Ανώνυμα σχόλια ή επώνυμη προσπάθεια;

"this ain't love, it's clear to see, but darling stay with me".
Με αφορμή αυτόν τον στίχο, ε, ίσως και με τα λόγια μιας φίλης πως "δεν μού αρέσει και τόσο, αλλά σίγουρα δεν θα μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτόν", αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο.
Ως παιδί , είχες στο μυαλό σου την εικόνα του ρομαντικού έρωτα, ζωγράφιζες με καρδούλες τα βιβλία και κύκλωνες την φράση "και την φίλησε". Έβλεπες την μαμά και τον μπαμπά που αγκαλιάζονταν και πρόσεχαν ο ένας τον άλλον και σού φαίνονταν όλα τόσο απλά, τόσο φυσικά! Πίστευες πως μια μέρα θα το βρεις και εσύ αυτό. Πιο συγκεκριμένα πίστευες ότι θα έρθει. Και θα σε φιλήσει. Και this is the happy ending. *καρδούλες*αστεράκια*πυροτεχνήματα* .

Περίπου 15 χρόνια μετά, και μετά την ιντερνετική εξάπλωση, κάθεσαι και διαβάζεις εκείνη την ανόητη στήλη που ο κάθε μόνος γράφει τον πόνο του. Ώρες ώρες είναι η καλύτερη παρέα(άντε να πεις στην Μαρία που είναι παντρεμένη με παιδί πόσο βασανιστικό είναι να είσαι στην καλύτερη σε κατάσταση friends with benefits, στην χειρότερη, single. Ή μήπως να αντιστρέψω το 'καλύτερη' και το 'χειρότερη'; Πας και το γράφεις ανώνυμα.). Βέβαια, μέσα από τέτοιες σελίδες, μπορείς και βλέπεις την ωμή αλήθεια.

Ανώνυμοι άνθρωποι ζητούν από ανώνυμους ανθρώπους να τους προσέξουν. Πες μου, ειλικρινά πες μου, ακόμα και να το δει, αν δεν ενδιαφέρεται θεωρείς ότι θα σού δώσει την προσοχή που θέλεις;
Άλλοι, έχουν υπερβολικές απαιτήσεις και τις εκφράζουν σε 5-10 γραμμές. Βλέπεις τόσα ευτυχισμένα ζευγάρια και όμως, υπάρχουν επιθυμίες που καταπιέζονται, στερεότυπα που έχουν στρογγυλοκαθίσει μέσα σε κεφάλια και δεν λένε να φύγουν από εκεί, υπάρχουν ανεξήγητες προσδοκίες και μία τάση να μην αποδεχόμαστε το διαφορετικό, και όλα αυτά, εκφράζονται σε μία οθόνη.
Μπορεί να φαίνονται όλα καλά στην εποχή μας, αλλά δεν είναι ουσιαστικά όλα καλά, όσο υπάρχουν άνθρωποι που δεν λένε αυτό που νιώθουν ή δεν επιλέγουν αυτό που στα αλήθεια θέλουν, ή δεν μαθαίνουν να γνωρίζουν ανθρώπους αντί να περιμένουν ετοιμοπαράδοτο πακέτο.

Έτυχε να διαβάσω κάπου για το ιδανικό και για το πραγματικό. Το ιδανικό είναι μέσα στο κεφάλι μας. Το πραγματικό πάλι είναι εκεί έξω. Το πρώτο, το περιμένεις. Το δεύτερο, το ανακαλύπτεις.
Τί είναι περισσότερο συναρπαστικό; Να περιμένεις σε όλη σου την ζωή ή να μάθεις να αλληλεπιδράς με τα άτομα που σε ενδιαφέρουν; Ή, ακόμα χειρότερα, να περιμένεις πότε θα αλλάξει ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου ή να μάθεις πώς είναι να αλλάζουν δύο άνθρωποι μαζί, κάνοντας αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Και πες μου, τελικά τί λύνεις γράφοντας σε τέτοιες σελίδες τα παράπονά σου επειδή ο άλλος δεν είναι τέλειος/η άλλη δεν είναι τέλεια; Αν είσαι μόνος, να το καταλάβω. Μα να έχεις κάποιον να σε νοιάζεται και εσύ να παραπονιέσαι που κλωτσάει στον ύπνο του και να σού κάνουν από πάνω και 40 like, ε, αυτό, το λες και κουλό.

Κάνοντας Log out, θα επιστρέψω στο ζήτημα της φίλης.
Όταν είχαμε στο μυαλό μας τον εξιδανικευμένο έρωτα, θεωρούσαμε πως όταν θα ερωτευόμασταν, ο άλλος θα ήταν η ζωή μας ολόκληρη.
Μάλλον δεν είχαμε ανακαλύψει ακόμα τις χαρές της εξόδου με τα παιδιά στην μπυραρία, την βόλτα με το ποδήλατο και την ανάγνωση μυθιστορημάτων 200 σελίδων. Εκ των πραγμάτων, δεν γίνεται να είναι ο άλλος η ζωή σου. Τουλάχιστον όχι από την αρχή. Δεν γίνεται να γνωρίζεις κάποιον για 2 μήνες για παράδειγμα, και να σταματάς να έχεις την καθημερινότητα που είχες, επειδή ερωτεύτηκες.
Αλλά και σε σοβαρή σχέση χρόνων να είσαι, θεωρείς ότι είναι γοητευτικό για τον άνθρωπο που σε ενδιαφέρει να μονοπωλεί την σκέψη σου και να απαιτείς να μονοπωλείς την δική του;
"Μα έτσι πιστεύαμε όταν ήμασταν παιδιά!" θα μού πεις.
Όταν ήμασταν παιδιά....


Η μαμά και ο μπαμπάς, που είχαν έχουν και πιθανότατα θα έχουν τις καρδούλες, τα πυροτεχνήματα και το αίσιο τέλος, έχουν παλέψει για να τα καταφέρουν να μάθουν ο ένας τον άλλον, να αποδεχθούν και να είναι μαζί ευτυχισμένοι.

Ναι, μπορεί το παιδικό σου μυαλό να πίστευε πως "τα καλύτερα θα έρθουν", πως μια μέρα θα γίνει το μεγάλο μπαμ και όλα τα σκόρπια κομμάτια σου θα μπουν σε μια σειρά, όμως δεν είναι έτσι.
Οι σχέσεις, θέλουν υπομονή, προσπάθεια και ειλικρίνεια.
Και πάνω απ' όλα θέλουν αποδοχή.

Και παλιότερα η μαμά και ο μπαμπάς φλέρταραν στην καφετέρια, δεν γνωρίστηκαν σε chat rooms.
Όσο ζούμε στην εποχή που οι άνθρωποι λένε τα παράπονά τους στο διαδίκτυο για να πάρουν likes συμπόνιας , που αποχωρούν με τον πρώτο τσακωμό καθώς "δεν τους κάνει" ο άλλος(πότε πρόλαβαν να τον γνωρίσουν και να το διαπιστώσουν;),  που στα δύσκολα δεν μπορούν να πουν "μωρέ, μού σπάει τα νεύρα, ώρες ώρες με κουράζει και νιώθω ότι δεν μ' αρέσει και τόσο, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτόν-ήν.", θα υπάρχει πρόβλημα.

Ζούμε στην εποχή της ευκολίας, του πακέτου και των υψηλών προσδοκιών που εκφράζονται μέσω χαζών σελίδων στο internet.
Ξέρεις τί όμως;
Υπάρχουν και εκείνα, τα μοναχικά παιδιά, που δεν εκφράζουν παράπονα ή φιλοδοξίες.
Κάνουν λόγο για συναισθήματα, έρωτες και δυσκολίες που ξεπερνιούνται.
Τί και αν δεν είναι όλη σου η ζωή;
Δεν μπορείς να φανταστείς την ζωή σου χωρίς αυτήν-όν πλάι σου, και αυτό είναι ένα πρώτο βήμα για να προσπαθείς, για να προσπαθείτε, να μην φύγετε στον πρώτο τσακωμό, αλλά να αλλάζετε μαζί σε κάθε τσακωμό.

15 χρόνια μετά, ανακαλύπτεις πως δεν είναι όλα μόνο *καρδούλες,* αστεράκια, *πυροτεχνήματα*.
Εκτός και αν εννοείς αστεράκια που σού πέφτουν στο κεφάλι. Εκεί πάω πάσο.

"this ain't love, it's clear to see, but darling, stay with me".