όποιος πει ότι δεν έχει πιάσει τον εαυτό του να φοβάται μην χάσει κάτι που τον κάνει χαρούμενο, θα ψεύδεται.
Είσαι τόσο καλά, που θες να αγκαλιάσεις όλο τον κόσμο, θες να φωνάξεις ότι είσαι μια χαρά, θέλεις να προβείς σε συγκινησιακές κινήσεις έκφρασης του συναισθηματικού σου παραληρρήματος.
Όμως, αντί για αυτό, όταν σε ρωτούν "πώς είσαι;", απαντάς ένα ξερό "καλά, όλα καλά."και δεν δίνεις συνέχεια στο θέμα (δεν χορεύεις ας πούμε).
Και καλά, να μην πεις στην παλιά συμμαθήτρια που συνάντησες στον δρόμο πως είσαι τόσο καλά που θες να σκάσεις το καταλαβαίνω.

Εμείς οι φοβισμένοι όμως, τείνουμε να κρύβουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα και από τους άμεσα ενδιαφερόμενους.
Θα μού πεις, "η κούκλα δεν μιλούσε, δεν καταλάβαινε, την αγκάλιαζα και την έκανα ό,τι ήθελα, δεν υπήρχε η ανησυχία μήπως εκτεθώ/ παρεξηγηθώ. Με τους ανθρώπους είναι λίιιγο διαφορετικά.".





Έτσι, επειδή δεν θες να χάσεις αυτό το καλό που σού συμβαίνει, προσπαθείς να κρατάς τις ισορροπίες σε λογικά επίπεδα.
Την μία εκφράζεις τον ενθουσιασμό σου, την άλλη αναρωτιέσαι "μωρέ, μήπως χαίρομαι άδικα τόσο πολύ;", έτσι βάζεις φρένο στα συναισθήματά σου, στενοχωριέσαι με αυτό και ο φόβος σε κυριεύει.

Σκέφτεσαι σενάρια καταστροφής και αγχώνεσαι χωρίς λόγο.
Θυμάσαι τότε που σού έπεσε το παιχνίδι στα λασπόνερα επειδή το άφησες για λίγο από την προσοχή σου και δεν θες να παραδεχθείς πως θα βιώσεις ξανά την απώλεια, αυτή τη φορά σε μεγαλύτερο βαθμό.

Ας σταματήσουμε να σκεφτόμαστε το μέλλον.

Ας εστιάσουμε σε αυτό που διαθέτουμε, στο παρόν μας.

Σίγουρα κάποια μέρα θα χαθεί, μα, αν μάθουμε να ζούμε την στιγμή χωρίς φόβο και άγχος, θα έχουμε να θυμόμστε μόνο τα καλά που πέρασαν από την ζωή μας, όχι μια περίοδο που φοβόμασταν χωρίς λόγο.

Θα θυμόμαστε εκείνο το παιχνίδι, επειδή ήταν θησαυρός, όχι επειδή έπεσε στα λασπόνερα.