Για εκείνα τα δευτερόλεπτα.

Θυμάσαι την τελευταία φορά που ερωτεύτηκες πραγματικά;

Αν προσπαθήσεις να ισχυριστείς πως δεν άλλαξες καθόλου, τότε δεν είχες ερωτευτεί.

Γιατί, όταν έχεις μία σχέση επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης(δεν θα πω αγάπης, ίσως όμως η λέξη "εξάρτησης" να ταίριαζε κάπως καλύτερα εδώ), οφείλεις να αλλάζεις μαζί με τον άλλον.

Γκρεμίζεις τους τοίχους που κάποτε με τόσο κόπο είχες χτίσει και ξεπερνάς τα όρια που ποτέ δεν πίστευες πως θα ξεπερνούσες. 

Και όλα αυτά για λίγα δευτερόλεπτα που διαρκεί μια αγκαλιά, ένα άγγιγμα και η ασφάλεια μιας γνωστής μυρωδιάς. Για εκείνα τα μαγικά δευτερόλεπτα που σε κοιτάζει στα μάτια και νιώθεις πως ο χρόνος παγώνει, για τότε που δεν σού άφησε το χέρι ενώ πίστευες πως αυτό θα έκανε.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Είναι που όταν είσαι μαζί του (ναι, για εκείνα τα δευτερόλεπτα), νιώθεις η καλύτερη εκδοχή σου.

Χαμογελάς, τους αγαπάς ξαφνικά όλους και θυμάσαι πώς είναι να είσαι σαν μικρό παιδί που ψάχνει να βρει την ευτυχία σε μικρά πράγματα, όπως σε ένα πείραγμα ή σε ένα παραμύθι.

Πιάνεις το εγωιστικό ον που μέχρι χθες νόμιζες πως ήξερες καλύτερα από τον καθένα(ναι ναι,για σένα λέω), να σκέφτεται μη- εγωιστικά, να θέλει να δώσει, απλά γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Για αυτές τις στιγμές, που δεν είναι δευτερόλεπτα στην πραγματικότητα, αλλά ο φόβος κάνει τον χρόνο να μοιάζει τόσο λίγος και πολύτιμος. Μπορεί να είστε καιρό μαζί, αλλά η λαχτάρα σου να είσαι δίπλα του ό,τι πάντα ονειρευόσουν και να είναι δίπλα σου εκείνο το παιδί(που κάνει όμως και τέλειο σεξ), σε κάνει να θες να τον διεκδικείς κάθε μέρα. Και αποζητάς να κάνει και εκείνος το ίδιο.

Γιατί, αν δεν έχει νόημα το να μοιράζεσαι, τότε τί αξίζει τελικά στην ζωή μας;(τα μεγαλύτερα αποφθεύγματα έχουν γραφτεί από τρελούς που ερωτεύτηκαν και πίστεψαν πως βρήκαν το νόημα της ζωής, ενώ στην πραγματικότητα είχαν πιεί λίγο παραπάνω απ' όσο άντεχαν λόγω καψούρας).

Έχεις δίκιο. Σε όλα αυτά έχεις δίκιο. Αξίζει αυτή η στιγμή, αυτό το όνειρο, αυτή η προσπάθεια περισσότερο από το κάθε τί.

Αρκεί να είναι αμοιβαία. Αρκεί και ο άλλος να βλέπει αυτό που βλέπεις και εσύ, με τον δικό του τρόπο, αλλά με την ίδια διάθεση.

Έχω γνωρίσει ανθρώπους που λένε πως βρήκαν τον εαυτό τους πηγαίνοντας από σχέση σε σχέση χωρίς να περάσουν χρόνο με το εγωιστικό πλάσμα μέσα τους.

Και ενώ είναι σημαντικό να μαθαίνεις να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια των άλλων, είναι ακόμα πιο σημαντικό να γνωρίζεσαι μαζί του, περνώντας χρόνο μαζί του.

Έτσι, μπορείς να δεις τί θέλει επιτέλους αυτό το κακομαθημένο παιδί, ποιές είναι οι ανάγκες του και πώς θέλει τελικά να είναι. Τί μπορεί να αλλάξει για όσα αγαπάει, και τί απαιτεί οι γύρω του να αποδεχθούν, καθώς δεν μπορεί να ζήσει διαφορετικά.

Όταν ο φίλος σου γυρίσει και σού πει "Άλλαξε", πριν αντιδράσεις αμυντικά, σκέψου "Μπορώ;".

Γιατί τελικά, κάποια πράγματα είναι πάνω από τις δυνάμεις μας και λέγονται "ανάγκες". 

Όση διάθεση και να έχεις, οι ανάγκες θα παραμένουν πάντα εκεί για να σού θυμίζουν ότι, φίλη μου, ακόμα και αν καταπιεστείς, τελικά το παιδί μέσα σου θα παραπονιέται για αυτό που ποτέ δεν έγινε.

Και ξαφνικά, θα πάψει να βλέπει τον κόσμο καλύτερο ή να θέλει να μοιράζεται, και όλα θα μαραζώσουν.

Από την άλλη, αν αλλάξεις ένα-δυο θέματα όσον αφορά συγκεκριμένες συμπεριφορές απέναντι στον άνθρωπό σου, δεν θα πληγεί και ο εγωισμός σου. Ή μάλλον, θα θιχτεί και αυτός, αλλά θα έχεις κερδίσει κάτι από αυτήν την κίνηση. Θα έχεις κάνει ένα βήμα για να γίνεις καλύτερη μέσα από την σωστή επικοινωνία.

Όχι όμως μέσα από την καταπίεση.

Άλλο "υποχωρώ" 'άλλο "γίνομαι υποχείριο".

Γιατί όσοι ξέρουν πώς είναι να βρίσκεις το παιδί μέσα σου, δεν ζητούν επιβεβαίωση και επιβολή.

Ζητούν εκείνα τα δευτερόλεπτα. Ζητούν ματιές, αγγίγματα και αρώματα.

Στα μάτια τους καθρεφτίζεται ένα συνοθύλευμα επιθυμίας και αθωότητας.

Αν δεν σε πείθω, κοιτάξου στον καθρέφτη την επόμενη φορά που θα ερωτευτείς.

Και δες τα πράγματα όπως είναι.

Γιατί το ξέρεις ότι εσύ, δεν θα απαιτούσες ποτέ από κάποιον να αλλάξει για σένα.

Θα ήθελες να αλλάξει ΜΕ εσένα.