Κάπου δίπλα στη θάλασσα.

Τα καλοκαιρινά πυροτεχνήματα είναι τα πιο όμορφα από όλα, ειδικά αν στέκονται στην άκρη του ποτού σου, κάπου δίπλα στη θάλασσα. Εκείνα τα αδιάφορα διακοσμητικά ξυλάκια, που εξελίσσουν κάτι το βαρετό σε κάτι εντυπωσιακό, χαρωπό, μοναδικό. Όπως το καλοκαίρι.

Τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσαν να υπάρχουν και τα πυροτεχνήματα του έρωτα. Έτσι, δεν θα πελαγώναμε ποτέ. Ναι ναι, του έρωτα του αξίζει να είναι όπως το αποψινό μου ποτό. Φαντασμαγορικός, χάρη σε μερικά πολύχρωμα, αδιάφορα, αλλά καθοριστικής σημασίας πυροτεχνήματα. Μπαμ.

Γιατί, βλέπετε, δεν γίνεται να θες και ταυτόχρονα να μη θες. Ή θες και αποτρελαίνεσαι, ή δεν θες και αποχωρείς. Δεν γίνεται να κάνεις συνεχώς υπομονή, να έχεις συνεχώς εμπιστοσύνη, να είσαι πάντα μα πάντα εκείνος που θα παριστάνει τον ανώτερο και τον γλυκύτατο σύντροφο. Δεν θες να είσαι ένας γλυκύτατος σύντροφος! Θες να είσαι ένας τρελός ερωτευμένος. Με πυροτεχνήματα!Να, σαν αυτά εδώ. Μπαμ!

"Άλλο αγάπη, άλλο έρωτας", μού είπαν. "Στόχος όταν είσαι μαζί με κάποιον άλλον είναι η αγάπη, τον έρωτα τον βρίσκεις παντού", ισχυρίστηκαν. Και σας ρωτώ, η αγάπη δεν έχει χρώματα και κρότους; Δε μοιάζει με το καλοκαίρι; Τότε τί είναι; Ο απόλυτος συμβιβασμός;

Και γιατί παρακαλώ να μην μπορούμε να συνδυάσουμε το κράτημα του χεριού με την απόλυτη, πολύχρωμη τρέλα; Την αγάπη με τον έρωτα; Δεν καταλαβαίνω. Ωραίο το ποτό, αλλά γιατί χωρίς πυροτεχνήματα; Μπαμ.

Είναι σαν να ζητάς καλοκαίρι χωρίς άρωμα από γιασεμί, ηλιοκαμμένο δέρμα που μυρίζει αντιηλιακό, χωρίς παγωμένες βουτιές και καλοκαιρινές μουσικές. Γίνεται; Δε γίνεται.

Δεν υπάρχει απάντηση στο γιατί είναι τελικά τόσο πολύτιμα δυο χαζά πυροτεχνήματα για να φτιάχνουν την ημέρα μας.

Μια πρωτοβουλία, μία τρέλα, ένα βλέμμα, μια αγκαλιά, ένα ποτό με δυο πολύχρωμα ξυλάκια πλάι στη θάλασσα.

Σκέψεις, ανησυχίες, φόβος, ένταση, πάθος. Και ξανά σα χαζοζαρούμενα και μετά πάλι μες στα δάκρυα. Εκείνα, τα καλοκαιρινά. Τα καθόλου βαρετά. Που ανυπομονούμε να μάς έρθουν και που λυπόμαστε όταν φεύγουν.

Άραγε, μπορούμε να δημιουργήσουμε πυροτεχνήματα, ή απλά σερβίρονται με το ποτό μας, εκεί που δεν το περιμένουμε, ένα καλοκαιρινό δειλινό;

Ποιός ξέρει. Το σίγουρο είναι ότι πάντα αυτά θα περιμένουμε, όσο και αν καλούμαστε να συμβιβαστούμε.
Μπαμ.