Σε έναν προορισμό
Τρένα.
Η αιτία που τόσος πολύς κόσμος έχει πέσει σε κατάθλιψη.
Μου αρέσουν. Θέλω να νιώθω πως είμαι επιβάτης και κατευθύνομαι κάπου.
Σε έναν προορισμό.
Πόσο δύσκολο είναι να βρει κανείς έναν προορισμό ολοδικό του;
Να έρθει πιο κοντά στον πραγματικό του εαυτό, να κατανοήσει τις ανάγκες του; Να τις αποδεχθεί, να τις αγκαλιάσει, και στη συνέχεια να κατευθυνθεί εκεί που στα αλήθεια θέλει;
Πιο εύκολο είναι να πάρει ένα τρένο και να πηγαίνει πέρα δώθε διαβάζοντας αστυνομικά μυθιστορήματα, αρλεκιν, κομικς.
Μπερδεύει λιγότερο.
Θυμάμαι που ήμασταν παιδιά.
Δε γνωρίζαμε τι πάει να πει ταξιδευτής, μα στην ουσία ταξιδευτές ήμασταν.
Είτε με τη φαντασία, είτε με την έννοια της εξερεύνησης. Ψάχναμε τα πάντα, ρωτούσαμε για όλα. Και τώρα αναζητάμε διόδους διαφυγής.
Αυτοδηλωνομαστε ''επιβατες'' επειδή φοβόμαστε που πια δεν είμαστε ούτε τόσο νέοι, ούτε τόσο θαρραλέοι.
Μόνο μια περιέργεια μας έμεινε, που συχνά δεν μας επιτρέπουν οι περιστάσεις να την εκφράσουμε.
Μεγαλώσαμε, βλέπεις.
Έχουμε γίνει όντα σουπερ- υπεύθυνα, σουπερ- σεξουαλικά, σουπερ- cool , σουπερ- ανεξάρτητα.
Είμαστε σουπερ- μόνοι. και όχι μόνοι χωρίς απόψεις, παρέες, κουβεντουλα.
Μόνοι στο πλήθος.
Επιβάτες που προτιμουν να χάνονται, παρά να βρίσκονται, λες και αυτή η διαδικασία συμβάλλει στο να θυμηθουν κάτι από την ξεχασμένη παιδικότητα τους.
Μα πες μου στα αλήθεια, εσύ, με την κίτρινη τσαντα- σακίδιο, που την πήρες και γύρισες στενάκια και μεγαλοπλατειες, τι σου προσφέρει η διαφυγή από μια ρουτίνα που ποτέ δεν ήθελες; Χρήματα; Πρόσκαιρες υποψίες αιώνιας αγάπης;
Το εισιτήριο σου για εναν κόσμο αλλιωτικο, τον κόσμο που ονειρευόσουν;
Σπαταλάμε τις ώρες μας σε μια θλίψη δίχως νόημα, σε υπευθυνότητες και τυπικότητες χωρίς σημασία.
Αντί να μας προσέξουμε και λίγο.
Αντί να κάνουμε τη μέρα μας λαμπερή.
Αντί να μπούμε στα τρένα για να ανακαλύψουμε και όχι για να διαφύγουμε.
Αν σκεπτομασταν όπως όταν ήμασταν παιδιά, θα καταλήγαμε σουπερ- επιβάτες της ζωής.
Και θα απολαμβάναμε το ταξίδι και όχι τη διαφυγή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου