Stand up! Comedy?

Καθόμουν και σκεφτόμουν με παράπονο πως ποτέ μου δεν είχα χιούμορ. Ήμουν όμως πρώτη στα πειράγματα.

Αν το χιούμορ ορίζεται με βάση αυτά με τα οποία γελούν οι πολλοί, ε όχι, δεν θα ήθελα να είμαι και πολύ αστεία και αυτό γιατί τα αστεία της εποχής μου κρίνω πως είναι μπανάλ.

Στη δεκαετία του 1950-60 όμως όσα ίχνη χιούμορ μπορεί να έχω θα γίνονταν αντιληπτά. Γιατί το χιούμορ, κατά τη γνώμη πάντα της γράφουσας, είναι δύσκολο.

Συνδυάζει αυθορμητισμό και εξυπνάδα.

Και δε μιλάω εξ ατομικής πείρας αλλά ως παρατηρήτρια έξυπνων ανθρώπων. Πόσες ώρες είχα περάσει γελώντας με τα αστεία ανθρώπων που θεωρούσα έξυπνους.

Γιατί ναι ρε συ, αστείο δεν είναι κάτι που αποτελεί προϊόν κοροϊδίας. Ίσως μπορεί να είναι ο λόγος αυτοσαρκασμός. Αλλά πιο αστείο είναι εκείνο το αστείο που δεν περίμενες ότι θα ακούσεις, που έκρυβε από πίσω μια καλή ιστορία και ευφάνταστο λόγο.

Το περίεργο με τους γνήσια αστείους ανθρώπους, σε κάθε εποχή, είναι πως τους βγαίνει αυτόματα γιατί τους αρέσει αυτό που κάνουν.

Κι ενώ για τον εαυτό μου νιώθω πως θα είχα πέραση σε μια ειδική δεκαετία για πολύ συγκεκριμένους λόγους (είμαι ψωνάρα και θέλω εκλεπτυσμένες ατάκες), για τους διαχρονικά αστείους νιώθω σεβασμό.

Επειδή οι πραγματικοί χιουμορίστες ποτέ τους δεν βλάπτουν ούτε μυρμήγκι.

Και όσοι τους μιμούνται, είναι μέρος τάσεων απομίμησης του σύγχρονου κόσμου.

Κι αν βλάψουν κατά λάθος έχουν στρατηγική: αυτοσαρκασμός.

Πάντως δεν το κάνουν δουλειά για να κράζουν τη σύγχρονη εποχή.

Γιατί και αυτό μπανάλ είναι.

Τι, όχι;

1950. Over.