Με αφορμή ένα κείμενο που διάβασα πρόσφατα,για τον τρόπο που μεγαλώσαμε εμείς,οι γεννηθέντες της δεκαετίας του 1.980 και του 1.990, προβληματίστηκα για τον τρόπο που αναθρέφουν τα παιδιά τους οι γονείς του εικοστού πρώτου αιώνα,εν έτει 2012-13. Άραγε,γνωρίζουν τα παιδιά αυτά το κηνυγητό,το κρυφτό,το κουτσό; Πόσες φορές έχουν πέσει από το ποδήλατο και πόσο συχνά έχουν 'διαρρήξει' το ντουλάπι της κουζίνας για να πάρουν το γλυκό; Έχουν δημιουργήσει αυτοσχέδιες κούκλες και έχουν κάνει τα πιο μαγευτικά ταξίδια στον κόσμο της φαντασίας;
Όταν γεννήθηκε ο μικρός Κωστάκης,παρότι αγωνιούσα να τον γνωρίσω,θυμάμαι πως για μέρες δεν μάς άφηνε η μαμά του να εισέλθουμε στο μαιευτήριο,γιατί ήμασταν λέει ''εστίες μικροβίων''. Μα και όταν έφεραν το μωρό στο σπίτι και πάλι οι γονείς ήταν μικροφοβικοί. Το παιδάκι δεν έπρεπε να αγγίζει τίποτα μη-αποστειρωμένο --για ανθρώπους,ούτε λόγος. Μέχρι που ο Κώστας πήγε στον παιδικό σταθμό και κόλλησε όλες τις αρρώστιες μαζί.
Φυσικά,η φοβία για τα μικρόβια δεν ήταν το μοναδικό πρόβλημα. Συγγενείς,φίλοι και γνωστοί,από την πρώτη κιόλας μέρα,εφοδίασαν τον Κωστάκη με κάθε λογής ρούχο και παιχνίδι. Σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα. Και βεβαίως,το παιδί δεν εκτιμά αυτά που έχει γιατί δεν κατέβαλλε καμία προσπάθεια για να τα αποκτήσει. To τελευταίο παράξενο-και το πιο οδυνηρό- είναι πως ο Κώστας όταν θέλει κάτι,δεν το ζητάειμε ευγένεια,παρά το απαιτεί.
Μα τίποτα καινούριο δεν μπορεί να μάθει το παιδί όταν τιμωρείται για αυτά που θεωρεί ως σωστά από την μέρα που άρχισε να κατανοεί τον κόσμο γύρω του. Μήπως τελικά αυτός που φέρει ευθύνη είναι ο κόσμος στον οποίο μεγαλώνει;
Το παιδί του 21ου αιώνα ζει σε ένα χρυσό κλουβί.Τα έχει όλα,μα στηνουσία δεν έχει τίποτα.Οι γονείς επικεντρώνονται τόσο πολύ στο να διαφυλάξουν το παιδί από επικείμενους κινδύνους και στο να του παρέχουν όλα τα υλικά αγαθά που ξεχνούν πως ένα παιδί δεν χρειάζεται ''τα πάντα''. Έχει ανάγκη απο την ελευθερία του να φερθεί ως μικρό παιδάκι.Να τρέξει,να παίξει,να πέσει και να μάθει να στέκεται στα δυο του πόδια.Να φανταστεί,να κάνει σκανταλιές για να έχει κάτι να θυμάται και να γελάει ,όταν μεγαλώνοντας η ζωή θα το σοβαρεύει.
Αν εύχομαι κάτι για τα δικά μου παιδιά,αυτό ειναι να έχουν την δυνατότητα να εξερευνήσουν μόνα τους τον κόσμο, κρατώντας το χέρι μου όταν χρειάζεται. Η επικοινωνία τους να είναι η έκφραση και να μην δένονται με υπολογιστές,μα με την φύση και με τους ανθρώπους.Μέσω της δουλειάς να κατακτήσουν αξίες όπως η αναγνώριση,μέσω των διαπροσωπικών σχέσεων να γνωρίσουν την αγάπη,καιό,τι θέλουν να το ζητούν.
Να έχουν στο μυαλό τους πως η ελευθερία τους είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους,μα τελειώνει εκείπου αρχίζει η ελευθερία των συνανθρώπων τους.
Εν ολίγης, να αλλάξουν τον διαστρεβλωμένο κόσμο που εμείς τους δίνουμε και να μάς θυμίσουν πως
από ανεξάρτητα και ταυτόχρονα ευγενικά παιδιά,βγαίνουν δυναμικοί,αγωνιστικοί και καθόλου μικροφοβικοί ενήλικες.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου