Ανακύκλωση συναισθημάτων.

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν οι κοινοί θνητοί.

Αυτοί που λέτε, δήλωναν ερωτευμένοι, μα δεν ήταν.

Στην πραγματικότητα ήταν μπερδεμένοι.

Η ιστορία τους μού θυμίζει κάτι από θεατρική παράσταση, το ύφος τους, κάτι από μαριονέτες/ κούκλες/ χαρακτήρες κωμικούς.

Γιατί βλέπετε, οι κοινοί θνητοί ισχυρίζονταν πάντα πως μάχονται για κάποια ιδανικά, για κάτι που το ονόμαζαν "αγάπη".

Ενώ ουσιαστικά δεν μάχονται.

Παριστάνουν οτι είναι εκεί μα δεν είναι.

Συνεχώς ψάχνουν να βρουν κάτι και μετά κάτι άλλο και έπειτα κάτι άλλο, ένας αέναος κύκλος αναζητήσεων που οδηγεί στην ανακύκλωση συναισθημάτων.

Πώς πετάμε τα σκουπιδια; Έτσι ακριβώς πετούσαν οι κοινοί θνητοί τα συναισθήματα, για να βρουν άλλα, καλύτερα.

Και μετά άντε πάλι απ' την αρχή.

Η αυλαία έπεσε.

Και τα περίεργα πλάσματα εγκατέλειψαν το θέατρο.

Γιατί βλέπετε, ο τρόπος σκέψης των κοινών θνητών δεν τους άρεσε καθόλου.

Τα περίεργα πλάσματα πίστευαν και ήλπιζαν σε κάτι που δεν μπορεί να ανακυκλωθεί, γι αυτό και δεν πετιέται.

Κάπως έτσι, φόρεσαν φτερά και άρχισαν να πετούν σε ουρανούς πολύχρωμους, μακριά από το θέατρο.

Οι κοινοί θνητοί, συνέχισαν να απορρίπτουν και να ανακυκλώνουν, να απορρίπτουν και να ανακυκλώνουν.

Και όσο έκαναν σχέδια, κάποιος από ψηλά τους κοίταζε και γελούσε.

"Αν δεν έχεις τη δύναμη να φορέσεις φτερά και να πετάξεις, μην τα κηνυγάς τα συναισθήματα.

Είναι υπερβολικά πολύτιμα για να πεταχτούν,

και τόσο μα τόσο αληθινά για να επαναχρησιμοποιηθούν."

Μάταιο να προσπαθήσεις να πείσεις τον κοινό θνητό να φορέσει τα φτερά του.

Ζούσε, ζει και θα ζει στο ίδιο θέατρο.

Στο ανθρώπινο, μονίμως μπερδεμένο μυαλό.