Περί ορέξεως.

Φωτογραφία: Ανδρέας Κ.

"Χαλάρωσε, σάμπως αυτοί οι άλλοι έχουν, νομίζεις, διαρκώς την όρεξή σου;" είναι μια διαπίστωση που καλό θα ήταν να κάναμε όλοι που και που.

Συχνά απασχολεί πολύ κόσμο το πώς τους βλέπουν οι γύρω τους. Δεν έχουν σκεφτεί, ωστόσο, δύο παράγοντες που μπορούν να τους μειώσουν το άγχος και να τους κάνουν να καταλάβουν ότι Ε και τι έγινε.

Ο πρώτος είναι πως αυτοί οι άλλοι είναι και αυτοί άνθρωποι, με προβλήματα δικά τους που, το λογικό είναι, να ασχολούνται αρκετά με αυτά, κατά την διάρκεια της κάθε ημέρας (χωρίς να σημαίνει ότι δεν αφιερώνουν και χρόνο στις σχέσεις και τις επικοινωνίες).

Ο δεύτερος είναι ότι στην ουσία, αν έχουν μια γνώμη αντίθετη με την δική σου για σένα, ποιος εγγυάται ότι και εσύ δεν έχεις μια άποψη αντίθετη για εκείνους και για το πώς βλέπουν τις πράξεις τους;

Έτσι, κάπως, γεννιέται ένα συμπέρασμα: Ο περισσότερος κόσμος είναι ατελής και έχει δικές του ασχολίες. Ενώ περιμένουμε πράγματα και κινήσεις από τους γύρω μας και μας νοιάζει να μας βλέπουν όπως νιώθουμε, συχνά αυτό δεν συμβαίνει.

Και είναι εντάξει.

Δεν είναι ανάγκη όλοι να μας εγκρίνουν.

Γιατί με τον τρόπο αυτό μαθαίνουμε να εκτιμάμε εκείνους τους άλλους μαζί με τους οποίους έχουμε κοινά προβλήματα και χαρές αλλά και οσους, τελικά, μας αγαπούν χωρίς να περιμένουν ότι, ενώ εκείνοι είναι ατελείς, εμείς θα είμαστε σε όλα τέλειοι.

Έτσι λέμε Ε και τι έγινε;

Το θέμα είναι ποιος λέει, ποιος ακούει και τελικά, ποιοι ατελείς σου αρέσουν περισσότερο, ακριβώς επειδή καταλαβαίνουν και τι να γνωρίζουν για εσένα και τι να περιμένουν.

Αλλά, κυρίως, τι να μην περιμένουν.

Και αυτό είναι πολύ εντάξει.

Έλα, παραδέξου το, μερικές φορές, για κάποιους, ούτε και εσύ έχεις την όρεξή τους. 

Με αυτή τη σκέψη λύνονται πολλά καθημερινά μικρά προβλήματα και σταματούν οι άνθρωποι να έχουν άγχος χωρίς λόγο, για ανθρώπους που δεν θαυμάζουν ούτε επαινούν, αλλά ούτε και αγαπούν τόσο ώστε να τους αγκαλιάζουν με τις υπέροχες ατέλειές τους, όπως άλλωστε κάνουν και εκείνοι.