Ένα καπέλο για μένα.

Οι έρωτες είναι σαν τα καπέλα.

Και αν δεν με πιστεύεις, θα σού πω μια ιστορία.

Είχα ένα όμορφο, πράσινο καπέλο.

Η αλήθεια είναι πως από τη στιγμή που το πρωτοφόρεσα, έβλεπα πως δεν χωρούσα σε αυτό, δεν ταιριάζαμε στο εκατό τοις εκατό. Ήταν όμως τόσο τέλειο που σκέφτηκα "let's give it a shot!". Άσε που ήταν ένα-πράσινο-καπέλο.

Προσπαθήσαμε πολύ, και εγώ και το καπέλο μου. Ζήσαμε στιγμές ανέμελων περιπλανήσεων και εμφανίσεων όλο στυλ, εμφανιστήκαμε μαζί σε πανέμορφα πλάνα, είδαμε τα πιο ωραία τοπία από παρόμοια οπτική γωνία.

Μα, πάντα κάτι μού έφταιγε. Πάντα με πονούσε λίγο το κεφάλι μου, όσο και αν ήθελα αυτό να μην συμβαίνει.

Το πρόβλημα ήταν ολοφάνερο εξ' αρχής και ήταν πολύ απλό: Το κεφάλι μου ήταν μεγάλο και το καπέλο ήταν φτιαγμένο για μικρότερα κεφάλια.

Το έβγαλα. Το αεράκι τίναξε πίσω τα μαλλιά μου.

Ξεχάστηκα.... και η θάλασσα πήρε το πράσινο καπέλο μακριά μου.

Είναι στιγμές που δεν μπορείς να κάνεις υπομονή, που θέλεις να κάνεις ό,τι νιώθεις εσύ σωστό.

Ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως σωστό είναι για ένα διάστημα να μην φοράς καπέλο.

Και μιας και μιλάμε για καπέλα, θα σού πω ακόμα μια ιστορία.

Είχα κάποτε ένα μαύρο καπέλο, που μού ταίριαζε απόλυτα. 

Μα, έμεινε στην άλλη άκρη του κόσμου επειδή είχε ακόμα πολλά κεφάλια να στολίσει. Γιατί, το καπέλο που πήγαινε σε εμένα, πήγαινε σε όποιον το φορούσε.

Και ας μην το έβλεπα όταν τριγύριζα τρισευτυχισμένη φορώντας το.

Μα εγώ ήθελα ένα καπέλο φτιαγμένο για μένα..

Χρόνια, αιώνες προσπαθούμε, μα ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να πει με ακρίβεια τί είναι έρωτας, σε ποιά πλαίσια ανθίζει και πότε σβήνει. Αν υπάρχει ελπίδα αναζοπύρωσης, αν θα δούμε τί είναι αυτό που μάς ταιριάζει και αν θα υπάρχει ανταπόκριση. Αν για όλους τους έρωτες που σβήνουν εκεί έξω φταίνε τα εμπλεκόμενα άτομα, το timing, ο κόσμος ή οι ιδιοσυγκρασίες μας. Και αν όσοι δείχνουν ερωτευμένοι είναι ερωτευμένοι στα αλήθεια.

Τραγούδια, ταινίες, ποιήματα, ραβασάκια, λουλούδια, γκράφιτι και αγκαλιές.

Όλα τους, τρόποι έκφρασης για να χωρέσουμε. Επειδή έτσι, είχαμε μια όμορφη ιδέα.

~Τί ωραία που θα ήταν να προσπαθούσαμε να κρατήσουμε αυτόν τον γλυκό κόμπο στο στομάχι και τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα;~

Και ξέρετε, μερικές φορές το κόλπο πιάνει. Καπέλα και κεφάλια εναρμονίζονται. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως φεύγει ο πονοκέφαλος. Απλά γίνεται λίγο πιο ανεκτός, καθώς το καπέλο ξεχειλώνει ελαφρώς για να χωρέσει και εκείνο (όταν προσπαθεί μόνο ο ένας, όλοι ξέρουμε ποιές είναι οι συνέπειες.).

Άλλες, κάποιος άλλος παίρνει το καπελάκι σου και φεύγει.

Και άλλες, μερικοί θυμούνται πώς είναι να ανεμίζουν τα μαλλιά σου κόντρα στον άνεμο, ανεξαρτήτως του αν θα βρεις ποτέ το καπέλο που είναι για σένα.