Ανθρωποι σιωπηλοί.

Πολλές φορές δεν αξίζει να λες αυτά που σκέφτεσαι.

Αλλες παλι, θα ήθελες να μπορουσες να τα πεις.

Η ιδέα να γίνει ψιθυρος, ο ψιθυρος φωνη,  η φωνη κραυγή, η κραυγή συναίσθημα.

Μα όχι. Εσύ κάθεσαι και κοιταζεις τον τοίχο και δεν μιλάς.

Κρύβεις μέσα στην σιωπή καλά καλά τα συναισθήματά σου, μην τυχόν και σου τα πάρει κανεις αν τα εκφράσεις.

Και έτσι περνούν οι μέρες, έτσι μαθαίνεις να λες σε όλους "πολλές φορες δεν αξίζει να λες αυτά που σκέφτεσαι." .

Μέχρι που το πιστεύεις και εσύ ο ίδιος.

Ανθρωπε σιωπηλε. Ανθρωπε δειλε.

Ανθρωπε που όσα νιώθεις φαίνονται στα ματια σου και που δεν αντεχεις άλλο να μην αξίζει να λες αυτά που σκέφτεσαι.

Γιατί αξίζει.

Αλλά ποιός να σε ακούσει ;

Εδώ σε θέλω.

Εδώ μάς θέλω.

Ανθρωποι σιωπηλοί.