Παντού και ταυτόχρονα πουθενά.

Ξέρεις, καμιά φορά, όταν βγαίνω βόλτα στην μεγαλούπολη, παρατηρώ τους περιπλανώμενους. Κοιτάζω τα μάτια τους.

Και πριν βγάλεις συμπέρασμα και πεις "θα δίνεις την εντύπωση ότι είσαι ερωτευμένη... με όλους!!", άσε με να σού πω τί είναι αυτό που παρατηρώ.

Προσπαθώ να καταλάβω τί θέλουν τελικά.

Γιατί, να σού πω την αλήθεια μου, αυτοί οι περιπλανώμενοι πολύ με έχουν μπερδέψει, φίλε μου.
Μερικές φορές, κοιτάζουν το κενό και παραπονιούνται πως δεν υπάρχει κάτι όμορφο τριγύρω.

Άλλες, εστιάζουν κάπου. Για εκείνες τις λίγες στιγμές, μπορείς να πεις πως η προσοχή τους είναι στραμμένη εκεί, δεν προσέχουν τίποτα και κανέναν, μόνο αυτό που έχουν επιλέξει να κοιτάζουν.

Μετά, καθώς περνάει από δίπλα τους κάτι καινούριο, γυρίζουν να δουν.
Και μετά και άλλες εικόνες, και άλλες, και άλλες, και άλλες....

Περιπλανώμενοι που κοιτάζουν δεξιά και μετά αριστερά και μετά πίσω και μετά μπροστά, σε μια ατελείωτη προσπαθεια να διαλέξουν κάτι όμορφο να δουν.

Και κυλάει η νύχτα και περνούν οι στιγμές και όλοι νιώθουμε χαμένοι στην ίδια πόλη, κοιτάζοντας όλοι προς όλες τις κατευθύνσεις, χωρίς να εχουμε κάποιο σημείο αναφοράς, μία όμορφη εικόνα που να είναι αυτό που ο καθένας μας αντιλαμβάνεται ως "όμορφη εικόνα".

Υπάρχει όμως μόνο μία όμορφη εικόνα;

Και αν δεν υπάρχει, ποιό είναι το νόημα του να ψάχνουμε χωρίς να βρίσκουμε, κοιτάζοντας παντού όντας όμως ουσιαστικά τυφλοί;

Προτείνω να εστιάζεις.

Ναι, να εστιάζεις.

Να, ας πούμε χθες κοίταζα μια γάτα σε ένα ερειπωμένο κτίριο, προχθές εκείνα τα όμορφα μάτια.

Κάθε εικόνα στην περιπλάνησή σου, είναι μοναδική.

Αυτό την καθιστά την εικόνα σου.

Αν ψάχνεις να βρεις συνεχώς κάτι καινούριο, χάνεις κάτι από την στιγμή, από το να παρατηρείς, από το να κάνεις μία ωραία βόλτα.

Καταλήγεις να είσαι μόνιμα χαμένος και να κάνεις αυτό που κάνουν ολοι, να περπατάς ψάχνοντας κάτι που λες πως δεν βρίσκεις ποτέ, να νιώθεις μόνος.
Ενώ δεν είσαι.

Απλά όταν βρήκες αυτό που ζητούσες να δεις, το προσπέρασες γιατί νόμιζες πως είχες χαθεί, ανάμεσα στις τόσες πολλές εικόνες.

Βγαίνοντας από την πόλη, κοίταξα για ακόμα μια φορά την θάλασσα.
Πάντα θα είναι η αγαπημένη μου εικόνα τελικά.

Άσε τους τρελούς να περπατούν κοιτάζοντας με μανία δεξιά και αριστερά, πίσω και μπροστά, παντού και ταυτόχρονα πουθενά.

Κάθε στιγμή είναι μοναδική,
μα δεν την βλέπεις;




Να γιατί είναι σημαντικό η βόλτα μου στην μεγαλούπολη να καταλήγει πάντα στην θάλασσα.
Εσύ με ρώτησες, θυμάσαι;

Ή μήπως χάθηκες στην μεγαλούπολη και ξέχασες;