Η παραλογοτεχνία περί παλιού σινεμά

Είχα ξεκινήσει να πάω να δω μια πολύ συγκεκριμένη ταινία με έναν αγαπημένο μου ηθοποιό μα για ακόμα μια φορά κάτι είχε συμβεί και ήμουν αργοπορημένη.

Είχε πάει παρά δέκα και η ταινία ξεκινούσε και μισή. Και καλά να χάσεις ένα μόνο δεκάλεπτο από την ταινία, επιτρεπτό. Ένα εικοσάλεπτο όμως;

Πως θα έγραφα μετά μια ολοκληρωμένη άποψη; Βλέπεις, είχα κάνει συμφωνία να βλέπω ταινίες και μετά να γράφω κριτικές για αυτές. Καλά μη φανταστείς πως είμαι καμιά κριτικός περιοπής, όπως εκείνοι οι παλιοί κινηματογραφόφιλοι που έγραφαν στις εφημερίδες που διάβαζα για την σχολή. Την έρευνά μου όμως, μια φορά, την κάνω.

Το μάτι μου έπεσε πάνω στο όνομά του. Το ξέρω, δεν είχε φτιάξει εκείνος την ταινία, αλλά και μόνο το ότι στην αφίσα υπήρχε το δικό του όνομα με έκανε να θέλω να την δω.

Μεγάλος παραμυθάς ο τύπος. Πρόσφατα είχα δει ένα παραμύθι του, όχι από εκείνα τα πολύ τρομακτικά, από τα άλλα, τα ολίγον τι παιδικά. Τι σινεφίλ είσαι αν δε βλέπεις που και πού ταινίες και για παιδιά; Τα παιδιά τρόμαξαν λίγο με το σκοτεινό στιλ του. Εγώ όχι. Θαρραλέα, ή απλή λάτρης του στιλ του; Τέλος πάντων, πήρα εισιτήριο τζάμπα, με την ευγενική υπενθύμιση ότι αν ελέγξουν πως είμαι εξωτερική συνεργάτης κάτι θα πάει στραβά. Την επομένη θα ελέγξουν και τον αριθμό του τηλεφώνου μου. Το έκανα εικόνα.

Το κινητό χτυπάει και δεν είναι η μητέρα, ή η εταιρεία καρτοκινητής. Μου λέει "Έλα... Πήρα τον αριθμό σου από το σινεμά. Είσαι να δούμε καμία ταινία; Αλλιώς θα σε συλλάβω" και εγώ να αλλάζω δεκαπέντε χρώματα και να λέω όλο παράπονο "Άκου να σου πω, δεν παρανομώ, φίλε! Όντως είμαι εξωτερική συνεργάτης!"

Με τα πολλά πάω στο γκισέ, ξέρεις, αυτό, που σου χτυπάνε το εισιτήριο και αν κάτι πάει λίγο στραβά (για παράδειγμα δεν ακούγεται το γνώριμο σωτήριο μπιπ), εσύ σκέφτεσαι "κατάλαβα, ούτε τη δεύτερη ταινία θα δω απόψε! Πάμε για κάνα ποτάκι;"

Τελικά με ενημερώνουν πως έχω πάει εκεί περίπου μισή ώρα νωρίτερα. 

Ευτυχώς, ευκαιρία να φορτίσω το τηλέφωνο. Μη με βρίζεις, όταν είσαι έξω όλη τη μέρα και θες να κάνεις και τα χόμπυ και τις δουλειές σου μέσω διαδικτύου, ε, το κινητάκι πόσο να αντέξει.

Το βάζω σε μια πρίζα, αλλά δεν έχει καρέκλα δίπλα. Η βασιλειότης ονειρεύτηκα για ένα λεπτό μια άνετη πολυθρόνα, απέναντι θερινό σινεμά και το κινητό να γεμίζει με ενέργεια.

Δυστυχώς δεν υπήρχε ούτε καρέκλα πλαστική όπως εκείνες στις ουζερί κάτι καλοκαίρια ζεστά, με κάποιον θείο από δίπλα να λέει ιστορίες.

Βγαίνω έξω. Λέω να καπνίσω περιμένοντας.

Εκεί λοιπόν που ατενίζω μια το τηλέφωνο μια τον κόσμο μια τον εορταστικό στολισμό δύο εβδομάδες κοντά μετά το πέρας των εορτών, το εντοπίζω.

Καρτοτηλέφωνο. Ναι φίλε, καρτοτηλέφωνο. Αν σου λέει κάτι αυτή η λέξη ίσως πλησιάζεις τα τριάντα. Ίσως και να τα έχεις υπερβεί. Είμαστε πολύ κοντά, καταλαβαινομαστε. Μπορείς να συνεχίσεις να διαβάζεις.

Το βλέπω και στην αρχή σκέφτομαι να το βγάλω μια φωτογραφία. Στα χρόνια του ίντερνετ αποτελεί αντίκα. Σε λίγα χρόνια θα είμαι πλούσια και άσε τους να λένε που δεν είμαι ακόμα.

Αναρωτιέμαι όμως: Πες ότι ξεμένουμε από τηλέφωνο και το μόνο που έχουμε είναι αυτή η αντίκα.

Που θα βρούμε κάρτα για να καλέσουμε; Θα μπορούμε ακόμα και αν βρούμε να καλέσουμε τον Παναγιωτάκη και να τραγουδάμε "δε φεύγω θα μείνω όλη νύχτα στην πόρτα σου" καθότι, βεβαίως, καλούμε με απόκρυψη και δεν θα μας συλλάβει κανείς;

Και σιγά που θα βρούμε κάρτα.

Κάνε εικόνα τον περιπτερά ή την περιπτέρου.

-Γεια σας, μια κάρτα θα ήθελα...

-Τι κάρτα;

-Εχμ... Τηλεκαρτα...

Και μπαίνει ο Τριαντάφυλλος με το εξίσου βίνταζ τραγουδάκι και κάνουμε ωραιότατο ταξίδι στον χρόνο. 

Ή κλαιμε από τα γέλια, μόνο με την γκριμάτσα του ανθρώπου που έχουμε απέναντι και που νιώθει άβολα.

Εκτός αν μας δώσει τηλεκαρτα και νιώσουμε εμείς οι μαλάκες της ιστορίας.

Όπως και να έχει, κάποιος θα νιώσει άβολα, αυτό είναι σιγουράκι.

Είναι σα να ζητάς από τον περιπτερά ένα βινύλιο. Ή μια κασέτα. Ή ένα φιλμ.

Ωραίες εποχές, πάντως.

Σε λίγο αρχίζει η ταινία. Έχω να σου πω, πάλι θα αργήσω.

Πήγα που λες τουαλέτα.

Μην αγχωθεις, θα σου μιλήσω για τη στιγμή που βγήκα από την τουαλέτα (με την οποία παρεπιπτόντως γνωριζόμαστε εδώ και δεκαπέντε χρόνια, περισσότερα από όσα έχει κρατήσει η πιο μεγάλη σχέση μου). Πολλές στιγμές, μέσα, αλλά ιδίως, απ'έξω.

Μιλάμε για γέλιο.

Πηγαίναμε τώρα, εφηβα κοριτσάκια και βγάζαμε φωτογραφίες. Προφανώς και δεν είχαμε κινητά. Είχαμε κάτι καμερούλες, εκεί να δεις βινταζιά.

Και κάναμε τρελά αστεία.

Πρότεινα στα κορίτσια που έκαναν ακριβώς το ίδιο, δεκαπέντε χρόνια μετά, να τις φωτογραφίσω για διευκόλυνση. Δεν ήθελαν. 

Είχαν smartphone.

"Που ναι τα χρόνια, τα ωραία χρόνια που είχες κάμερα μια σταλιά" σιγοτραγουδώ από μέσα μου.

Μεταφερομαι νοερά έξω. Κοιτάζω το κινητό.

Ανοίγω τα πατατάκια. Τρώω δύο τρία.

Ξανακοιταζω το κινητό. Ωπ άστο παράτα το, ωραίος αυτός ο ξανθούλης εδώ δίπλα. Και ο μελαχρινός. Ωπ, το κινητό.

Γελάω γιατι με κάνω εικόνα να καταδιώκω τον επίδοξο ληστή του όχι και τόσο ακριβού τηλεφώνου μου.

Φαντάζεσαι να το βουτήξει ο ξανθούλης;

Κι εγώ να πάω να του χιμήξω τρέχοντας, αλλά όχι με την καλή έννοια.

"Ρε! Πως θα ζήσω χωρίς τηλέφωνο τώρα; Άνεργη θα μείνω. Χωρίς χόμπι. Χωρίς συνταγή του Άκη. Χώρος Λίτσα Πατέρα!"

Κοιτάζω και τι να δω. Έφυγε.

Ε μα βέβαια αφού τον γλωσσόφαγα νοερά.

Βγάζω μια φωτογραφία με τα μάτια κάτι σκιές εκεί δίπλα (το τηλέφωνο φορτίζει και δεν έχω πια μικρή γλυκιά καμερούλα) και μπαίνω μέσα για να στα πω.

Ωραίο το σινεμά ρε συ.

Που να δω και ταινία.

Ο ξανθούλης πρέπει να έχει μπει. Εγώ πάλι άργησα.

Πάω στοίχημα ότι θα δει την ίδια ταινία.

Τον έκοψα για ψαγμενο.

Μπορεί και να έχει κοβιντ και ξέχασα τη μάσκα μου, άσε, που να στα λέω.

Πάω στο γκισέ.

Να θυμηθώ να ρωτήσω για τηλεκαρτα φεύγοντας.