Οι καλημέρες και οι καληνύχτες μας.

Παρατηρώντας τα λεωφορεία να έρχονται και να φεύγουν, πολλά και διαφορετικά κάθε φορά, ενώ ευχόμουν να είχα ένα αμάξι για να ξεφύγω από αυτό το μπέρδεμα, σκέφτηκα πως έτσι κάπως είναι και οι ανθρώπινες σχέσεις.

Έρχεται ο Μάκης, βλέπετε ηλιοβασιλέματα, πηγαίνετε για περπάτημα, αναπτύσσετε τον δικό σας κώδικα επικοινωνίας, έχετε τα δικά σας τραγούδια, συζητάτε με τις ώρες, γνωρίζει τις παρέες σου και εσύ τις δικές του, ανταλάσσετε πονηρά μηνύματα, κάνετε εκπλήξεις, ταξιδεύετε για να δείτε ο ένας τον άλλον, μοιράζεστε την καλημέρα και την καληνύχτα σας. Όμως ξαφνικά κάποιος βαριέται και όλα τα παραπάνω περνούν στο παρελθόν οριστικά.

Έρχεται ο Τάκης. Βλέπετε ανατολές, κάνετε μαζί ποδηλατοβόλτες, λέτε αστεία, χορεύετε εκείνο το τραγούδι, τα λέτε όλα με τα μάτια, γνωρίζει την κολλητή σου, είναι πρόστυχο μυαλό, κάνετε τρέλες, έρχεται με το ποδήλατο μέχρι το σπίτι σου για να σε πάρει και ας μένεις μακριά απο το δικό του, μοιράζεστε την καλημέρα και την καληνύχτα σας. Μέχρι που σταματάει ένας από τους δύο να λέει καλημέρα και καληνύχτα.

Μετά, να και ο Σάκης. Ζωγραφίζετε μαζί ηλιοβασιλέματα και ανατολές, κάνετε βόλτες και ταξίδια με την φαντασία όσο πίνετε μπύρες στην ταράτσα, τραγουδάτε και ας ξυπνάτε τον γείτονα με την παραφωνία σας, μένετε μαζί και έτσι κανείς δεν χρειάζεται να κάνει ταξίδια, γελάει με τις πονηρές σου ατάκες(που να ήξερε ποιοί σού τις έμαθαν), παρηγορεί την φίλη σου που χώρισε, κάνετε αγκαλιές και μοιράζεστε την καλημέρα και την καληνύχτα σας. Μέχρι που παρηγορεί υπερβολικά πολύ την φίλη σου και του φέρνεις τα ηλιοβασιλέματα και τις ανατολές στο κεφάλι.

Τα φτιάχνεις με τον Λάκη. Ο Λάκης έχει φωτογραφίσει τα ομορφότερα ηλιοβασιλέματα και τις πιο πολύχρωμες ανατολές που υπάρχουν,  πινει μπύρες όσο περπατάει, πάει από συναυλία σε συναυλία χορεύοντας ενώ παράλληλα τραγουδάει φάλτσα, έρχεται στο σπίτι σου να σε πάρει για να πάτε να ταξιδέψετε μαζί, μοιράζεστε την καλημέρα και την καληνύχτα σας. Μόνο που δεν έχετε χημεία.

Χωρίζεις λοιπόν με τον Μάκη, με τον Τάκη, με τον Σάκη, με τον Λάκη.

Βλέπεις την ανατολή και την δύση, πας για περπάτημα, παραμιλάς και φαντάζεσαι, ζωγραφίζεις, γράφεις και φωτογραφίζεις, ταξιδεύεις, κάνεις τρέλες και εκπλήξεις, γνωρίζεις παρέες, παρηγορείς και παρηγορείσαι, μένεις σε σπίτια φίλων, πίνεις μπύρες στην ταράτσα, πας σε συναυλίες. Ο γείτονας ακόμα παραπονιέται για την παραφωνία σου και ακόμα λες πονηρές ατάκες.

Όλα αυτά τα έκανες και θα τα κάνεις ανεξαρτήτως Μάκη,Σάκη,Τάκη,Λάκη.

Όσα λεωφορεία και αν αλλάξεις πάντα θα επιστρέφεις στους δρόμους που έχεις χαράξει.

Όμως, να. Σε κούρασαν τα πήγαινε- έλα. Ζαλίστηκες. Σαν να βλέπεις επαναλήψεις στην tv.

Ίσως δεν ζητάς μόνο φωτογραφίες και ζωγραφιές, γνωριμίες και τρέλες, εκπλήξεις και ταξίδια.

Ζητάς μια καλημέρα και μια καληνύχτα που δεν θα σβηστούν για χαζούς λόγους, ακόμα και στα δύσκολα, στα όχι τόσο φαντασμαγορικά, κάποιον να σε παίρνει στα σοβαρά και να μην σε βλέπει σαν "μία ακόμα σχέση που θα τελειώσει" αλλά σαν άνθρωπο, με αδυναμίες και λάθη, που όμως δεν μπορεί να του αφήσει το χέρι.

Και αν πηγαινοέρχονται τα λεωφορεία μην σε νοιάζει.

Πήγαινε με τα πόδια, και μάθε πως με δυσκολία χτίζονται οι σχέσεις που στηρίζονται σε καλημέρες και καληνύχτες αληθινές που δεν ξεχνιούνται.