Μηνύματα στους τοίχους

Που ξέρεις

Μπορεί κάποιος άνθρωπος

Κάποτε

Να πάγωσε τον χρόνο

Γιατί ήθελε να σε νιώσει

Με τρόπους που πιθανότατα

Εσύ δεν είχες καν

Στο μυαλό σου.

Μπορεί να πέρασε ώρες

Προσπαθώντας

Να βγάλει από την σκέψη του

Ανεξίτηλα σημάδια

Που εσύ

Η μάλλον, πιο σωστά,

Τα ίχνη σου

Άφησαν πάνω του

Όχι αποκλειστικά στο σώμα

Αλλά στο είναι του.

Ίσως

Κάποιος άνθρωπος

Να υπάρχει κάπου

Και να παγώνει ξανά τον χρόνο

Μη επιδιώκοντας

Να νιώσει ξανά την χαραγματιά αυτή που του άφησε το βλέμμα σου

Αλλά έτσι, για να νιώθει

Την παρέα αυτού

Που ήσουν κάποτε.

Ξέρεις

Αυτού πού ούτε εσύ γνώριζες

Πως ήσουν.

Ούτε και εκείνος

Γνώριζε

Τελικά

Τα δικά του τα σημάδια.

Μπορεί τώρα

Σε κάτι λέξεις

Μερικών γκραφιτάδων

Να βρίσκει όλα εκείνα

Που δεν μπορεί να εκφράσει

Και που του σημαδεύουν

Τις σημερινές του στιγμές.

Κάποιοι μίλησαν για εξιδανίκευση

Δεν ήταν όμως αυτό.

Γιατί αυτός ο κάποιος άνθρωπος

Ήξερε καλά το μέσα του.

Δεν δεχόταν το μέσα του να ζει

Αποκλειστικά

Με φαντασιώσεις.

Ζούσε με αισθήσεις

Και αυτή ήταν η αχίλλειος πτέρνα του.

Που ξέρεις

Μπορεί

Κάπου, κάποιος

Να ζει μαζί σου

Όσο εσύ

Συνεχίζεις να πορευεσαι

Κάπου αλλού.

Και θα πρέπει

Αυτός ο άνθρωπος

Μια μέρα

Να ζωγραφίσει όλους αυτούς τους τοίχους

Για να σβήσει τα μηνύματα

Που τόσοι ακόμα πολλοί

Όπως και εκείνος

Έγραψαν

Και έμειναν τελικά

Χωρίς αποδέκτη.

Να φτιάξει μουτζουρες

Όπως όταν ήταν παιδί

Και να νιώσει

Την ελευθερία

Της μοναξιάς

Και των αισθήσεων

Που δεν αποζητούν

Την αγάπη σου.

Αφού, στο τέλος, εσύ την έδωσες αλλού.

Και αυτό είναι εντάξει.

Αλλά να μην παραπονιέσαι,

Όταν νιώθεις μόνος.

Υπήρξαν πολλοί.

Να, δες, εκεί το γράφει.

Πάνω τους.