Αδιέξοδα.

Πολλες φορες τα αδιέξοδα σε προκαλούν.

Συχνότερα σε κάνουν να θες να φωνάξεις, ή να κλάψεις.

Κάποιες άλλες φορές σε θυμώνουν και σε μετατρέπουν σε μια εξοργισμένη πτυχή του εαυτού σου,που ήταν καλα κρυμμένη μέσα σου και δεν πίστευες ότι υπήρχε.

Άλλοτε σε ωθούν στην απελπισία και δε ζητάς τελικά τίποτα άλλο πέρα από την ησυχία σου.

Θες να το φωνάξεις πως κάτι δεν πάει καλά μα ο κόσμος είναι προσηλωμένος στα κινητά του,στις δουλειές του, στα δικά του μοναδικά δράματα.

Μια μέρα πας βόλτα στο πάρκο και βλέπεις κάτι που σου μοιάζει με μπογιά και κάτι άλλο που φαντάζει σαν καμβάς.

Έτσι,το γράφεις .

Για να το δουν οι περαστικοί και να αποφασίσουν πως έφτασε η ώρα,όπου βρίσκουν αδιέξοδα να χαράζουν νέους δρόμους.

Πορείες που μπορεί και να μην τους βγάζουν πουθενά εν τέλει,αλλά τους απομακρύνουν από τα αδιέξοδα που πίστευαν πως είχαν να αντιμετωπίσουν.

Μονοπάτια ολοδικά τους,χωρίς συγκεκριμένο νόημα ή σκοπό .

Δικα τους ομως.

Και ξέρεις κάτι; Τελικά Ίσως αρκεί μια λέξη μόνο για να μας αφυπνίσει και να μας κάνει να καταλάβουμε πως εμείς κρατάμε και τον καμβά και τη μπογιά και τις αποφάσεις και τα "αδιέξοδα".

Στα χέρια μας και στο μυαλό μας.