Οι εξαιρέσεις.

Σε έναν ιδανικό κόσμο, όταν είχαμε ανάγκη εκείνη την αγκαλιά, θα την βρίσκαμε και όταν εκείνη θα το είχε ανάγκη θα έβρισκε εμάς. Ζυγός θα ταίριαζε με Παρθένο, δεν θα υπήρχε η απόσταση, οι πρωινοί τύποι θα κατέληγαν με πρωινούς τύπους και οι νυκτόβιοι με τους νυχτοπερπατητές.
Σε έναν τέτοιο κόσμο θα υπήρχαν μισά που θα ολοκληρώνονταν και όλα τα τραγούδια των πυξ λαξ θα γίνονταν τραγούδια γάμου.
Στον κόσμο αυτό, δεν θα χρειαζόταν να σού λείπει, να χάνετε την επικοινωνία, να ακούς Χατζηγιάννη γιατί οι άτιμες οι συγκυρίες σε έφεραν ως εδώ.
Όμως δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο.

Ζούμε στην Γη, όπου ο καθένας μαθαίνει να κινείται με τους δικούς του ρυθμούς και κάνει επιλογές.
Ας πούμε να, ο τύπος  που ανοίγει το μάτι στις 6πμ και φτιάχνει τα ωραιότατα δημητριακά του, άντε να προλάβει να πει ένα γεια στο νυχτοπούλι που τότε γύρισε και έπεσε για ύπνο. Θες οι διαφορετικές επιλογές, θες οι αντίθετοι ρυθμοί ζωής, είναι εκείνα που κάνουν τους δυο πρωταγωνιστές μας να μην μπορούν να συνυπάρξουν. Όσο και αν το θέλουν, όσο και αν ο ένας αγαπάει τον άλλον για πολλούς ανεξήγητους λόγους, η καθημερινότητα, αυτή η επίγεια βάναυση καθημερινότητα χωρίς άλλα μισά, αστρικές αντιστοιχίσεις, που δεν είναι γεμάτη με αγκαλιές κάθε ώρα και στιγμή, τους χωρίζει.
Να μού πεις, αν ήταν έτσι, κανείς δεν θα είχε σχέση ποτέ με κανέναν.

Τί είναι λοιπόν αυτό που μάς κάνει να πιστεύουμε σε θαύματα και καταφέρνουμε να μένουμε εδώ και να το παλεύουμε, παρότι η Λίτσα Πατέρα το είπε ξεκάθαρα πως χωρισμός διαφαίνεται στον ορίζοντα, ή, ακόμα χειρότερα, παρότι ο άλλος άνθρωπος ζει και κινείται εντελώς διαφορετικά από ότι εμείς;
Πώς να δεις τα αστέρια με κάποιον που κοιμάται από τις 21.00 επειδή δουλεύει;
Πώς να χαζέψεις την ανατολή με εκείνον που ξυπνάει το μεσημέρι;
Πώς να αγκαλιάσεις εκείνον που όλο φεύγει και
πώς να περιμένεις τον άνθρωπο που δεν έρχεται;

Αρχικά, να σκεφτείς τί σημαίνει αυτό το άτομο για εσένα.
Γιατί αν είναι η αγκαλιά που πάντα έψαχνες, αν είναι ο λόγος που διαβάζεις τα ζώδια και ακούς τραγούδια που ποτέ πριν δεν άκουγες, τότε εδώ κάτι υπάρχει.

Στην συνέχεια δες τί σημαίνεις εσύ για τον άνθρωπο αυτό.
Αν είσαι η αγκαλιά που πάντα έψαχνε,
Γιατί μπορεί τελικά να μην είσαι.
Μπορεί η βάναυσα ρεαλιστική καθημερινότητα, με τον χρόνο που περνάει και με τους ανθρώπους που ξεχνούν, να σού δείξει ολοκάθαρα αυτό που αρνείσαι να δεις.
Ότι ο άλλος δεν ενδιαφέρεται όσο εσύ να περάσει χρόνο μαζί σου, ώστε να προσπαθήσετε να το δουλέψετε λίγο, να ξυπνήσει ο ένας λίγο νωρίτερα και ο άλλος λίγο αργότερα και να βρεθείτε κάπου στην μέση να προσπαθείτε για το άπιαστο.

Για εκείνη την αγκαλιά που τόσο καιρό ονειρευόσασταν μα το κακό timing πήγε να σάς την στερήσει.

Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο από ασυχρόνιστα όντα που προσπαθούν να συμβαδίσουν. Αν για όλα έφταιγε το timing, δεν θα υπήρχαν ούτε άνθρωποι ευτυχισμένοι, ούτε ζώδια που ταιριάζουν, ούτε χαζοχαρούμενα τραγούδια για έρωτες και αστέρια. Δεν θα υπήρχαν εκείνες οι εξαιρέσεις, που τελικά είναι περισσότερες από όσες νομίζαμε.

Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά λοιπόν, δεν φταίει ο λάθος συχρονισμός, η καθημερινότητα, η Λίτσα Πατέρα.
Φταίει το ότι κάποιος δεν ενδιαφέρεται.

Και είναι δικαίωμά του.
Πριν λοιπόν αρχίσεις να κλαις ακούγοντας Χατζηγιάννη, πριν πάψεις να πιστέυεις σε αγκαλιές και ειλικρινείς προσπάθειες, σκέψου πως τελικά, αυτό που αξίζει είναι εκείνο το βήμα πίσω που έκανες επειδή ενδιαφέρθηκες επειδή πίστεψες.

Και σίγουρα, στον κόσμο αυτό, τον μη ιδανικό, τον μη αρμονικό, που κρύβει όμως και τόσες εξαιρέσεις, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι διατεθειμένοι να προσπαθήσουν.

Μένει να τους βρεις και να μάθετε να συγχρονίζεστε.